اذان و اقامه: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه «أذان» مصدر یا اسم مصدر «تأذین»<ref>العین، ج۸، ص۲۰۰؛ معجم مقاییس اللغه، ج۱، ص۷۷، «اذن».</ref> به معنای اعلان و فراخوانی است<ref>الصحاح، ج۵، ص۲۰۶۸؛ لسان العرب، ج۱۳، ص۹، «اذن».</ref>؛ چنان‌که مفهوم این ماده را در آیه ۲۷ حجّ/۲۲: {وَأَذِّن فِی النَّاسِ بِالحَجِّ} و آیه ۳ توبه/۹: {وَأَذَانٌ مِنَ اللهِ وَرَسُولِهِ} اعلان یا نِدا دادن دانسته‌اند.<ref>جامع البیان، ج۱۷، ص۱۹۰؛ تفسیر قرطبی، ج۱۲، ص۳۸؛ غریب القرآن، ص۵۲۹.</ref> واژه «اقامه» نیز مصدر باب افعال، به معنای ادامه دادن و بر پا داشتن است.<ref>الصحاح، ج۵، ص۲۰۱۷، «قوم».</ref> در اصطلاح فقهی، اذان و اقامه به ذکرهایی خاص گفته می‌شود که برای اعلان پای نهادن به وقت نماز و ایجاد آمادگی برای برپایی آن ادا می‌شوند.<ref>ذکری، ج۳، ص۱۹۷؛ مغنی المحتاج، ج۱، ص۱۳۳؛ جواهر الکلام، ج۹، ص۲.</ref> اهمیت اذان و اقامه از آن روست که از شعارها و نشانه‌های آشکار اسلام در هر منطقه به شمار می‌روند.<ref>المغنی، ج۱، ص۴۲۷؛ المجموع، ج۳، ص۸۱-۸۲؛ جواهر الکلام، ج۹، ص۱۳۳.</ref> افزون بر این، حدیث‌های گوناگون در فضیلت اذان و مؤذنان وارد شده است<ref>صحیح مسلم، ج۲، ص۵؛ سنن ابن ماجه، ج۱، ص۲۴۰؛ من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۲۹۲-۲۹۳.</ref>. البته میان مذاهب گوناگون درباره چگونگی آن دو تفاوت‌هایی دیده می‌شود. (همین مقاله ← جملات اذان و اقامه)