←پیش از اسلام
| خط ۶: | خط ۶: | ||
==نام، موقعیت، مساحت== | ==نام، موقعیت، مساحت== | ||
واژه حجاز از ریشه حجز و به معنای فاصله، میان و مانع است.<ref>العین، ج3، ص70، «حجز».</ref> | واژه حجاز از ریشه حجز و به معنای فاصله، میان و مانع است.<ref>العین، ج3، ص70، «حجز».</ref> علت‌های گوناگونی برای نام‌گذاری این منطقه به این نام گفته شده است.<ref>نک: معجم البلدان، ج2، ص218-219؛ صبح الاعشی، ج4، ص252.</ref> | ||
حجاز، در شمال غربی شبه‌جزیره عربستان قرار گرفته و مهم‌ترین بخش آن به شمار می‌رود. تعیین حدود دقیق آن به جهت اختلاف بسیار میان تاریخ‌نگاران و جغرافی‌نویسان ممکن نیست.<ref>جغرافیه شبه جزیرة العرب، ص130.</ref> بر پایه سازگارترین تعریف با موقعیت جغرافیایی منطقه، حجاز در شرق رشته کوه‌های سرات قرار گرفته و از جهت غرب تا منطقه نجد ادامه یافته است. شمالی‌ترین بخش شرقی آن، خلیج عَقبه و جنوبی‌ترین قسمت آن، مناطق جنوبی شهر [[طائف]] معرفی شده است.<ref>. معجم مااستعجم، ج1، ص9؛ معجم البلدان، ج2، ص219؛ اطلس تاریخ اسلام، ج1، ص396- 397.</ref> | حجاز، در شمال غربی شبه‌جزیره عربستان قرار گرفته و مهم‌ترین بخش آن به شمار می‌رود. تعیین حدود دقیق آن به جهت اختلاف بسیار میان تاریخ‌نگاران و جغرافی‌نویسان ممکن نیست.<ref>جغرافیه شبه جزیرة العرب، ص130.</ref> بر پایه سازگارترین تعریف با موقعیت جغرافیایی منطقه، حجاز در شرق رشته کوه‌های سرات قرار گرفته و از جهت غرب تا منطقه نجد ادامه یافته است. شمالی‌ترین بخش شرقی آن، خلیج عَقبه و جنوبی‌ترین قسمت آن، مناطق جنوبی شهر [[طائف]] معرفی شده است.<ref>. معجم مااستعجم، ج1، ص9؛ معجم البلدان، ج2، ص219؛ اطلس تاریخ اسلام، ج1، ص396- 397.</ref> | ||
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
==پیش از اسلام== | ==پیش از اسلام== | ||
آگاهی‌ها از وضعیت پیش از اسلام شبه‌جزیره، بویژه حجاز، به جهت فقر منابع محدود است. با این همه، یافته‌های مستشرقان و باستان‌شناسان حاکی از وجود برخی از آثار مربوط به ماقبل تاریخ در نقاطی از حجاز است. نشانه‌های تمدنی در تیماء، طائف و وادی فاطمه نیز یافت شده‌اند.<ref>المفصل، ج1، ص163، 329.</ref> | |||
ثمود از اقوام مورد اشاره در قرآن، یکی از قدیمی‌ترین اقوام تاریخی است که در بخش‌هایی از حجاز ساکن بوده‌اند و آثاری از آنها در مناطق مختلف به دست آمده است. برخی از این آثار مربوط | [[ثمود]] از اقوام مورد اشاره در قرآن، یکی از قدیمی‌ترین اقوام تاریخی است که در بخش‌هایی از حجاز ساکن بوده‌اند و آثاری از آنها در مناطق مختلف به دست آمده است. برخی از این آثار مربوط به ۸ قرن پیش از میلاد است.<ref>المفصل، ج1، ص324- 326؛ تاریخ العرب القدیم، ص166.</ref> | ||
نشانه‌هایی نیز از حکومت گروهی از مَعینیان مهاجر در مناطق شمالی حجاز در حدود قرن پنجم پیش از میلاد در منطقه معین مصران به پایتختی شهر علت{{یادداشت|العلاء کنونی.}} وجود دارد.<ref>. المفصل، ج3، ص245- 246.</ref> | |||
