روضه‌النبی، مکانی در مسجدالنبی که در حدیثی از پیامبر، باغی از باغات و روضات بهشت ذکر شده‌است.

حدیث پیامبر درباره روضه‌النبی

مسجدالنبی توسط پیامبر بنانهاده شد . این مسجد در ابتدا شامل زمینی بود که حصاری گلی آن را احاطه کرده و نیز بخشی که با شاخه خرما مسقف شده بود.[۱] حجره زنان پیامبر نیز در قسمت شرقی مسجد ساخته شد. [۲]پس از شکل‌گیری ارکان مسجد، پیامبر در حدیثی عنوان کردند که محوطه بین منبر و خانه ایشان روضه‌ای از روضات بهشت است. این حدیث بدین شرح است: «ما بین بیتی و منبری روضه من ریاض الجنه و منبری علی ترعه من ترعه الجنه»[۳]

محدوده روضه‌النبی

درباره محدوده روضه‌النبی نظرات مختلفی وجود دارد. اما آن‌چه بر اساس حدیث مورد اتفاق است این است که منبر در سمت غرب این روضه و خانه پیامبر در شرق آن قرار داشته است.[۴]

عده‌ای منظور از خانه پیامبر را تنها خانه عایشه دانسته و برخی از منابع نیز تمام حجره‌های زنان پیامبر را بیت و منزل پیامبر ذکرکرده‌اند.[۵]

ابعادی که برای محدوده روضه ذکر شده نیز دارای اختلافاتی است. برخی دیوار شرقی مسجد را که کنار قبر پیامبر است حد شرقی روضه دانسته‌اند اما در حد غربی تنها نقطه منبر را حد آن می‌دانند و این ترتیب حدود روضه را به یک مثلثی محدود می‌سازند که یک زاویه آن منبر و دو زاویه دیگر آن دیواره شرقی مسجد است.[۶]

برخی نیز تمامی مسجد زمان پیامبر را روضه می‌دانند.[۷]

نظر دیگر که مشهورترین نظریه در بین اهل سنت است محدوده روضه را به شکل مستطیلی ترسیم می‌کند که ضلع شرقی آن دیوار شرقی کنار قبر پیامبر و ضلع غربی هم راستای ضلع شرقی و به همان اندازه، از نقطه منبر به سمت شمال مسجد بود.[۸]

علمای شیعه نیز معتقدند که روضه از دیوار محراب در جنوب که امروزه با نرده‌های فلزی مشخص است، آغاز و در شمال به چهارمین ستون منتهی می‌شود یعنی یک ستون علاوه بر آن چه اهل سنت می گویند و حد دوم آن در شرق داخل بیت پیامبر و خانه حضرت فاطمه است و در سمت غرب برابر منبر شریف می‌باشد.[۹]

پانویس

  1. آثار اسلامی مکه و مدینه، ص 215
  2. آثار اسلامی مکه و مدینه، ص 217
  3. آثار اسلامی مکه و مدینه، ص 215
  4. تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی در طول تاریخ، ص 73
  5. التعریف بتاریخ م معالم المسجد النبوی الشریف، ص 135
  6. آثار اسلامی مکه و مدینه، ص 216-217
  7. آثار اسلامی مکه و مدینه، ص 217
  8. آثار اسلامی مکه و مدینه، ص 217
  9. آثار اسلامی مکه و مدینه، ص 217