آیه ۱۵۸ سوره بقره

از ویکی حج

متن و ترجمه

شرح واژگان

مراد از «صفا و مروه» در آیه ۱۵۸ سوره بقره، دو کوه است که نزدیک کعبه، در سمت حجرالاسود، به فاصله چند صد متری (حدود۳۷۰ متر) از یکدیگر قرار دارند.[۱] واژه «صفا» در اصل به معنای زمین صاف و هموار و نرم، و «مروه» به معنای سنگ سفید است.[۲] برخی نیز گفته‌اند مروه به معنای جایی است که در آن سنگ‌ریزه باشد.[۳]

کلمه «شعائر» جمع شعیره، به معنای علامت و نشانه است. به باور برخی از لغت‌شناسان، نشانه بودن صفا و مروه که در آیه گفته شده، به این معناست که با دقت در آن می‌توان به بزرگی خدا پی‌برد.[۴] برخی نیز احتمال داده‌اند شعائر در این آیه و امثال آن، به معنای مناسک و عبادت باشد، مانند آیه ﴿وَالْبُدْنَ جَعَلْنٰاهٰا لَکُمْ مِنْ شَعٰائِرِ اللّٰهِ﴾[۵][۶]

محتوا

در آیه ۱۵۸ سوره بقره، به آموزش سعی، یکی از مناسک حج و عمره پرداخته شده است.

شعائر الهی

در آیه ۱۵۸ سوره بقره، صفا و مروه از شعائر الهی دانسته شده است.

درباره چیستی شعائر الهی در این آیه دو وجه بیان شده؛ يكى اين كه خود صفا و مروه جزء شعائر است، دوم اين كه صفا و مروه محل شعائر است.[۷] به باور برخی، معناى اول با ظاهر آيه سازش بيشترى دارد؛ زيرا نيازى به تقدير ندارد.[۸]

به گفته برخی، بنا بر معناى اول، شعائر الله علامت‌هايى است كه خاطره‌اى از خاطرات مقدس را یادآوری می‌کند. به باور وی، حضور و عبادت در صفا و مروه یادآور حوادثی مانند امتحان ابراهيم، تشنگی اسماعیل و یافتن آب است.[۹]


در دیگر آیات قرآن، اموری مانند حرمت صید در حال احرام،[۱۰] حج، قربانى، نذر و طواف[۱۱] از شعائر الهی شمرده شده است.

پانویس

  1. تاریخ و آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۹۲.
  2. المصباح المنیر، ذیل واژه صفا و مروه.
  3. جامع البیان عن تأویل آیات القرآن، ذیل آیه ۱۵۸ سوره بقره.
  4. التحقیق فی کلمات القرآن، ذیل واژه شعر.
  5. سوره حج، آیه ۳۶.
  6. درسنامه مناسک حج، ص۹۲.
  7. مجمع البيان، ج١، ص٢۴٠؛ تفسيركبير، ج۴، ص١٧٧.
  8. درسنامه تفسیر آیات حج، ص۹۵.
  9. تفسير نمونه، ج١، ص ۵۴١.
  10. سوره مائده، آیه ۲.
  11. سوره حج، آیه ۳۲.

منابع

این مقاله برگرفته از کتاب درسنامه تفسیر آیات حج، محمد فاکر میبدی، قم، حوزه نماینگی ولی‌فقیه در امور حج و زیارت، مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث، سازمان چاپ و نشر، ۱۳۸۷ش. است.

تاريخ و آثار اسلامى مكه و مدينه،علی‌اصغر قائدان.

التحقيق فى كلمات القرآن، حسن مصطفوى، تهران، بنگاه ترجمه و نشر كتاب، ١٣۶٠ش.

جامع البيان عن تأويل آيات القرآن، محمد بن جرير طبرى، دارالفكر، ١۴١۵ق.

المصباح المنير، احمد بن محمد فيومى، قم، دارالهجرة، دوم، ١۴١۴ق.