گویا زمامداری حکومت‌های منطقه حجاز بیشتر بر عهده ملکه‌ها بوده و نام‌های برجای‌مانده در کتیبه‌ها چون زبیبی، عدیه، شمسی، تبوئا تأییدی بر این امر است.<ref>. نک: تاریخ شبه جزیرة العربیه، ص125؛ تاریخ العرب القدیم، ص435- 436.</ref> | گویا زمامداری حکومت‌های منطقه حجاز بیشتر بر عهده ملکه‌ها بوده و نام‌های برجای‌مانده در کتیبه‌ها چون زبیبی، عدیه، شمسی، تبوئا تأییدی بر این امر است.<ref>. نک: تاریخ شبه جزیرة العربیه، ص125؛ تاریخ العرب القدیم، ص435- 436.</ref> | ||
کتیبه‌ها مطالبی نیز پیرامون تیماء از دوره‌های بسیار قدیم دربردارند و از حکمرانی | کتیبه‌ها مطالبی نیز پیرامون تیماء از دوره‌های بسیار قدیم دربردارند و از حکمرانی «نبونید» (حک:۵۵۵–۵۳۹ق) پادشاه بابل، بر این شهر و قصرسازی در آن و نیز تسلط بر دیدان، [[خیبر]] و [[یثرب]] خبر داده‌اند.<ref>تاریخ العرب القدیم، ص255؛ المفصل، ج2، ص264- 265.</ref> نشانه‌هایی از توجه حاکمان [[ايران|ایران]] باستان به این منطقه نیز یافت شده است که حاکی از اهمیت سوق الجیشی این منطقه در آن دوران است.<ref>تاریخ العرب القدیم، ص434؛ المفصل، ج1، ص104.</ref> | ||
اهمیت فوق‌العاده مکه به جهت قرار گرفتن در تقاطع راه‌های تجاری حبشه، | اهمیت فوق‌العاده مکه به جهت قرار گرفتن در تقاطع راه‌های تجاری حبشه، [[مصر]]، [[فلسطین]]، [[سوریه]]، [[یمن]] و خلیج فارس و وجود [[کعبه]] در آن، انتظار داده‌های فراوان تاریخی را ایجاد می‌کند؛ ولی به جز روایاتی پراکنده که بیشتر آنها ریشه‌ای اسرائیلی دارند، اطلاعات چندانی در دست نیست.<ref>تاریخ العرب القدیم، ص165- 168.</ref> بطلمیوس جغرافی‌دان یونانی، نام مکه را در قرن دوم میلادی «مکورابا»{{یادداشت|Macoraba}} ذکر کرده است.<ref>see: ptolemi.map</ref> | ||
عمالقه، جرهمیان و خزاعیان از | عمالقه، [[جرهم|جرهمیان]] و خزاعیان از قبیله‌هایی هستند که منابع عربی از تسلط ایشان بر مکه سخن رانده و گزارش‌هایی پراکنده و افسانه‌گونه از آنان ارائه داده‌اند که تنها تصویری مبهم از این دوران را به نمایش می‌گذارد.<ref>مروج الذهب، ج2، ص22- 23؛ السیرة النبویه، ج1، ص113- 114.</ref> | ||
به گفته این منابع ظلم و ستم جرهمیان در دوره تسلط بر مکه و نیز تعدی و تجاوز آنها به کاروان‌های | به گفته این منابع ظلم و ستم جرهمیان در دوره تسلط بر مکه و نیز تعدی و تجاوز آنها به کاروان‌های تجاری، شمار حاجیان را به شدت کاهش داده بود و عمرو بن لُحی خزاعی، جهت حل این مشکل کعبه را به بتکده تبدیل کرد و هر قبیله را بتی خاص بخشید.<ref>. تاریخ الیعقوبی، ج1، ص254؛ تاریخ العرب القدیم، ص171.</ref> | ||
قصی بن کلاب جد چهارم | قصی بن کلاب جد چهارم [[حضرت محمد(ص)]]، با اتخاذ روشی هوشمندانه، در میان خزاعیان نفوذ کرد و پس از قدرت‌یابی، آنها را از مکه بیرون کرد و بدین ترتیب قریش قدرتی بی‌رقیب یافت و قصی توانست با وضع قوانینی چند و تقسیم وظایف، سیستمی شبه‌حکومتی در مکه پدیدآورد.<ref>اخبار مکه، ج1، ص109- 110.</ref> | ||
