آخر الزمان: تفاوت میان نسخه‌ها

از منظر [[قرآن کریم]]، سرانجام [[دنیا]] روشن است و به انسان‌های [[ایمان|مؤمن]] و صالح بشارت جانشینی [[خداوند]] در روی زمین، استقرار دین خداپسند در جهان، دستیابی به امنیت کامل و نابودی شرک داده شده است: {وَعَدَ اللهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنکم وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَیسْتَخلِفَنَّهُم فِی الْأَرضِ کمَا اسْتَخلَفَ الَّذِینَ مِن قَبلِهِم وَلَیمَکنَنَّ لَهُم دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضَـی لَهُم وَلَیبَدِّلَنَّهُم مِن بَعدِ خَوفِهِم أَمنًا یعبُدُونَنِی لا یشـرِکونَ بی‌شَیئًا}. ([[سوره نور|نور]]/۲۴، ۵۵؛ نیز: [[سوره توبه|توبه]]/۹، ۳۳؛ [[سوره فتح|فتح]]/۴۸، ۲۸)<ref>تفسیر قمی، ج۲، ص۱۰۹؛ التبیان، ج۷، ص۴۵۷؛ نور الثقلین، ج۳، ص۶۱۹-۶۲۱.</ref> بر پایه [[روایات|روایاتی]] از [[پیامبر(ص)]]، پس از [[بعثت پیامبر(ص)|بعثت]] آن حضرت، اندکی از عمر دنیا باقی مانده و فاصله امت [[مسلمان]] تا [[قیامت]] بسیار کم خواهد بود.<ref>تاریخ طبری، ج۱، ص۶-۱۱.</ref> بر این اساس، بعثت پیامبر خاتم(ص) سرآغاز آخرالزمان است.<ref>تفسیر قمی، ج۲، ص۱۸۰؛ بحار الانوار، ج۲، ص۸۷؛ ج۹، ص۳۱۹؛ ج۴۰، ص۱۷۷؛ التحریر والتنویر، ج۲۶، ص۱۰۴.</ref> نیز در روایاتی فراوان، آخرالزمان بر دوره پایانی مقارن با ظهور [[حضرت مهدی(عج)]] اطلاق شده است.<ref>کفایة الاثر، ص۱۳۵؛ کشف الغمه، ج۳، ص۲۶۸؛ بحار الانوار، ج۳۶، ص۳۰۸.</ref>

