جمع بین الصلاتین: تفاوت میان نسخه‌ها

*'''جمع تأخیر'''، این است که نماز اول پس از وقت فضیلت یا وقت اختصاصی آن خوانده شود؛ مانند خواندن نماز ظهر در وقت نماز عصر و خواندن نماز مغرب در وقت نماز عشا.<ref>کشاف القناع، ج2، ص3؛ مسائل الفقهیه، ص7.</ref>

بر پایه منابع تاریخی و حدیثی، [[حضرت آدم(ع)]] و [[حضرت ابراهیم(ع)]] دو نماز مغرب و عشا را در [[مزدلفه]] به صورت جمع خواندند.<ref>تاریخ یعقوبی، ج1، ص27؛ علل الشرائع، ج2، ص437.</ref> به گزارش منابع تاریخی<ref>تاریخ الاسلام، ج2، ص704؛ البدایة و النهایه، ج5، ص177؛ السیرة النبویه، ج4، ص293- 294، 359.</ref> و حدیثی<ref>صحیح مسلم، ج4، ص41 - 42؛ سنن ابن ماجه، ج2، ص1025 - 1026؛ الکافی، ج4، ص247.</ref> [[حضرت محمد(ص)]] در [[حجة الوداع]] میان نماز ظهر و عصر در روز [[عرفه]] و نیز میان نماز مغرب و عشا در شب [[عید قربان]] در مزدلفه جمع کرد. همچنین بر پایه احادیثی در منابع [[شیعه]]<ref>تفسیر عیاشی، ج1، ص273؛ من لایحضره الفقیه، ج1، ص287.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>صحیح مسلم، ج2، ص151؛ سنن ابی داود، ج1، ص271، 272؛ سنن الترمذی، ج1، ص121.</ref> پیامبر(ص) در شرایط عادی نیز گاهی میان دو نماز جمع می‌کرده است. بر پایه روایاتی دیگر، حضرت محمد(ص) در خیبر شش ماه نمازهای خود را بصورت جمع می‌خواند.<ref>المعجم الاوسط، ج6، ص256؛ مجمع الزوائد، ج2، ص160- 161.</ref> او در [[غزوه تبوک]] نیز، میان دو نماز ظهر و عصر و نیز دو نماز مغرب و عشا جمع می‌کرد.<ref>صحیح مسلم، ج7، ص60-61؛ تاریخ الاسلام، ج2، ص636-637.</ref> [[امامان]] شیعه نیز، گاهی در شرایط عادی نمازهای خود را بصورت جمع به جا می‌آوردند و این کار را صریحاً تأیید کرده‌اند.<ref>الکافی، ج3، ص287؛ تهذیب، ج2، ص263.</ref>

به نظر فقیهان [[شیعه]]، جمع بین الصلاتین در شرایط عادی جایز است.<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص140؛ ذکری، ج2، ص331-335؛ ج4، ص335؛ جواهر الکلام، ج 7، ص309-311.</ref> به باور آنها، هر یک از نمازهای ظهر و عصر و مغرب و عشا دارای سه نوع وقت «اختصاصی»، «فضیلت» و «مشترک» هستند.<ref>تهذیب، ج2، ص39-40؛ وسائل الشیعه، ج4، ص141، 156.</ref> برای نمونه، وقت اختصاصی نماز ظهر از آغاز زوال به اندازه خواندن چهار رکعت است و وقت اختصاصی نماز عصر به اندازه چهار رکعت مانده به غروب خورشید است و دو وقت فضیلت و مشترک آن دو، میان هر دو نماز مشترک است؛<ref>جامع الخلاف، ص55؛ نهایة الاحکام، ج1، ص311؛ المعتبر، ج2، ص35.</ref> از این رو، با هم خواندن دو نماز باعث نمی‌شود یکی از آن دو خارج از وقت خود خوانده شود.<ref>الخلاف، ج1، ص588-589؛ نک: تذکرة الفقهاء، ج2، ص365؛ سلسلة المسائل الفقهیه، ج7، ص22 - 25.</ref> دلیل فقیهان شیعه، احادیث<ref>الکافی، ج3، ص286، 287؛ علل الشرائع، ج2، ص321؛ من لایحضره الفقیه، ج1، ص287.</ref> و سیره عملی [[حضرت محمد(ص)]] است.<ref group="یادداشت">حضرت محمد(ص) بارها در شرایط عادی در [[مدینه]] بین دو نماز جمع کرده‌اند. </ref><ref>تفسیر عیاشی، ج1، ص273؛ من لایحضره الفقیه، ج1، ص287.</ref>  