وضعیت مدینه دیگر شهر مهم حجاز نیز در دوره پیش از اسلام چندان روشن نیست و با توجه به وجود نام آن در کتیبه‌های معینیان باید از قدمتی دیرینه برخوردار باشد. منابع عربی نیز اطلاعات قابل‌توجهی از وضعیت پیشین آن ارائه نداده‌اند و خبرهای موجود بیشتر نمایی افسانه‌ای دارد. بر اساس گفته‌های | وضعیت مدینه دیگر شهر مهم حجاز نیز در دوره پیش از اسلام چندان روشن نیست و با توجه به وجود نام آن در کتیبه‌های معینیان باید از قدمتی دیرینه برخوردار باشد. منابع عربی نیز اطلاعات قابل‌توجهی از وضعیت پیشین آن ارائه نداده‌اند و خبرهای موجود بیشتر نمایی افسانه‌ای دارد. بر اساس گفته‌های ایشان، عمالیق نخستین ساکنان این شهرند و [[یهودیت|یهودیان]] پس از غلبه بر ایشان در آن ساکن شدند. در مورد مهاجر بودن این یهودیان و یا گرویدن ساکنان قبلی به این آیین اختلاف نظر وجود دارد.<ref>نک: تاریخ العرب القدیم، ص185- 186.</ref> | ||
با افول تمدن یمن بر اثر تخریب سد مأرب، اختلافات حاکمان سیاسی، حملات متعدد احباش به یمن و مهاجرت گسترده جنوبی‌ها به مناطق مختلف حجاز، اوس و خزرج از قبیله ازد در اواخر قرن چهارم میلادی به یثرب رفته و ابتدا همزیستی مسالمت‌آمیزی با ساکنان پیشین برقرار | با افول تمدن یمن بر اثر تخریب سد مأرب، اختلافات حاکمان سیاسی، حملات متعدد احباش به یمن و مهاجرت گسترده جنوبی‌ها به مناطق مختلف حجاز، اوس و خزرج از قبیله ازد در اواخر قرن چهارم میلادی به یثرب رفته و ابتدا همزیستی مسالمت‌آمیزی با ساکنان پیشین برقرار کردند؛ ولی با گذر زمان و قدرت‌گیری ازدیان اختلافاتی بین ایشان و یهود روی داد و ازدیان با یاری‌گرفتن از حاکمان غسانی در شام، یهود را به حاشیه راندند. یهود نیز به اختلاف‌افکنی بین دو قبیله روی آورد و جنگ‌های طولانی مدت میان اوس و خزرج پیش از ظهور اسلام نتیجه این تلاش‌ها بود.<ref>امتاع الاسماع، ج9، ص171- 174؛ تاریخ العرب القدیم، ص185- 189.</ref> | ||
در مورد طائف دیگر شهر مهم حجاز نیز به جز اشاره به نام قدیم آن و تناسب آن با نام حاکم عمالقی آن، و بنای دیوار آن توسط تاجری از | در مورد طائف دیگر شهر مهم حجاز نیز به جز اشاره به نام قدیم آن و تناسب آن با نام حاکم عمالقی آن، و بنای دیوار آن توسط تاجری از حضرموت، خبر دیگری ذکر نشده است. سنگ‌نبشته‌هایی به زبان‌های نبَطی، ثمودی، ابجدی و عربی- اسلامی در اطراف طائف به دست آمده که به احتمال در آینده گوشه‌هایی از تاریخ این خطه را روشن سازد.<ref>المفصل، ج7، ص143.</ref> | ||
متون تاریخی | متون تاریخی پس از اسلام و نوشته‌های تاریخ جغرافیایی مسلمانان، تصویر روشن و واضحی از گذشته حجاز به دست نمی‌دهند. بر اساس این گزارش‌های آشفته، بنای کعبه به دست [[حضرت آدم(ع)]] صورت گرفته است.<ref>اخبار مکه، ج1، ص38.</ref> قبرهای منتسب به حضرت آدم(ع)<ref>معجم البلدان، ج4، ص183.</ref> و [[حوا]]،<ref>بستان السیاحه، ص199؛ المعالم الاثیره، ص88.</ref> تجدید بنای کعبه توسط [[حضرت ابراهیم(ع)]]<ref>. اخبار مکه، ج1، ص61- 62.</ref> و اسکان [[حضرت اسماعیل(ع)|اسماعیل(ع)]] در مهم‌ترین شهر حجاز<ref>الاعلاق النفیسه، ص27.</ref> و فعالیت‌های تبلیغی [[حضرت صالح(ع)]] برای قوم ثمود{{یادداشت|آثار تمدنی ثمود، در نقاط مختلفی از حجاز برجای‌مانده است.}}<ref>. المفصل، ج1، ص326.</ref> بخشی از اخبار تاریخی منعکس‌شده مربوط به حجاز در این منابع می‌باشند. | ||
