←انگیزه تخریب
خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
==انگیزه تخریب== | ==انگیزه تخریب== | ||
برخی رفتار وهابیان در ویرانی قبرها را به دستور [[انگلستان]] دانستهاند.<ref>مراقد المعارف، ج2، ص282.</ref> در گزارشی به پشتوانه اسناد آوردهاند که اروپاییان سده نوزدهم م. که با سختکوشی در جستوجوی آثار باستانی، بارگاهها، سنگنگارهها و کتیبههای نجد و حرمین بودند، با نفرت و واکنش سخت وهابیان و [[نجدیان]] روبهرو شدند. این نجدیان شماری از محققان غربی جستجوگر ناشناختههای عربستان را کشتند.<ref>بررسیهای تاریخی، ش65، ص74-75، «راوبط ایران با حکومت مستقل نجد».</ref> از این رو، چه بسا انگیزه وهابیان در ویرانی قبرها را بتوان همین دانست. البته بدون شک، مهمترین انگیزه وهابیان، دیدگاهشان در باره بنا بر قبرها است. | برخی رفتار وهابیان در ویرانی قبرها را به دستور [[انگلستان]] دانستهاند.<ref>مراقد المعارف، ج2، ص282.</ref> در گزارشی به پشتوانه اسناد آوردهاند که اروپاییان سده نوزدهم م. که با سختکوشی در جستوجوی آثار باستانی، بارگاهها، سنگنگارهها و کتیبههای [[نجد]] و حرمین بودند، با نفرت و واکنش سخت وهابیان و [[نجدیان]] روبهرو شدند. این نجدیان شماری از محققان غربی جستجوگر ناشناختههای عربستان را کشتند.<ref>بررسیهای تاریخی، ش65، ص74-75، «راوبط ایران با حکومت مستقل نجد».</ref> از این رو، چه بسا انگیزه وهابیان در ویرانی قبرها را بتوان همین دانست. البته بدون شک، مهمترین انگیزه وهابیان، دیدگاهشان در باره بنا بر قبرها است. | ||
تخریبهای وهابیان منحصر به بارگاهها نبود. آنان افزون بر ویرانی قبور، بسیاری از آثار تاریخی چون خانه [[امام سجاد(ع)]]، خانه [[امام صادق(ع)]]، مَشربه [[ام ابراهیم]]، [[مسجد فاطمه]]، [[مَبرک]] ناقه پیامبر، محل [[عَرِیش پیامبر]]، خانه [[اَرقم بناَرقم]]، خانه ابوایوب انصاری، مرقد علی عُرَیضی، و مساجد شیعیان و اهل سنت را از میان بردند.<ref>التاریخ الامین، ص365-366؛ بقیع الغرقد، ص49-51؛ معالم المدینه، ج3، ص213.</ref> | تخریبهای وهابیان منحصر به بارگاهها نبود. آنان افزون بر ویرانی قبور، بسیاری از آثار تاریخی چون خانه [[امام سجاد(ع)]]، خانه [[امام صادق(ع)]]، مَشربه [[ام ابراهیم]]، [[مسجد فاطمه]]، [[مَبرک]] ناقه پیامبر، محل [[عَرِیش پیامبر]]، خانه [[اَرقم بناَرقم]]، خانه ابوایوب انصاری، مرقد علی عُرَیضی، و مساجد شیعیان و اهل سنت را از میان بردند.<ref>التاریخ الامین، ص365-366؛ بقیع الغرقد، ص49-51؛ معالم المدینه، ج3، ص213.</ref> | ||