اسکان در حج: تفاوت میان نسخه‌ها

سکونت دادن هاجر و اسماعیل در مکه از سوی ابراهیم(ع) و درخواست وی از خدای متعال برای متوجه ساختن دلهای مردم به ایشان و سکونت با آنان (سوره ابراهیم آیه ۳۷) و پیدایش زمزم و ساخت کعبه، زمینه سکونت قبائلی از جرهم در آنجا گردید. این قبائل به جهت حفظ حرمت خانه خدا عمدتاً چادرهای خود را در دره‌های اطراف کعبه بر پا می‌کردند.<ref>نک: المعارف، ص27؛ التاریخ القویم ج5 ص229-230؛ نک: المفصل، ج7، ص7-8.</ref> گرایش روزافزون مردمان به سوی کعبه و زیارت آن، رونق بازارهای محلی و شکل‌گیری کاروانهای تجاری در آن مسیر،<ref>المفصل، ج7، ص6.</ref> میهمانان مکه را بیشتر کرد و با توجه به چادرنشینی مردمان آن روزگار، اسکان آنها با مشکلی روبرو نمی‌گردید.

نخستین ساختمان در کنار [[کعبه]] را [[دارالندوه]] ذکر کرده‌اند که قصی بن کلاب دو سده پیش از اسلام آن را ساخت و پس از آن [[قریش]] اقدام به ساخت خانه‌هایی در اطراف کعبه کردند.<ref>التاریخ القویم، ج5، ص230؛ المفصل، ج7، ص8.</ref> با ساخت خانه‌های گلی و سنگی، و یافتن ظاهر شهری در مکه، (هرچند گروه‌های زیادی همچنان در چادرها زندگی می‌کردند) به تدریج اسکان در کنار اموری چون سقایت* (آبرسانی به حاجیان) و رفادت* (اطعام حج‌گزاران)، بر پذیرایی از میهمان کعبه افزوده شد و حج‌گزاران مجاز بودند به خانه‌های اهل مکه وارد شوند.<ref>نک: المفصل، ج9، ص68 - 69.</ref> (← رفادت) بر اساس گزارش‌ها، حج‌گزاران در دوره نبوی و در صدر اسلام در خانه‌های اهل مکه ساکن می‌شدند<ref>نک: اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص162-163؛ اخبار مکه، فاکهی، ج3، ص218.</ref> و نه تنها از ورود حاجیان به خانه‌های اهل مکه جلوگیری نمی‌گردید،<ref>اخبار مکه، فاکهی، ج3، ص250.</ref> بلکه اهل مکه در سکونت دادن حاجیان، بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند.<ref>اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص164؛ نک: من لایحضره الفقیه، ج2، ص193؛ نک: الکافی، ج4، ص244.</ref>

قرآن کریم، با بیان (سواء العاکف فیه و الباد) حج/۲۲ آیه ۲۵، همگان را در برخورداری از مسجدالحرام مساوی دانسته است و منابع فقهی و تفسیری به مناسبت این آیه، در زمینه استفاده از خانه‌های مکه و جواز یا عدم جواز اجاره آن مباحث مفصلی دارند. (← خانه‌های حرم) در روایاتی منسوب به پیامبر(ص) از اجاره خانه‌های مکه نهی شده است<ref>اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص163.</ref> و ایشان پس از فتح مکه از گذاشتن در برای خانه‌های مکه، نهی کردند.<ref>نک: مأساه الزهراء، ج2، ص313-319.</ref> بر اساس گزارش‌ها، در عصر خلفای چهارگانه، خانه‌های مکه در نداشت و حاجیان آزادنه بدان رفت و آمد، داشتند.<ref>الکافی، ج4، ص243ـ244؛ تهذیب، ج5، ص420.</ref> عمر بن خطاب، خلیفه دوم در حکومت خود، از در گذاشتن برای خانه‌های مکه منع کرد<ref>اخبار مکه، فاکهی، ج3، ص251.</ref> و بستن در خانه‌ها را مانعی برای اسکان حج و عمره گزاران می‌دانست.<ref>اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص265.</ref> علی(ع) نیز در سال ۳۹ق. طی فرمانی به حاکم خود در مکه، ضمن سفارشاتی در مورد حج و حاجیان و تأمین مسکن آنها، دستور می‌دهند اهل مکه را از اجاره دادن خانه به حاجیان منع کنند.<ref>نهج البلاغه، نامه 67؛ تفسیر شاهی، ج1، ص418.</ref> از معاویه به عنوان نخستین کسی که بر در خانه خود قفل زد، یاد شده است.<ref>الکافی، ج4، ص243 - 244، ح 1؛ تهذیب، ج5، ص420.</ref> هرچند زمان این گزارش معین نیست ولی بنابر دیگر گزارش‌ها در دوره اموی (۴۰–۱۳۲ ق) مکیان، خانه‌های خود را به حاجیان اجاره می‌دادند.<ref>اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص164.</ref> جز آنکه عمر بن عبدالعزیز (حک ۹۹–۱۰۱ ق) طی نامه ای به عامل خود در مکه دستور داد از اجاره دادن خانه‌های مکه جلوگیری گردد، البته در زمان وی نیز اجاره پنهانی در مکه گزارش شده است.<ref>اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص163.</ref>