ستون حنّانه،ستونی در مسجدالنبي که از جدايي پيامبر ناله سرداد.

ستون حنانه
اطلاعات اوليه
مکان مسجدالنبی
نام‌های دیگر ستون جزعه
وقایع مرتبط گریه تنه درخت واقع در این محل
مشخصات
وضعیت از ستون‌های روضه مطهر و پس از ستون توبه، دومين ستون به طرف روضه و ميان منبر و محراب

مکان ستون حنانه

اين ستون از ستون‌های روضه مطهر و پس از ستون توبه، دومين ستون به طرف روضه و ميان منبر و محراب است.[۱]

گریه نخل و ایجاد ستون حنانه

پيامبر تا پيش از ساخته شدن منبر، بر تنه درخت خرمايی تكيه مي‌داد و سخن مي‌گفت. پس از ساخته شدن منبر به سال ششم يا هفتم ق.[۲]نخستين بار که ايشان براي سخنراني و موعظه بر منبر رفت، از آن تنه درخت، ناله‏‌اي همچون ناله ماده شتري که آن را از بچه خود جدا کرده باشند يا همانند صداي گاو[۳] در فضای مسجد طنين افکند. در اين هنگام، ايشان از منبر فرود آمد و ستون را در بر گرفت يا بر آن دست نهاد. سپس آن ناله به خاموشي‌‌ ‌گراييد.[۴]آن‌گاه ايشان فرمود: اگر من آن را در بر نگرفته بودم، تا قيامت ناله مي‌کرد.[۵] از اين رو، ستونی که در آن مکان قرار گرفت، حنّانه خوانده شد.حنّانه از حنّ به معناي صداي طرب‌انگيز يا غمگينانه است.[۶]

ستون جزعه

اين ماجرا از کرامت‌ها و معجزه‌هاي رسول خدا شمرده شده است. از اين رو از این ستون بعدها با نام «جزعه» نيز ياد کرده‌اند[۷].

سرنوشت تنه درخت

چندین سرنوشت برای تنه درخت، ذکر شده، که به شرح زیر است:

  • بر پايه گزارشي، به فرمان رسول خدا آن تنه درخت را در جاي خود دفن کردند.[۸]
  • گفته شده، در توسعه مسجد در زمان عثمان، اين تنه به دست ابي بن کعب از صحابه پيامبر افتاد و نزد او بود تا در جاي خود دفن شد.[۹]
  • به گفته ابن جبير كه ميان سال‌هاي 578ـ588ق. به مدينه سفر کرده، تا سده ششم ق. اين تنه در مسجد بود و مردم آن را مسح مي‌کردند و بدان تبرک مي‌جستند.[۱۰]ابن بطوطه نيز از استلام آن ياد كرده است.[۱۱]
  • در برخي منابع شيعي اشاره شده که بني‌اميه پس از تجديد بناي مسجدالنبي، تنه مشهور به حنّانه را از جاي خود کندند.[۱۲]

فضایل ستون حنانه

نماز‌ گزاردن در کنار آن[۱۳] و تبرک بدان سفارش شده است.[۱۴]

پانویس

  1. المعالم الاثيره، ص44.
  2. بحار الانوار، ج21، ص47.
  3. دلائل النبوه، ج2، ص563-564؛ عيون الاثر، ج1، ص278؛ السيرة الحلبيه، ج2، ص366.
  4. شرف النبي، ص430؛ الخرائج و الجرائح، ج1، ص165-166.
  5. بحار الانوار، ج17، ص365.
  6. معجم مقاييس اللغه، ج2، ص24، «حنّ».
  7. تاريخ و آثار اسلامي، ص212-213.
  8. وفاء الوفاء، ج2، ص388-389.
  9. الدرة الثمينه، ص262.
  10. رحلة ابن جبير، ص149-150؛ مدينه‌شناسي، ص88؛ نک: رحلة ابن بطوطه، ج1، ص153.
  11. رحلة ابن بطوطه، ج1، ص153.
  12. بحار الانوار، ج17، ص365.
  13. مستدرک الوسائل، ج3، ص426؛ جامع احاديث الشيعه، ج4، ص515.
  14. الغدير، ج5، ص124.