کاربر:Salar/صفحه تمرین۲

حمل سلاح از محرمات احرام است.

جایگاه

مفهوم‌شناسی

در اصطلاح فقه سلاح به ابزاری گفته می‌شود که برای نبرد با دشمن ساخته می‌شود، خواه برای حفظ بدن در برابر حملات دشمن، مانند کلاه خود، سپر و زره و یا برای تهاجم و ضربه زدن به دشمن به کار گرفته شود، مانند تفنگ، شمشیر و نیزه.^[۱] و نیز خواه در خشکی از آن استفاده شود و یا در دریا و یا فضا.^[۲]

سلاح از ریشه «سلح» و در لغت به معنای مطلق ابزار جنگ یا ابزار جنگ که آهنین باشد^[۳] و یا ابزار جنگ و دفاع آمده است.^[۴] برخی معنای اصلی این ماده را آماده کردن هر چیزی که حیوانی را از خطر حفظ کند دانسته‌اند که به تناسب موارد مختلف متفاوت است، مانند شمشیر و سپر و سائر ادوات جنگی که سلاح انسان است و شاخ که سلاح گاو و مانند آن است.^[۵]

پانوشت

↑ فرهنگ فقه، ج۴، ص۵۱۲.
↑ القاموس الفقهی، ص۱۷۹، «سلح».
↑ معجم مقاییس اللغه، ج۳، ص۹۴؛ النهایه، ج۲، ص۳۸۸؛ لسان العرب، ج۲، ص۴۸۶«سلح».
↑ مجمع البحرین، ج۲، ص۳۷۳؛ تاج العروس، ج۴، ص۹۲«سلح».
↑ التحقیق فی کلمات القرآن، ج5، ص170«سلح».

منابع

[1] فرهنگ فقه، ج۴، ص۵۱۲.

[2] القاموس الفقهی، ص۱۷۹، «سلح».

[3] معجم مقاییس اللغه، ج۳، ص۹۴؛ النهایه، ج۲، ص۳۸۸؛ لسان العرب، ج۲، ص۴۸۶«سلح».

[4] مجمع البحرین، ج۲، ص۳۷۳؛ تاج العروس، ج۴، ص۹۲«سلح».

[5] التحقیق فی کلمات القرآن، ج5، ص170«سلح».

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]