براساس آیه «فَهَل ینظُرُونَ إِلا السَّاعَةَ أَن تَأْتِیهُم بَغتَةً فَقَد جَاءَ أَشرَاطُهَا...» ([[سوره محمد|محمّد]]/۴۷، ۱۸) نزول آخرین شریعت که با [[بعثت پیامبر(ص)|بعثت پیامبر اکرم(ص)]] تحقق یافته، نخستین نشانه آخرالزمان و پایان تاریخ به شمار می‌رود<ref>الفرقان، ج۲۷، ص۱۰۹.</ref>. نیز آیه {اقتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانشَقَّ القَمَرُ} ([[سوره قمر|قمر]]/۵۴، ۱) به نزدیکی [[قیامت]] و فاصله‌اندک میان بعثت پیامبر آخرالزمان و قیامت اشاره دارد<ref>تفسیر لاهیجی، ج۴، ص۳۱۱-۳۱۲.</ref>. از این‌ رو پیامبر اکرم، پیامبر آخرالزمان نامیده شده است.<ref>کمال الدین، ص۱۹۰؛ بحار الانوار، ج۲، ص۸۷؛ تحفة‌ الاحوذی، ج۶، ص۳۸۱.</ref> براساس روایتی، رسول خدا(ص) با کنار هم نهادن دو انگشت سبّابه و میانی خود، به مردم فرمود: فاصله بعثت من با برپایی قیامت مانند فاصله‌اندک میان این دو انگشت است. بر پایه روایتی دیگر، روزی پیامبر(ص) نزدیک غروب آفتاب فرمود: مقدار باقی مانده از عمر دنیا نسبت به عمر سپری شده آن، مانند باقیمانده عمر امروز از این هنگام است.<ref>مجمع الزوائد، ج۱۰، ص۳۱۱؛ فتح الباری، ج۱۱، ص۳۰۱.</ref> افزون بر منابع اسلامی، در برخی از متون ادیان پیشین نیز از پیامبر اکرم(ص) به عنوان پیامبر خاتَم و آخرالزمان یاد شده؛ چنان‌که در برخی گزارش‌ها آمده که [[یهود]] در کتاب‌های خود یافته بودند که [[هجرت پیامبر(ص)|هجرت پیامبر خاتم]] در محلی میان کوه [[کوه عیر|عِیر]] و [[کوه احد|اُحُد]] خواهد بود. بدین دلیل، گروهی از آنان از [[فلسطین]] به این منطقه که همان [[مدینه]] بود، هجرت کردند تا در شمار اصحاب پیامبر آخر‌الزمان قرار گیرند؛ گرچه وقتی دریافتند او از اولاد [[اسماعیل(ع)]] است، به مخالفت و دشمنی با وی برخاستند. [[قرآن]] در آیه {فَلَمَّا جَاءَهُم مَا عَرَفُوا کفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ اللهِ عَلَی الکافِرِینَ} ([[سوره بقره|بقره]]/۲، ۸۹) به همین ماجرا اشاره کرده است.<ref>الکافی، ج۸، ص۳۰۸-۳۱۰؛ تفسیر عیاشی، ج۱، ص۴۹-۵۰.</ref>

بر پایه روایتی از [[رسول خدا(ص)]]، فراگیر شدن ستم و بیداد از بارزترین نشانه‌های آخرالزمان است. حدیث معروف «یملأُ الأَرضَ قِسطاً وَ عَدلاً بعدما مُلِئَت ظُلماً وَ جَوراً» به همین نکته اشاره دارد.<ref>تفسیر قمی، ج۲، ص۳۶۵؛ التفسیر الکبیر، ج۲۲، ص۱۴۰؛ التحریر والتنویر، ج۱۷، ص۹؛ نور الثقلین، ج۱، ص۱۳۸.</ref> در آیه {اقتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُم وَهُم فِی غَفلَةٍ مُعرِضُونَ} ([[سوره انبیاء|انبیاء]]/۲۱، ۱) بیشتر مردم آخرالزمان، با ویژگی غفلت و رویگردانی از [[خداوند]] شناسانده شده‌اند.<ref>التفسیر الکبیر، ج۲۲، ص۱۱۸-۱۱۹؛ التحریر والتنویر، ج۱۷، ص۹.</ref> بر پایه روایتی، حتی [[حج]] مردم از معنویت تهی می‌گردد. پیامبر(ص) فرمود: در آخرالزمان حج‌گزاران در پی مقاصدی هستند: ثروتمندان در پی تجارت، فقیران در پی گدایی، [[قاری قرآن|قاریان قرآن]] در پی [[ریا|ریاکاری]] و صاحب منصبان و قدرتمندان در پی زینت و خوش‌گذرانی.<ref>عوالی اللئالی، ج۴، ص۲۹؛ وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۶۰.</ref>

