کاربر:Rezashams/صفحه تمرین

ذراع واحد طول به اندازۀ فاصلۀ آرنج تا سر انگشتان است.[۱] واحد ذراع را به سانتی متر معادل 45 سانت دانسته شده است. هر ذراع را معادل بیست و چهار انگشت بسته در کنار هم و هر انگشت را معادل شش جو که پشت به هم قرار دارد و هر جورا معادل ششش موی اسب دانسته شده است. در برخی منابع فارسی از ذراع تعبیر به گز شده است.[۲] در منابع و متون علاوه بر ذراع از واحدهای فرسخ و میل برای تعیین برخی فواصل شرعی استفاده شده است. هر فرسخ را معادل دوازده هزار ذراع و هر میل را معادل چهار هزار ذراع دانسته اند.

در اسلام و به خصوص در فقه اسلامی، این واحد به عنوان معیاری برای اندازه‌گیری برخی مسائل مرتبط با حج، زکات و دیگر اعمال عبادی به کار می‌رفته است.

در مراسم حج، محاذی میقات (مکان‌های مشخصی که حج‌گزاران باید از آنها نیت احرام کنند) بسیار مهم است و ذراع به عنوان واحدی برای تعیین این مکان‌ها استفاده می‌شود.

بسیاری از احادیث و روایات که از پیامبر اسلام (ص) و اهل بیت (ع) نقل شده است، ابعاد و اندازه‌های مرتبط با عبادات و احکام شرعی را با “ذراع” بیان می‌کنند.

در مناسک حج، برخی مقادیر مانند اندازه کعبه، ارتفاع طواف، مسافت‌های رعایت شده در سعی صفا و مروه و دیگر اندازه‌گیری‌ها می‌تواند با ذراع بررسی و تطبیق داده شود.

در مناسک حج، فاصله‌های مختلفی از اماکن مقدس مانند مسافت بین عرفات، مزدلفه و منا نیز می‌تواند با ذراع محاسبه شود.

ابعاد و مساحت کعبه و حجر اسماعیل و مسجد مدینه

منابع و رساله‌هایی در بیان ابعاد کعبه و مساحت مسجد نبوی نگاشته شده است.

مستحب است در رمی جمره بین رمى کننده و جمره ، ده تا پانزده ذراع فاصله باشد.[۳]

محدوده‌ای از اطراف قبر امام حسین(ع) که از آن تربت برداشته می‌شود، در روایات گوناگون، ۲۰ ذراع، ۲۵ ذراع، ۷۰ ذراع، یک میل، ۴ میل، ۱۰ میل، یک فرسخ و ۵ فرسخ ذکر شده است که به نظر فقها، تمام آنها می‌تواند درست باشد، بدین ترتیب که هر چه تربت به قبر امام حسین(ع) نزدیک‌تر باشد، احترام و اثر آن بیشتر است.[۴]


پانویس

  1. فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم السلام، ج‌3، ص: 707‌
  2. رساله در زراع مکه، ص96.
  3. جواهر الکلام، ج ۱۹، ص ۱۰۹.
  4. طوسی، تهذیب الاحکام، ج ۶، ص۷۱۷۲؛ طوسی، مصباح المتهجّد، ص۷۳۱-۷۳۲؛ ابن فهد حلّی، ج ۴، ص۲۲۰؛ شهید ثانی، الروضة البهیة، ج ۷، ص۳۲۷؛ مقدّس اردبیلی، ج ۲، ص۳۱۳؛ مجلسی، ج ۵، ص۳۷۰-۳۷۱؛ نراقی، ج ۱۵، ص۱۶۵-۱۶۷.

منابع