ده‌ها روایت در منابع اهل سنت، مانند صحاح،<ref>صحیح مسلم، ج2، ص151-153؛ صحیح البخاری، ج1، ص39-40.</ref> سنن<ref>سنن الترمذی، ج1، ص121؛ سنن ابی داود، ج1، ص272؛ سنن النسائی، ج1، ص290.</ref> و دیگر منابع<ref>مسند الامام احمد بن حنبل، ج1، ص 71، 81؛ الموطا، ج1، ص144؛ المصنّف، ج2، ص 555-556.</ref> از جمع کردن دو نماز توسط حضرت محمد(ص) در شرایط عادی است.<ref group="یادداشت">راویان این سیره نبوی(ص) کسانی مانند [[عبدالله بن عباس]]، [[عبدالله بن عمر بن خطاب|عبدالله بن عمر]]، [[ابوایوب انصاری]]، [[ابوهریره]]، [[جابر بن عبدالله انصاری]] و [[عبدالله بن مسعود]] هستند.</ref> محدثان و فقیهان اهل سنت این روایت‌ها را قابل استناد ندانسته‌اند و دلیل آن را عمل نکردن فقهیان به مفاد این روایات دانسته‌اند.<ref>سنن الترمذی، ج1 ص121-122.</ref> برخی نیز جمع مذکور در روایات پیش‌گفته را به جمع صوری تأویل برده‌اند<ref>الحجة علی اهل المدینه، ج1، ص177؛ شرح معانی الآثار، ج1، ص160-166؛ المبسوط سرخشی، ج1، ص149-150.</ref> یا آن را در شرایط عذر یا سفر یا بارش باران دانسته‌اند.<ref>مسائل الامام أحمد، ج3، ص 177؛ الحاوی فی فقه الشافعی، ج2، ص359؛ الاستذکار، ج2، ص211.</ref> این تأویلات به این جهت است که در باور فقیهان اهل سنت، وقت هر یک از نمازهای پنجگانه مختص است و وقت مشترک ندارند.<ref group="یادداشت">برای آگاهی بیشتر روی [[اوقات نماز]] تلیک کنید!</ref>

فقیهان شافعی برای چگونگی جمع بین الصلاتین در سفر تفاصیلی ذکر کرده‌اند.<ref>فتح العزیز، ج4، ص475-476؛ فتح الوهاب، ج1، ص128.</ref> برخی فقیهان شیعه، با استناد به احادیث،<ref>الکافی، ج3، ص280، 431؛ الاستبصار، ج1، ص267؛ تهذیب، ج2، ص32.</ref> جمع بین دو نماز را در سفر مستحب دانسته‌اند؛<ref>ذکری، ج4، ص336؛ الرسائل العشر، ص123.</ref> ولی شافعیان جدا انداختن میان دو نماز را در سفر مستحب می‌دانند.<ref>المجموع، ج4، ص378.</ref>  

در برابر، حنفیان اصولاً جمع بین الصلاتین در سفر را جایز ندانسته و روایات حاکی از جمع را بر جمع صوری حمل کرده‌اند.<ref>المبسوط، سرخسی، ج1، ص149؛ بدائع الصنائع، ج1، ص126.</ref>

فقیهان امامی به استناد احادیث<ref>الکافی، ج3، ص431.</ref> جمع بین الصلاتین را به طور مطلق، چه در موارد اضطرار مانند بارش باران، برف، وزش باد شدید و ترس و چه در شرایط عادی جایز شمرده‌اند.<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص140؛ تذکرة الفقهاء، ج2، ص371-372؛ نضد القواعد الفقهیه، ص75- 76.</ref> حتی برخی از آنان به استناد احادیث<ref>من لایحضره الفقیه، ج1، ص64؛ تهذیب، ج1، ص348.</ref> جمع بین الصلاتین را با یک غسل برای زن مستحاضه<ref>المقنعه، ص57؛ المهذب، ج1، ص37-38؛ شرائع الاسلام، ج1، ص28.</ref> و با یک وضو برای مسلوس<ref group="یادداشت">کسی که اختیار نگهداری ادرار خود را ندارد.</ref> و مبطون<ref group="یادداشت">کسی که اختیار مدفوع خود را ندارد.</ref><ref>منتهی المطلب، ج2، ص137؛ مدارک الاحکام، ج1، ص242-243؛ نک: جواهر الکلام، ج2، ص 319-320.</ref> اگر حفظ طهارت برای آنان ممکن باشد واجب دانسته‌اند.