مفسران در شرح آیه ۵۱ سباء/۳۴ ظهور سفیانی همراه با سپاهی طغیانگر در سرزمین‌های اسلامی را از نشانه‌های آخرالزمان و در زمره [[اشراط ‌الساعه]] برشمرده‌اند.<ref>جامع البیان، ج۲۲، ص۱۲۹؛ روض الجنان، ج۱۶، ص۸۵؛ الدر المنثور، ج۵، ص۲۴۰.</ref> در روایات [[شیعه]] و [[اهل سنت|سنی]]، نام رهبر این سپاه، [[سفیانی]] ذکر شده است<ref>تفسیر عیاشی، ج۲، ص۵۷؛ الدر المنثور، ج۵، ص۲۴۰.</ref>؛ زیرا از فرزندان [[ابوسفیان]] است.<ref>کنز العمال، ج۱۱، ص۲۸۴؛ فیض القدیر، ج۴، ص۱۶۸؛ معجم احادیث الامام المهدی، ج۲، ص۸۸.</ref> براساس روایتی از رسول خدا، سفیانی از وادی یابس ([[اردن]]) برمی‌خیزد و سپاهی را به سوی شرق و سپاهی دیگر را به سوی [[مدینه]] می‌فرستد. این سپاه سه شبانه‌روز مدینه را غارت می‌کند. سپس راهی [[مکه]] می‌شود و هنگام رسیدن به صحرای «[[بیداء]]» به فرمان خداوند، زمین لشکر سفیانی را در کام خود فرومی‌برد.<ref>تفسیر ثعلبی، ج۸، ص۹۵؛ بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۸۶؛ روض الجنان، ج۱۶، ص۸۵.</ref> بسیاری از مفسران شیعه<ref>المیزان، ج۱۶، ص۳۹۱.</ref> و اهل‌سنت<ref>جامع البیان، ج۲۲، ص۱۲۹؛ تفسیر ابن کثیر، ج۳، ص۵۵۲؛ الدر المنثور، ج۵، ص۲۴۱.</ref> آیه۵۱ [[سوره سبأ|سبأ]]/۲۴ را ناظر به هلاکت لشکر سفیانی در «بیداء» دانسته‌اند.

براساس روایتی، هنگام حمله سپاه سفیانی به مدینه، [[امام زمان(عج)]] با شمشیر، زره و عمامه [[پیامبر(ص)]] از [[مدینه]] به سوی [[مکه]] حرکت می‌کند و قیام ایشان از مکه آغاز می‌شود و هر یک از فرزندان [[امام علی(ع)|علی(ع)]] که در مدینه باشد، به مکه می‌رود و به او می‌پیوندد.<ref>الکافی، ج۸، ص۲۲۵.</ref> هنگامی که خبر قیام حضرت مهدی(عج) به فرمانده سپاه سفیانی می‌رسد، لشکری را برای تعقیب او به سوی مکه گسیل می‌کند. این لشکر پیش از رسیدن به مکه، در سرزمین [[بیداء]] به امر الهی در زمین فرومی‌رود.<ref>تفسیر عیاشی، ج۱، ص۲۴۵؛ البرهان، ج۲، ص۸۸؛ نور الثقلین، ج۱، ص۴۸۶.</ref> بر پایه روایتی، دو برادر به نام‌های بشیر و نذیر از این لشکر باقی می‌مانند. به فرمان [[جبرئیل]]، نذیر به سوی دمشق می‌رود و سفیانی را به ظهور حضرت مهدی(عج) انذار می‌کند و خبر هلاکت سپاهیانش در بیداء را به او می‌رساند و بشیر نیز به فرمان جبرئیل به سوی مهدی(عج) در مکه می‌رود و او را به هلاکت ظالمان بشارت می‌دهد و نزد وی [[توبه]] می‌کند.<ref>الهدایة الکبری، ص۳۹۸؛ تفسیر اثنی عشری، ج۱۰، ص۵۵۱.</ref> [[امام باقر(ع)]] در تأویل {حم * عسق} ([[سوره شوری|شوری]]/۴۲، ۱-۲) فرمود: «حم» به قضای حتمی الهی، «عین» به عذاب پروردگار، «سین» به زودهنگام بودن عذاب الهی و «قاف» به قذف و مسخ سپاه سفیانی در آخرالزمان اشاره دارد. به فرموده آن امام، همزمان با فرورفتن لشکر سفیانی در «بیداء» حضرت ولی عصر(عج) در مکه ظهور خواهد کرد.<ref>تأویل الآیات، ج۲ ص۵۴۲.</ref>