داستان‌های افسانه‌گونه‌ای از ارسال لشکر | داستان‌های افسانه‌گونه‌ای از ارسال لشکر یهودی، توسط [[حضرت موسی(ع)]] به یثرب، برای نبرد با عمالیق در برخی از کتاب‌ها ذکر شده است،<ref>. الدرة الثمینه، ص27؛ معجم البلدان، ج5، ص84.</ref> که نمی‌تواند ارزش تاریخی داشته باشد و به احتمال، جهت ساخت پیشینه‌ای کهن برای یهودیان ساکن در مناطق مختلفی چون یثرب، طائف، مکه، خیبر، [[فدک]] و تیماء جعل شده باشد.<ref>.. نک: تاریخ العرب القدیم، ص82- 86؛ المفصل، ج12، ص103و 158- 197.</ref> اخباری از تردد اسعد تُبَع از حاکمان حِمیری یمن به مکه و مدینه نیز در منابع عربی بازتاب یافته است که نمایی افسانه‌ای دارد.<ref>تاریخ الطبری، ج2، ص105؛ تاریخ الیعقوبی، ج1، ص197- 198.</ref> | ||
ساختار حجاز قبیله‌ای بود و بافت قبیله‌ای ویژگی‌های خاصی چون سخاوت، شجاعت، عفت و پاکدامنی، وفا به عهد را در میان حجازیان محبوب ساخته بود.<ref>. نک: تاریخ العرب فی عصر الجاهلیه، ص441- 445.</ref> | |||
برآیند گزارش‌های منابع عربی-اسلامی در مورد حجاز نشان از قدمت توحید و یکتاپرستی در این منطقه دارد و پیروان دو آیین کهن یهود و مسیحیت نیز در جاهای مختلف حجاز حضور داشته‌اند.<ref>نک: تاریخ العرب القدیم، ص82- 86؛ المفصل، ج12، ص103و 158- 197.</ref> نشانه‌هایی از بزرگداشت موجوداتی نامرئی در برخی از نقاط حجاز به چشم می‌خورد.<ref>. نک: المفصل، ج12، ص281- 282.</ref> | برآیند گزارش‌های منابع عربی-اسلامی در مورد حجاز نشان از قدمت توحید و یکتاپرستی در این منطقه دارد و پیروان دو آیین کهن یهود و [[مسیحیت]] نیز در جاهای مختلف حجاز حضور داشته‌اند.<ref>نک: تاریخ العرب القدیم، ص82- 86؛ المفصل، ج12، ص103و 158- 197.</ref> نشانه‌هایی از بزرگداشت موجوداتی نامرئی در برخی از نقاط حجاز به چشم می‌خورد.<ref>. نک: المفصل، ج12، ص281- 282.</ref> | ||
بت‌پرستی در آستانه ظهور اسلام در سراسر شبه جزیره بویژه حجاز گسترش یافته بود و تنها گروهی محدود که به حنیف شهره بودند دارای ویژگی‌های ممتازی بوده و از منکرات پرهیز می‌کردند. کلام مشهور | بت‌پرستی در آستانه ظهور اسلام در سراسر شبه جزیره بویژه حجاز گسترش یافته بود و تنها گروهی محدود که به حنیف شهره بودند دارای ویژگی‌های ممتازی بوده و از منکرات پرهیز می‌کردند. کلام مشهور جعفر بن ابی‌طالب در حضور حاکم حبشه<ref>السیرة النبویه، ج1، ص336؛ تاریخ الیعقوبی، ج2، ص29.</ref> می‌تواند بیانگر گوشه‌ای از وضعیت فرهنگی دینی حاکم بر مکه مرکز سیاسی فرهنگی حجاز باشد. | ||
اقتصاد مناطق مسکونی حجاز بر دامداری، کشاورزی، معادن و تجارت استوار بود، | اقتصاد مناطق مسکونی حجاز بر دامداری، کشاورزی، معادن و تجارت استوار بود، | ||
