عبدالرحیم حائری: تفاوت میان نسخه‌ها

وی در سال ۱۲۹۴ ق. در [[کربلا]] به دنیا آمد و در همان‌جا به تحصیلات دینی پرداخت. برخی از استادان او ملا اسماعیل بروجردی (م.۱۳۱۹ق)، زین‌العابدین مازندرانی (م.۱۳۰۶ق) و میرزا محمدهاشم خوانساری (م.۱۳۱۸ق) بودند.<ref>موسوعه فقه الاسلامی، ج1، ص70؛ کیهان فرهنگی، ش62، ص52.</ref> از سال ۱۳۱۰ق. به مدت ده سال در [[اصفهان]] و پس از آن ده سال در [[نجف]] به آموختن دانش‌های دینی پرداخت.<ref>دعوت بشر به یگانگی، ص27 ـ 37؛ «مقدمه».</ref> وی از کودکی با تخلص حائری، شعر می‌سرود.<ref name=":0">کیهان فرهنگی، شماره62، ص52ـ53.</ref> او بیش از ۳۰ اجازه روایت و اجتهاد از عالمان شیعه داشت<ref name=":0" /> و آثاری در عرفان، تفسیر قرآن و درایه نگاشت.<ref>الذریعه، ج20، ص17؛ ج21، ص47؛ ج22، ص213؛ ج23 ص107؛ اثر آفرینان، ج2، ص244.</ref>

حائری در سال ۱۳۶۷ق. (۱۳۲۷ش) در تهران درگذشت و در آنجا دفن شد.<ref name=":1">دعوت بشر به یگانگی، ص50.</ref>  

بسیاری از مسلمانان در سال ۱۳۴۴ق. از بیم تکفیر از سوی [[وهابیت]] و برخورد افراطی آنها به حج نرفتند. این [[تعطیل حج|تعطیلی حج]]، پس از تسلط [[آل سعود]] بر [[حرمین]] و به دنبال [[تخریب قبور|تخریب]] [[بارگاه‌های بقیع]] صورت گرفت.<ref>عجائب الآثار، ج4، ص141 ـ روابط ایران و عربستان، ص52ـ 57. مرآة الحرمین، ج1، ص454.</ref> سال ۱۳۴۵ق. (۱۳۰۶ش) نیز، این ترس باقی بود؛ از این رو، دولت [[عراق]] به گروهی از [[ایران|ایرانیان]] که برای حج، به [[عتبات]] رفته بودند، اجازه سفر به [[حجاز]] را نمی‌داد. عبدالرحیم حائری که برای سفر حج از [[تهران]] به [[کربلا]] رفته بود، مردم را دعوت به فرستادن تلگراف به حجاز و درخواست تضمین سفر حج کرد. حکومت سعودی، تک تک تلگراف‌های زائران را پاسخ گفته، آنها را دعوت به حج کرده و سفر حج آنان را تضمین کرد. پس از آن، دولت عراق اجازه خروج حاجیان را صادر کرد.<ref>حکایات قبرستان بقیع، ص20 ـ26.</ref>

حائری در ادامه سفر خود به حج در سال سال ۱۳۴۵ق. (۱۳۰۶ش)، برای زیارت [[حرم حضرت زینب(س)]] به [[سوریه]] رفت و در دمشق با سفیر سعودی ملاقات کرد. وی که از نقش حائری در اعزام حاجیان آگاه بود، گزارش اقدامات حائری را به ملک عبدالعزیز [[آل سعود|سعودی]] داد و با توجه به عدم استقبال مسلمانان از حج در آن سال، حائری را برای سفر حج تشویق کرده و برای امنیت سفر او و ایرانیان از ملک تضمین گرفت.<ref>حکایات قبرستان بقیع، ص27 ـ نامه‌های حائری، ص37ـ38.</ref> همچنین با توجه به امکان اختلاف رؤیت هلال [[ذی حجه]] در بین [[شیعه]] و [[اهل سنت]]، که در روز [[وقوف در عرفات]] و سایر [[مناسک حج]] اثرگذار است، وی موافقت پادشاه سعودی برای وقوف انفرادی حاجیان شیعی در [[عرفات]] را دریافت کرد.

[[سید حسین بروجردی]] از مراجع شیعه که در سال ۱۳۴۵ق. به حج رفت،<ref>نک: پیام حوزه، ش43ـ44، «زندگی‌نامه آیت الله بروجردی» (ویژه‌نامه)؛ پیام حوزه، ش31، «نگاهی گذرا به زندگانی حضرت آیة العظمی بروجردی».</ref> در شمار همراهان حائری در ملاقات وی با ملک عبدالعزیز یاد شده است.<ref>دعوت بشر به یگانگی، ص34.</ref> که البته در منابع زندگینامه ایشان با وجود ذکر سفر حج در آن سال، اشاره‌ای به همراهی با حائری نشده است. برخی، این شخص را نماینده یا کارمند مجلس شورای ملی معرفی کرده‌اند.<ref>شرح دیدار یک روحانی با ملک عبدالعزیز http://www.ical.ir/index.php?option=com_k2&view=item&id=1738</ref>

در سال ۱۳۴۷ق. حائری برای پیگیری اقدامات خود و تسهیل زیارت بقیع به حج رفت. در این سفر، مسیر خود را از راه جبل که مشکلات و مصائب متعددی برای ایرانیان و شیعیان داشت، انتخاب کرد و در مسیر ضمن گفت‌وگو با سران طوائف و قبائل، زمینه آشتی با آنها را مهیا ساخت. پس از اعمال حج و در مکه نیز مصرانه خواستار اجراء مفاد نامه قبل شده و قول‌های مساعدی نیز دریافت کرد. سال بعد (۱۳۴۸ق) نیز به قصد حج تا [[مدینه]] رفت؛ ولی به دلائلی نامعلوم از انجام حج منصرف شد و به [[نجف]] بازگشت.<ref>دعوت بشر به یگانگی، ص35، «مقدمه».</ref>

==در دیگر آثار==