بوی خوش: تفاوت میان نسخه‌ها

==کفاره بوی خوش==

کاربرد عمدی بوی خوش در حال [[احرام]]، از نگاه فقیهان شیعه<ref>الدروس، ج1، ص375؛ قواعد الاحکام، ج1، ص470-471؛ الحدائق، ج15، ص431.</ref> و اهل‌سنت<ref>الام، ج2، ص166، 224؛ المجموع، ج7، ص377؛ مواهب الجلیل، ج4، ص228.</ref> موجب [[کفاره]] است. همچنین از آن‌جا که حرمت کاربرد بوی خوش، حکمی پیوسته و شامل همه لحظات احرام است، در صورتی که احرام‌گزار پس از کاربرد آن به سبب فراموشی یا اجبار یا اکراه در زمان مناسب به رفع آن اقدام نکند، کفاره بر او واجب می‌شود.<ref>المجموع، ج7، ص338، 340؛ تذکرة الفقهاء، ج8، ص12.</ref> اما در صورتی که خود به خود ماده‌ای خوشبو به بدن و لباس او بچسبد و او در زایل کردن آن در زمان مناسب، کوتاهی کند،<ref>فتح العزیز، ج7، ص462؛ تذکرة الفقهاء، ج7، ص318؛ حاشیة الدسوقی، ج2، ص62.</ref>حنفیان استشمام بوی خوش را موجب کفاره نمی‌دانند.<ref>بدائع الصنائع، ج2، ص191؛ البحر الرائق، ج3، ص4.</ref>

به نظر فقیهان شیعه، کفاره استفاده عمدی از بوی خوش در حال احرام، یک گوسفند است.<ref>مناسک نوین، ص۹۹.</ref> فقیهان شیعه همه نمونه‌های ممنوع بوی خوش در حال احرام و نیز روش‌های کاربرد آن مانند استفاده به صورت عطر، خوراک، بُخور، [[سرمه کشیدن|سرمه]]، رنگ، استنشاق، روغن (پماد) و لمس کردن را موجب کفاره دانسته‌اند.<ref>المبسوط، طوسی، ج1، ص353؛ شرائع الاسلام، ج1، ص226؛ الحدائق، ج15، ص431.</ref>

کفاره بوی خوش در فقه اهل‌سنت عبارت است از تخییر میان سه گزینه: قربانی کردن یک گوسفند، اطعام شش مسکین، و سه روز روزه گرفتن.<ref>بدائع الصنائع، ج2، ص191؛ المجموع، ج7، ص377؛ کشاف القناع، ج2، ص524-525.</ref> فقیهان اهل‌سنت نیز همه مصداق‌های ممنوع بوی خوش و نیز همه روش‌های کاربرد آن مانند استفاده به صورت عطر، خوراک و بُخور را مشمول کفاره دانسته‌اند.<ref>نک: المجموع، ج7، ص269؛ الفقه الاسلامی، ج3، ص235-238.</ref>