با جهانی شدن اسلام و مورد توجه قرار گرفتن بیش از پیش کعبه و نیز کشف نفت این اقتصاد دچار تحولی شگرف شد. (جزیرة العرب) | با جهانی شدن اسلام و مورد توجه قرار گرفتن بیش از پیش کعبه و نیز کشف نفت این اقتصاد دچار تحولی شگرف شد. (جزیرة العرب) | ||
== | ==پس از اسلام== | ||
نگاه اجمالی به شبه‌جزیره و بویژه حجاز و گذشته سیاسی اجتماعی آن ما را با ویژگی‌های منحصر به فردی در این منطقه روبرو می‌سازد. دربرداشتن کعبه، گذر راه‌های تجاری مهم از آن، عدم برخورداری از حاکمیت منسجم و قدرتمند، دلاوری و شجاعت ساکنان ناشی از زندگی در محیطی خشک و بی‌آب و علف، روحیه ساده و آسان پذیر به جهت دوری از مراکز دینی با پشتوانه‌های سیاسی، و قرار نداشتن در کانون توجه قدرت‌های بزرگ روز از جمله این ویژگی‌هاست که پتانسیل لازم برای ظهور یک امپراتوری عظیم را فراهم می‌آورد. | نگاه اجمالی به شبه‌جزیره و بویژه حجاز و گذشته سیاسی اجتماعی آن ما را با ویژگی‌های منحصر به فردی در این منطقه روبرو می‌سازد. دربرداشتن کعبه، گذر راه‌های تجاری مهم از آن، عدم برخورداری از حاکمیت منسجم و قدرتمند، دلاوری و شجاعت ساکنان ناشی از زندگی در محیطی خشک و بی‌آب و علف، روحیه ساده و آسان پذیر به جهت دوری از مراکز دینی با پشتوانه‌های سیاسی، و قرار نداشتن در کانون توجه قدرت‌های بزرگ روز از جمله این ویژگی‌هاست که پتانسیل لازم برای ظهور یک امپراتوری عظیم را فراهم می‌آورد. | ||
بعثت | [[بعثت]] [[حضرت محمد(ص)]] در سال ۶۱۰ میلادی نقطه عطفی در تاریخ حجاز به شمار می‌رود. آیین جدید تغییراتی شگرف در ابعاد مختلف تاریخ حجاز به وجود آورد. | ||
همچنان که اشاره رفت قبل از اسلام حجاز هیچ‌گاه شاهد حکومت یکپارچه‌ای نبود و با هجرت پیامبر به مدینه در طی ده‌سال علاوه بر ایجاد جامعه مدنی در این شهر، مناطق مختلف حجاز نیز به تدریج به اسلام گرویدند. نامه‌نگاری پیامبر به سران کشورهای مختلف و در رأس آنها ایران و روم نشان از جهان‌شمولی آیین جدید داشت و دقت در برخی از عبارت‌های این نامه‌ها پیش‌بینی توسعه حکومت حجاز و شکست امپراتوری‌های بزرگ را نمایان می‌سازد.<ref>نک: تاریخ الیعقوبی، ج2، 77- 78.</ref> | همچنان که اشاره رفت قبل از اسلام حجاز هیچ‌گاه شاهد حکومت یکپارچه‌ای نبود و با هجرت پیامبر به مدینه در طی ده‌سال علاوه بر ایجاد جامعه مدنی در این شهر، مناطق مختلف حجاز نیز به تدریج به اسلام گرویدند. نامه‌نگاری پیامبر به سران کشورهای مختلف و در رأس آنها [[ايران|ایران]] و روم نشان از جهان‌شمولی آیین جدید داشت و دقت در برخی از عبارت‌های این نامه‌ها پیش‌بینی توسعه حکومت حجاز و شکست امپراتوری‌های بزرگ را نمایان می‌سازد.<ref>نک: تاریخ الیعقوبی، ج2، 77- 78.</ref> | ||
درگذشت حضرت محمد(ص)، نزاع بر سر جانشینی وی، سرپیچی قبیله‌های مختلف از حکومت مرکزی حجاز و میل آنها به بازگشت به وضعیت پیشین خطراتی بود که حکومت نوپای حجاز را به شدت تهدید می‌کرد؛ ولی سکوتِ مصلحتی [[امام علی(ع)]]، و سرکوب شدید قبائل در جنگ‌های موسوم به رِده به دستور [[ابوبکر بن ابی‌قحافه|ابوبکر]]، مهار نیروی سرکش داخلی با اعزام آنها به فتوحات بحران‌های یادشده را از پیش روی برداشت.<ref>. نک: تاریخ الطبری، ج3، ص203 به بعد.</ref> | |||
