بدون خلاصۀ ویرایش
عاطفه فتاحی (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
عاطفه فتاحی (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''بازسازی مسجدالنبی (عبدالمجید اول)'''، بزرگترین معماری مسجدالنبی در دوره عثمانی است. | '''بازسازی مسجدالنبی (عبدالمجید اول)'''، بزرگترین معماری مسجدالنبی در دوره عثمانی است که 10 سال به‌طول انجامید. | ||
در این دوره به سبب فرسودگی بنا، مسجد به تناوب تخریب و بازسازی شد تا مانع نمازگزاری مسلمانان نباشد. | |||
در بازسازی این دوره، سنگ مورد نیاز از منطقه [[آبار علی|آبارعلی]] در [[وادی عقیق]] تأمین شد. | |||
در قسمت شمالی، مسجد توسعه یافت و در این بخش توسعه یافته، باب مجیدی (باب توسل) ایجاد شد. همچنین دو ایوان نیز در این بخش ساخته شد. | |||
از مواردی که در این دوره مشاهده‌می‌شود، ایجاد [[رواق|رواقی]] در جناح شرقی برای زنان بود که نرده‌ای در اطراف آن کشیده شده بود. | |||
در این زمان، مناره شمال غربی تخریب و پس از بازسازی مناره مجیدیه نام گرفت. | |||
محراب‌های سه‌گانه([[محراب پیامبر]]، [[محراب سلیمانی]] و [[محراب عثمانی]]) طلاکاری شدند و آیات [[قرآن]] بر آن‌ها نگاشته شد. | |||
در این دوره، از پرچینی نامبرده شده‌است که در [[صحن]] قرار داشت، تحت عنوان [[حدیقه السیده فاطمه]]، که حاوی درختان نخل بود. | |||
==تخریب و بازسازی== | ==تخریب و بازسازی== | ||
در این دوره، به‌سبب کهولت بنا و پیدایش ترک در [[گنبد]] و دیوارها، ضرورت بازسازی مسجد را ایجاد کرد.<ref>تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی در طول تاریخ، ص 159</ref> | در این دوره، به‌سبب کهولت بنا و پیدایش ترک در [[گنبد]] و دیوارها، ضرورت بازسازی مسجد را ایجاد کرد.<ref>تعمیر و توسعه مسجد شریف نبوی در طول تاریخ، ص 159</ref> | ||
در این تخریب، [[قبر نبوی]]، دیوارشمالی و غربی(بجز منطقه مأذنه)، مصون ماندند.<ref>مدینه منوره، ص 117</ref> | در این تخریب، [[قبر نبوی]]، دیوارشمالی و غربی (بجز منطقه مأذنه)، مصون ماندند.<ref>مدینه منوره، ص 117</ref> | ||
شیوه تخریب و بازسازی به‌گونه‌ای بود که مانع نمازگزاری نباشد،<ref>مدینه منوره، ص 117</ref> چراکه مدت زمان این معماری 10 سال زمان برد.<ref>مدینه منوره، ص 115</ref> | شیوه تخریب و بازسازی به‌گونه‌ای بود که مانع نمازگزاری نباشد،<ref>مدینه منوره، ص 117</ref> چراکه مدت زمان این معماری 10 سال زمان برد.<ref>مدینه منوره، ص 115</ref> | ||