براساس روایتی از [[امام باقر(ع)]] پس از کشته شدن جوانی به نام محمد بن حسن، موصوف به «[[النفس الزکیه]]» از آل محمد(ص) میان رکن و مقام، صدایی از آسمان به گوش می‌رسد و آن‌گاه [[قائم]] همان جا ظهور می‌کند<ref>کمال الدین، ص۳۳۱.</ref> و به [[کعبه]] تکیه می‌زند و ۳۱۳ نفر پیرامونش گرد می‌آیند.<ref>کمال الدین، ص۳۳۱؛ بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۹۲.</ref> مردم مکه می‌دانند اینان اهل آن‌جا نیستند. سپس این ندا در همه جا به گوش می‌رسد: «این است مهدی. او مانند [[حضرت داود|داود]] و [[حضرت سلیمان|سلیمان]]: داوری می‌کند و به بینه نیاز ندارد».<ref>کمال الدین، ص۶۷۱؛ الخصال، ص۶۴۹؛ بحار الانوار، ج۵۲، ص۲۸۶.</ref> امام باقر(ع) فرمود: گویا به چشم خود مهدی(عج) را می‌بینم که بر [[حجر الاسود|حجرالاسود]] تکیه زده و [[خدا]] را به حق خود سوگند می‌دهد و خود را به خدا، آدم، نوح، ابراهیم، موسی، عیسی: و محمد۹ و کتاب خدا نزدیک‌تر از همه می‌شمارد. سپس کنار [[مقام ابراهیم(ع)]] رفته، دو رکعت [[نماز]] می‌گزارد و بار دیگر خدا را به حق خود سوگند می‌دهد.<ref>بحار الانوار، ج۵۲، ص۳۴۱.</ref> بر پایه برخی روایات، دراین هنگام شماری از [[مؤمنان]] به دنیا [[رجعت]] می‌کنند.<ref>نک: بحار الانوار، ج۵۳، ص۳۸-۵۸.</ref> به فرموده [[امام صادق(ع)]]، آن‌گاه که قائم آل محمد(ع) قیام کند، ۲۷ نفر از پشت [[کوفه]] بیرون می‌آیند: ۱۵ نفر از [[یهود|قوم موسی]]، ۷ نفر از [[اصحاب کهف]]، [[یوشع]] وصی [[موسی]]، [[مقداد]]، [[سلمان فارسی]]، [[ابودجانه انصاری]] و [[مالک اشتر]].<ref>بحار الانوار، ج۵۳، ص۹۰؛ الانوار البهیه، ص۳۸۴.</ref> نخستین بیعت‌کننده با قائم(عج) [[جبرئیل]] است که پس از بیعت، با احاطه بر [[مسجدالحرام]] و [[کعبه]]، با صدای رسا آیه {أَتَی أَمرُ اللهِ فَلا تَسْتَعجِلُوهُ} ([[سوره نحل|نحل]]/۱۶، ۱) را قرائت می‌کند.<ref>تفسیر عیاشی، ج۲، ص۲۵۴؛ کمال الدین، ص۶۷۱.</ref>

بر پایه روایتی از رسول خدا(ص) [[دجال]] به [[مکه]] و [[مدینه]] و حوالی این دو شهر پای نمی‌نهد<ref>الخرائج، ج۳، ص۱۱۴۲؛ بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۹۶-۱۹۷.</ref> و پس از کشته شدن او به دست حضرت مهدی(عج) طامة کبرا ([[سوره نازعات|نازعات]]/۷۹، ۳۴) اتفاق می‌افتد که به یک گزارش، همان خروج «دابة الأرض» از کنار [[کوه صفا]] است. او است که انگشتر [[حضرت سلیمان|سلیمان]] و عصای [[حضرت موسی(ع)|موسی(ع)]] را همراه دارد و با نشانه نهادن بر [[ایمان|مؤمن]] و [[کفر|کافر]]، آنان را مشخص می‌کند.<ref>الخرائج، ج۳، ص۱۱۳۶؛ بحار الانوار، ج۶۴، ص۳۳۶.</ref>