نام کارگزاران خلفای نخستین در شهرهای مهم حجاز مانند مکه و طائف در منابع در کنار شهرهای دیگر در شبه‌جزیره و خارج از آن ذکر شده است.<ref>. تاریخ الیعقوبی، ج2، ص138، 161.</ref> | نام کارگزاران خلفای نخستین در شهرهای مهم حجاز مانند مکه و طائف در منابع در کنار شهرهای دیگر در شبه‌جزیره و خارج از آن ذکر شده است.<ref>. تاریخ الیعقوبی، ج2، ص138، 161.</ref> | ||
فتح پی در پی شهرها و گسیل غنائم و خراج‌های فراوان به حجاز تغییراتی را در نوع زندگی حاکمان و مردمان آن ایجاد کرد و ساده زیستی و شجاعت که از ویژگی‌های اساسی آنها بود به تجمل و عافیت‌طلبی بدل گشت.<ref>. نک: تاریخ العرب القدیم، ص305.</ref> در دوره عثمان (حک:۲۳–۳۵هـ) این دگرگونی فرهنگی به اوج رسید و مشکلات ناشی از این تغییرات به منصه ظهور رسید.<ref>. نک: تاریخ الیعقوبی، ج2، ص164- 174.</ref> | === انتقال پایتخت از حجاز === | ||
فتح پی در پی شهرها و گسیل غنائم و خراج‌های فراوان به حجاز تغییراتی را در نوع زندگی حاکمان و مردمان آن ایجاد کرد و ساده زیستی و شجاعت که از ویژگی‌های اساسی آنها بود به تجمل و عافیت‌طلبی بدل گشت.<ref>. نک: تاریخ العرب القدیم، ص305.</ref> در دوره عثمان (حک:۲۳–۳۵هـ) این دگرگونی فرهنگی به اوج رسید و مشکلات ناشی از این تغییرات به منصه ظهور رسید.<ref>. نک: تاریخ الیعقوبی، ج2، ص164- 174.</ref> امام علی(ع) نیز با توجه به این امر و عواملی دیگر مرکز حکومت را به [[کوفه]] تغییر داد و این امر جایگاه سیاسی حجاز را به شدت تحت تأثیر قرارداد.<ref>. نک: الغارات، ج1، ص29- 30.</ref> | |||
امویان نیز به جهت سابقه طولانی حکومت در شام و عدم برخورداری از جایگاه مشروعیتی مناسب در حجاز انگیزه‌ای برای انتقال مرکز به آن نداشتند و تلاش‌های چندی که از سوی حجازیان برای برگرداندن مرکزیت قدرت به حجاز صورت گرفت به شدت سرکوب شد. قیام عبدالله بن زبیر (حک:۶۳–۷۳هـ) مهم‌ترین حرکتی بود که توانست برای مدتی مرکزیت سیاسی حجاز را بدان | [[بنی‌امیه|امویان]] نیز به جهت سابقه طولانی حکومت در [[شام]] و عدم برخورداری از جایگاه مشروعیتی مناسب در حجاز انگیزه‌ای برای انتقال مرکز به آن نداشتند و تلاش‌های چندی که از سوی حجازیان برای برگرداندن مرکزیت قدرت به حجاز صورت گرفت به شدت سرکوب شد. قیام [[عبدالله بن زبیر]] (حک:۶۳–۷۳هـ) مهم‌ترین حرکتی بود که توانست برای مدتی مرکزیت سیاسی حجاز را بدان برگرداند؛ ولی این قیام نیز به سال ۷۳ق به دستور عبدالملک بن مروان (حک:۶۵–۸۶هـ) و توسط حجاج بن یوسف سرکوب شد.<ref>. اتحاف الوری، ج2، ص96- 99.</ref> | ||
عباسیان | [[بنی‌عباس|عباسیان]] نیز به دلایل راهبُردی مرکز حکومت خویش را در شهرهای [[عراق]] قرار دادند و به تعیین والیانی برای حجاز بسنده می‌کردند. تلاش‌های برخی از [[علویان]] برای قدرت‌گیری در حجاز راه به جایی نبرد و افرادی چون نفس زکیه (م. ۱۴۵ق)، شهید فخ (م. ۱۶۹ق) و معترضان دیگر به شهادت رسیدند. | ||
با وجود عدم اشتیاق حکومت‌ها برای انتخاب حجاز به عنوان پایتخت سیاسی، نقش معنوی و مشروعیتی آن هماره مورد توجه حکومت‌ها بود. قرار داشتن خانه کعبه، | === مورد توجه حکومت‌ها === | ||
با وجود عدم اشتیاق حکومت‌ها برای انتخاب حجاز به عنوان پایتخت سیاسی، نقش معنوی و مشروعیتی آن هماره مورد توجه حکومت‌ها بود. قرار داشتن خانه کعبه، [[مسجدالنبی(ص)]]، مزار حضرت محمد(ص)، [[اهل بیت(ع)]]، خلفا و صحابه در حجاز و پتانسیل بالای حج برای مانور سیاسی؛ توجه ویژه حکومت‌ها به حجاز و بویژه [[حرمین]] را در پی داشت. کارهای عمرانی بسیاری که در دوره‌های مختلف در مکه و مدینه و راه‌های حج انجام می‌گرفت درجهت بهبود وجهه دینی حکومت بود. | |||
با روی کار آمدن فاطمیان مصر از نیمه دوم قرن چهارم و منازعات مشروعیتی آنها با عباسیان، رقابت بر سر سیادت بر حجاز و حرمین شریفین شدت گرفت و فاطمیان با بکار بردن لقب شریف برای جعفربن | با روی کار آمدن [[فاطمیان]] مصر از نیمه دوم قرن چهارم و منازعات مشروعیتی آنها با عباسیان، رقابت بر سر سیادت بر حجاز و حرمین شریفین شدت گرفت و فاطمیان با بکار بردن لقب شریف برای جعفربن محمد بن حسن، و پس از او به فرزندش حسن بن جعفر که برای تهنیت به دربار المعز خلیفه فاطمی به مصر رفته بود، آنها را به امارت مکه گماردند و همین کار را در مورد حسینی‌های حاکم بر مکه نیز صورت دادند.<ref>غایة المرام، ج1، ص483- 485؛ موسوعه مکة المکرمه، ج2، ص588.</ref> حکومت اَشراف از سال ۳۵۸ تا ۱۳۴۳ق بر حرمین شریفین جز در مواردی نادر مستمر بود.<ref>تاریخ مکه، ص417.</ref> | ||
صلاح‌الدین ایوبی پس از تسلط بر مصر و برانداختن فاطمیان، نفوذ خود را به حجاز و حرمین شریفین گسترش داد و اوضاع کمی به سود عباسیان پیش رفت.<ref>شفاء الغرام، ج2، ص231- 232؛ تاریخ مکه، ص221.</ref> در برخی از برهه‌ها حاکمان یمن نیز سودای سیادت بر حجاز را داشته و در همین راستا حملاتی به مکه تدارک می‌دیدند.<ref>. نک: اتحاف الوری، ج3، ص34؛ تاریخ مکه، ص231- 233؛ تنضید العقود، ج1، ص50.</ref> | صلاح‌الدین ایوبی پس از تسلط بر مصر و برانداختن فاطمیان، نفوذ خود را به حجاز و حرمین شریفین گسترش داد و اوضاع کمی به سود عباسیان پیش رفت.<ref>شفاء الغرام، ج2، ص231- 232؛ تاریخ مکه، ص221.</ref> در برخی از برهه‌ها حاکمان یمن نیز سودای سیادت بر حجاز را داشته و در همین راستا حملاتی به مکه تدارک می‌دیدند.<ref>. نک: اتحاف الوری، ج3، ص34؛ تاریخ مکه، ص231- 233؛ تنضید العقود، ج1، ص50.</ref> | ||