فقیهان مالکی جمع بین دو نماز مغرب و عشا را در هنگام باریدن باران یا گل آلود بودن زمین و تاریکی، و جمع میان نمازهای ظهر و عصر و نیز مغرب و عشا را برای بیماری که از تب شدید یا بی‌هوشی می‌ترسد، جایز دانسته‌اند.<ref>المدونة الکبری، ج1، ص115-116؛ مواهب الجلیل، ج2، ص267؛ حاشیة الدسوقی، ج1، ص370.</ref>  

حنفیان، جمع بین الصلاتین را حتی در حالت عذر و اضطرار جایز نمی‌دانند و احادیثی که بر جواز دلالت دارد بر جمع صوری حمل کرده‌اند.<ref>المبسوط، سرخسی، ج1، ص149؛ بدائع الصنائع، ج1، ص126-127.</ref>

به اتفاق فقیهان شیعه<ref>الخلاف، ج2، ص334-335، 339-340؛ مختلف الشیعه، ج4، ص240-241؛ جواهر الکلام، ج19، ص23، 64.</ref> و اهل سنت<ref>المبسوط، سرخسی، ج1، ص149؛ المغنی، ج2، ص112؛ فتح العزیز، ج7، ص161.</ref> به استناد احادیث<ref>صحیح مسلم، ج4، ص41-42؛ تهذیب، ج5، ص188؛ الاستبصار، ج2، ص254-255.</ref> جمع بین الصلاتین در [[عرفات]] و [[مزدلفه]] جایز حتّی مستحب است؛ با این توضیح که در عرفات می‌توان نمازِ ظهر و عصر را به گونه «جمع تقدیم»، و در مزدلفه نماز مغرب و عشا را در شب [[عید قربان]] به گونه «جمع تأخیر» ادا کرد.<ref name=":1" />

برخی فقیهان اهل سنت، به استناد این که حضرت محمد(ص) این کار را در موسم حج انجام داده<ref>صحیح مسلم، ج4، ص41-42.</ref> جمع در عرفات و مزدلفه را از [[مناسک حج]] به شمار آورده و آن را برای غیر حج‌گزاران، از جمله عمره‌گزاران جایز نشمرده‌اند.<ref>المبسوط، سرخسی، ج2، ص130؛ شرح معانی الآثار، ج2، ص214-215؛ الحجة علی اهل المدینه، ج1، ص163؛ المجموع، ج4، ص371.</ref>

برخی فقیهان، سبب نامگذاری مزدلفه را به «جمع»، جمع میان دو نماز مغرب و عشا در این مکان با یک اذان و اقامه، دانسته‌اند.<ref name=":1">علل الشرائع، ج2، ص437.</ref>  

به باور فقیهان [[شیعه]]<ref>ذخیرة المعاد، ج2، ص253؛ جواهر الکلام، ج9، ص30-38؛ مستمسک العروه، ج5، ص550-556.</ref> و [[مذهب حنبلی|حنبلی]]<ref>المغنی، ج1، ص430-431؛ کشاف القناع، ج1، ص289.</ref> به استناد روایات<ref>صحیح مسلم، ج4، ص42؛ الکافی، ج3، ص287؛ من لایحضره الفقیه، ج1، ص287.</ref> در صورت جمع بین الصلاتین برای نماز اول یک اذان و یک اقامه و برای نماز دوم تنها یک اقامه گفته می‌شود. برخی، ترک اذان برای نماز دوم را جایز و برخی واجب دانسته‌اند.<ref>ذخیرة المعاد، ج2، ص253؛ کشف اللثام، ج3، ص355 -366؛ کتاب الصلاه، ج2، ص24.</ref>  

موضوع جمع بین الصلاتین در منابع جامع فقهی در مباحث طهارت،<ref>المغنی، ج1، ص267، 356، 375؛ مدارک الاحکام، ج1، ص242-243؛ جواهر الکلام، ج2، ص321.</ref> نماز<ref>جامع الخلاف، ص103-104؛ فتح العزیز، ج4، ص469؛ حاشیة الدسوقی، ج1، ص368-369.</ref> و حج<ref>المبسوط، سرخسی، ج4، ص15؛ الکافی فی الفقه، ص213-214؛ المغنی، ج3، ص437-438.</ref> مطرح شده است. افزون بر آن، تک‌نگاری‌های پرشماری درباره آن نگاشته شده است، که برخی از آنها چنین‌اند: