|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{احکام احرام عمودی}} | | {{احکام احرام عمودی}} |
| '''حمل سلاح در حج''' از محرمات احرام است. | | '''دندان کشیدن''' از محرمات احرام است. |
| ==جایگاه== | | ==جایگاه== |
| به نظر مشهور فقیهان امامیه پوشیدن سلاح در حال احرام، حرام است.<ref>تذکرة الفقهاء، ج۷، ص۳۰۳؛ مختلف الشیعه، ج۴، ص۸۰؛ الحدائق الناضره، ج۱۵، ص۴۴۹.</ref> در برخی آیات قرآن، حرم و شهر مکه منطقه امن الهی معرفی شده است<ref>سوره قصص آیه ۵۷؛ سوره بقره آیه ۱۲۶.</ref> و از این رو در روایات شیعه، حمل سلاح به طور آشکار در حرم و شهر مکه از سوی حج‌گزار یا دیگران نهی شده است.<ref>الکافی، ج۴، ص۲۲۸؛ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۵۲؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.</ref>
| | موضوع دندان و مباحث مرتبط با آن از جمله دندان کشیدن یا شکستن دندان در ابواب متعددی از فقه مانند طهارت،<ref>مستمسک العروه، ج۳، ص۴۷۳ - ۴۷۴.</ref> صلاة،<ref>صراط النجاة، ج۱، ص۴۴۵؛ مختصر الاحکام، ص۱۶۲.</ref> صوم<ref>العروة الوثقی، ج۳، ص۵۸۸؛ مستمسک العروه، ج۱، ص۲۸۴ - ۲۸۵.</ref> و قصاص<ref>جواهر الکلام، ج۴۲، ص۳۸۵؛ الام، ج۶، ص۵۵؛ المغنی، ج۹، ص۴۳۳.</ref> مطرح است. |
| | |
| ==مفهوم‌شناسی== | | ==مفهوم‌شناسی== |
| در اصطلاح فقه سلاح به ابزاری گفته می‌شود که برای نبرد با دشمن ساخته می‌شود، خواه برای حفظ بدن در برابر حملات دشمن، مانند کلاه خود، سپر و زره و یا برای تهاجم و ضربه زدن به دشمن به کار گرفته شود، مانند تفنگ، شمشیر و نیزه.<ref>فرهنگ فقه، ج۴، ص۵۱۲.</ref> و نیز خواه در خشکی از آن استفاده شود و یا در دریا و یا فضا.<ref>القاموس الفقهی، ص۱۷۹، «سلح».</ref>
| |
|
| |
| سلاح از ریشه «سَلَحَ» و در لغت به معنای مطلق ابزار جنگ یا ابزار جنگ که آهنین باشد<ref>معجم مقاییس اللغه، ج۳، ص۹۴؛ النهایه، ج۲، ص۳۸۸؛ لسان العرب، ج۲، ص۴۸۶«سلح».</ref> و یا ابزار جنگ و دفاع آمده است.<ref>مجمع البحرین، ج۲، ص۳۷۳؛ تاج العروس، ج۴، ص۹۲«سلح».</ref> برخی معنای اصلی این ماده را آماده کردن هر چیزی که حیوانی را از خطر حفظ کند دانسته‌اند که به تناسب موارد مختلف متفاوت است، مانند شمشیر و سپر و سائر ادوات جنگی که سلاح انسان است و شاخ که سلاح گاو و مانند آن است.<ref>التحقیق فی کلمات القرآن، ج5، ص170«سلح».</ref>
| |
|
| |
| ==حمل سلاح در مکه و مدینه==
| |
| مشهور فقیهان امامیه با استناد به روایات، حمل سلاح به طور آشکار در حرم و شهر مکه را مکروه می‌دانند.<ref>الدروس، ج۱، ص۴۷۴؛ مستند الشیعه، ج۱۳، ص۳۲۶-۳۲۷؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.</ref>
| |
|
| |
| در حدیثی از امام صادق(ع) وارد شدن با سلاح به حرم الهی جایز نیست مگر اینکه با چیزی دیگر آن را مخفی کنند.<ref>الکافی، ج۴، ص۲۲۸؛ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۵۲؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.</ref> همچنین هرگاه شخصی با سلاح داخل مکه شد، سلاح خود را آشکار نکند.<ref>الکافی، ج۴، ص۲۲۸؛ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۵۲؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۵۶.</ref>
| |
|
| |
|
| ==پانوشت== | | ==پانوشت== |
| خط ۱۹: |
خط ۱۰: |
| ==منابع== | | ==منابع== |
| {{منابع}} | | {{منابع}} |
| *'''تذکرة الفقهاء'''، حسن بن یوسف الحلی (علامه حلی)، قم، مؤسسة آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۶ق. | | *''''''، |
| *'''مختلف الشیعة فی احکام الشریعه'''، حسن بن یوسف الحلی(علامه حلی)، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۴۱۳ق.
| |
| *'''الحدائق الناضرة فی احکام العترة الطاهره''': یوسف بن احمد البحرانی، تحقیق محمد تقی ایروانی و علی آخوندی، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۳۶۳ش.
| |
| *'''من لا یحضره الفقیه'''، محمد بن علی بن بابویه (شیخ صدوق)، تحقیق علی اکبر غفاری، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۴۰۴ق..
| |
| *'''الکافی'''، محمد بن یعقوب الکلینی، تحقیق علی‌اکبر غفاری، تهران، دار الکتب اسلامیه، ۱۳۶۳ش.
| |
| *'''فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام'''، جمعی از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمی شاهرودی، قم، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامی، ۱۴۲۶ق.
| |
| *'''القاموس الفقهی'''، سعدی ابوحبیب، دمشق، دارالفکر، ۱۴۰۸ق.
| |
| *'''معجم مقاییس اللغه'''، احمد بن فارس، تحقیق عبدالسلام محمد هارون، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۴۰۴ق.
| |
| *''' | | *''' |
| *''' | | *''' |