با از بین رفتن عباسیان در قرن هفتم زمینه برای سیادت ممالیک (حک: ۶۴۸–۹۲۳ق) بر حجاز فراهم آمد و نصب و عزل اشراف به دست حاکمان مملوکی صورت می‌گرفت. اقدامات فراوان ممالیک در حرمین شریفین و تلاش برای تأمین امنیت راه‌های حج در منابع انعکاس یافته است.<ref>خلاصة الکلام، ص46؛ نک: تاریخ عمارت مسجد الحرام، ص58- 162؛ عماره المسجدالنبوی منذ انشائه، ص185 به بعد.</ref> تلاش سلطان محمد خدابنده ایلخانی برای تسلط بر حرمین شریفین با مرگ وی ناکام ماند.<ref>نک: العقد الثمین، ج4، ص239.</ref> | با از بین رفتن عباسیان در قرن هفتم زمینه برای سیادت [[ممالیک]] (حک: ۶۴۸–۹۲۳ق) بر حجاز فراهم آمد و نصب و عزل اشراف به دست حاکمان مملوکی صورت می‌گرفت. اقدامات فراوان ممالیک در حرمین شریفین و تلاش برای تأمین امنیت راه‌های حج در منابع انعکاس یافته است.<ref>خلاصة الکلام، ص46؛ نک: تاریخ عمارت مسجد الحرام، ص58- 162؛ عماره المسجدالنبوی منذ انشائه، ص185 به بعد.</ref> تلاش سلطان محمد خدابنده ایلخانی برای تسلط بر حرمین شریفین با مرگ وی ناکام ماند.<ref>نک: العقد الثمین، ج4، ص239.</ref> | ||
شریف برکات بن محمد در پی شکست ممالیک از سلطان سلیم عثمانی در ۹۲۳ق؛ و تسلط عثمانیان بر مصر و شام، فرزند خود ابونُمَی دوم را با هدایایی نزد سلطان عثمانی فرستاد و پیروی خود را از او اعلان کرد. او هم حاکمیت اشراف را بر مکه به رسمیت شناخت و حکمرانی برکات و فرزندش محمد را تأیید کرد. از آن پس تا حدود ۴ قرن حجاز زیر نظر عثمانی اداره می‌شد.<ref>حسن الصفاء و الابتهاج، ص150.</ref> | شریف برکات بن محمد در پی شکست ممالیک از سلطان سلیم عثمانی در ۹۲۳ق؛ و تسلط عثمانیان بر مصر و شام، فرزند خود ابونُمَی دوم را با هدایایی نزد سلطان عثمانی فرستاد و پیروی خود را از او اعلان کرد. او هم حاکمیت اشراف را بر مکه به رسمیت شناخت و حکمرانی برکات و فرزندش محمد را تأیید کرد. از آن پس تا حدود ۴ قرن حجاز زیر نظر عثمانی اداره می‌شد.<ref>حسن الصفاء و الابتهاج، ص150.</ref> | ||
به سال ۱۱۵۷ق محمد بن عبدالوهاب با دعوی اصلاحات دینی به احیای تفکر ابن تیمیه اقدام کرد و با حمایت محمد بن سعود حاکم شهر دِرعیه توانست به نشر آیین ابداعی که بعدها به نام خود وی به وهابیت | به سال ۱۱۵۷ق محمد بن عبدالوهاب با دعوی اصلاحات دینی به احیای تفکر ابن تیمیه اقدام کرد و با حمایت محمد بن [[آل سعود|سعود]] حاکم شهر دِرعیه توانست به نشر آیین ابداعی که بعدها به نام خود وی به [[وهابیت]] شهره گشت، بپردازد. حمایت سیاسی و نظامی خاندان سعود منازعات بسیاری بین آنها و عثمانی را در پی داشت و سرانجام پس از کش و قوس‌های فراوان به سال ۱۳۴۳ق کشور مستقل عربستان شکل گرفت و حجاز به عنوان بخش مهمی از آن شناخته شد.<ref>نک :تاریخ آل سعود، ج1، ص34- 35؛ کشتار مکه، ص67.</ref> | ||
از آن زمان تاکنون حجاز به عنوان بخشی از عربستان در حاکمیت سعودی‌ها به سر می‌برد و بر حسب تقسیمات اداری در سال ۱۹۹۲م نام حجاز بر ۵ منطقه از ۱۳منطقه عربستان اطلاق می‌شود.<ref>اطلس المملکة العربیة السعودیه، ص14- 15.</ref> | از آن زمان تاکنون حجاز به عنوان بخشی از عربستان در حاکمیت سعودی‌ها به سر می‌برد و بر حسب تقسیمات اداری در سال ۱۹۹۲م. نام حجاز بر ۵ منطقه از ۱۳منطقه عربستان اطلاق می‌شود.<ref>اطلس المملکة العربیة السعودیه، ص14- 15.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||