←پانوشت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جا:ویرایش}} ==پانوشت== {{پانویس}} ==منابع== {{پایان}}» ایجاد کرد) |
(←پانوشت) |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | [[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | ||
== تبار == | |||
ابن ادریس حلّی، ملقب به فخرالدین و مکنی به ابوعبدالله بوده<ref name=":0" /><ref name=":1" /> و در نسب وی اختلاف است. [[ابن فوطی|ابن فوطی]]، نسب وی را «محمد بن ادریس بن محمد»،<ref>تلخیص مجمع الآداب، ج4، ص٣٠٨.</ref> [[ذهبی]]، «محمد بن ادریس بن احمد بن ادریس»<ref>تاریخ الاسلام، ج4٢، ص٣١4.</ref> و صاحب روضات‌الجنات، نسب وی را «محمد بن احمد بن ادریس» دانسته‌اند.<ref>روضات الجنّات، ج6، ص٢54.</ref> | |||
او از [[شهر حله]] و از خاندان عجلی است.<ref name=":0">تلخیص مجمع الآداب، ج4، ص٣٠٨.</ref><ref name=":1">تاریخ الاسلام، ج4٢، ص٣١4.</ref> | |||
== ولادت == | |||
تاریخ تولد وی را حدود سال 543ق، گفته‌اند. او پسر خواهر [[شیخ طوسی]] و مادرش، دختر فاضله مرحوم ورام و خود جد مادری، نجیب‌الدین یحیی هذلی (از علمای شیعه) بود.<ref>تلخیص مجمع الآداب، ج4، ص٣١٠.</ref> او ساکن حله بوده و یاران و شاگردانی داشته است. | |||
== جایگاه علمی == | |||
فقها و شرح‌حال‌نگاران، از اهل سنّت و شیعه، ابن ادریس را به علو مقام و کثرت فهم و علم ستوده و از وی با اوصافی چون بی‌نظیر در علم فقه، یگانه عصر خویش، محقق و رئیس مذهب یاد کرده‌اند. | |||
ذهبی که از متعصبان اهل‌سنت است و درباره بسیاری از شخصیت‌های شیعه از روی کینه و تعصب سخن می‌گوید، درباره جایگاه فقهی ابن‌ادریس نزد [[شیعه]] می‌گوید: «او در دانش فقه بی‌نظیر بود، ... و در زمان وی، میان شیعه همانند وی، وجود نداشت». | |||
به گفته این مورخ، یکی از شاعران شیعه، قصیده‌ای در مدح وی سرود که در آن، وی را بر محمد بن ادریس شافعی (مؤسس مذهب شافعی) ترجیح و تفضیل داده بود.<ref>تاریخ الاسلام، ج4٢، ص٣١4.</ref> | |||
[[شهید اول]]، وی را با عناوینی همچون «امام علامه، شیخ علما و رئیس مذهب» و شهید ثانی را با کلماتی، چون «امام، علامه و محقق» ستوده است. البته متقدمانی، همچون محقق حلی و علامه حلی، او را به‌علت زبان تندش در نقد دیگران، تخطئه کرده‌اند.<ref>فهرس التراث، ج١، ص6٠٩.</ref> | |||
== آثار و تالیفات == | |||
ابن‌ادریس دارای تالیفاتی بوده که مشهورترین آنها، «الحاوی لتحریر الفتاوی»، معروف به کتاب «السرائر» است و از دیگر آثار وی نیز می‌توان به خلاصة الاستدلال، منتخب کتاب التبیان (در فقه) و «مناسک الحج»، اشاره کرد.<ref>تاریخ الاسلام، ج4٢، ص٣١4.</ref> | |||
== وفات == | |||
به نظر برخی مؤلفان، ابن ادریس در حدود 597،<ref>الفهرست، ج1، ص398.</ref><ref>لسان‌المیزان، ج5، ص693.</ref> و به گفته فرزندش صالح<ref>الذریعة الی تصانیف الشیعة، ج12، ص155.</ref> درحدود 598 درگذشته است؛ بنابراین، وفات او در 25 یا 35 سالگی، که در بعضی منابع به آن اشاره شده،<ref>منتهی‌المقال فی احوال الرجال، ج5، ص348.</ref> نادرست است و به نظر برخی ناشی از [[تصحیف]] کلمه تسعین به سبعین بوده است. | |||
به گفته [[خوانساری]]، ابن‌ادریس در ظهر روز جمعه، هجدهم شوال سال 5٩٨ه. ق، در سن 55 سالگی، در شهر حله وفات کرد و در همانجا، به خاک سپرده شد.<ref>روضات الجنات، ج6، ص٢5٨.</ref> اما ذهبی، نام وی را جزو درگذشتگان سال 5٩٧ه.ق، ذکر کرده است.<ref>تاریخ الاسلام، ج4٢، ص٣١4.</ref> | |||
== مدفن == | |||
مرقد او در محله «جامعین» [[حله|حلّه]] قرار دارد و در 1340ش تجدید بنا شده است.<ref>لؤلؤة‌البحرین، ج1، ص277ـ278، پانویس20.</ref> | |||
==پانوشت== | ==پانوشت== | ||
| خط ۸: | خط ۳۶: | ||
* '''تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر والاعلام'''، شمس‌الدین محمد بن احمد بن عثمان الذهبی، تحقیق: عمر عبدالسلام تدمری، بیروت، دار الکتاب العربی. | |||
* '''تلخیص مجمع الآداب فی معجم الالقاب'''، عبدالرزاق بن احمد الشیبانی (ابن الفوطی)، تحقیق: مصطفی جواد، دمشق، وزارة الثقافة والارشاد القومی - مطبوعات مدیریة احیاء التراث القدیم، (لا ت). | |||
* '''الذریعة الی تصانیف الشیعة'''، محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، چاپ علی‌نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت 1403/1983. | |||
* '''روضات الجنات فی احوال العلماء والسادات'''، محمد باقر الموسوی الخوانساری، ط ١، بیروت، دار الاسلامیة، ١4١١ه. ق - ١٩٩١م. | |||
* '''الذریعة الی تصانیف الشیعة'''، محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، چاپ علی‌نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت 1403/1983. | |||
* '''فهرس التراث'''، السید محمدحسین الحسینی الجلالی، قم، دلیل ما، ١4٢٢ه. ق. | |||
* '''لؤلؤة البحرین'''، یوسف بن احمد بحرانی، چاپ محمدصادق بحرالعلوم، قم. | |||
* '''منتهی‌المقال فی احوال الرجال'''، محمد بن اسماعیل مازندرانی حائری، قم 1416. | |||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||