در حال ویرایش آل ضبه (بخش)

==آل ضبه پس از اسلام==
گویا بیشتر افراد آل ضبه [[مسلمان]] نشدند و با [[پیامبر(ص)]] رابطه نیکو نداشتند. در سال ششم هجری، گروهی از بنی‌‌ضبه در [[مدینه]] به حضور رسول خدا(ص) رسیدند و ضمن شکایت از بیماری خود، از آن بزرگوار کمک خواستند. پیامبر(ص) از آنان خواست چند روزی در مدینه بمانند تا با مراقبت مسلمانان بهبود یابند و بتوانند در [[سریه]]‌های بعدی با مسلمانان همراهی کنند؛ ولی آنان مایل بودند در خارج مدینه جای گیرند. پیامبر اکرم(ص) با پذیرش خواسته آنان، به تنی چند از مسلمانان مأموریت داد تا مقداری از شتران بیت ‌المال را در چراگاه اطراف مدینه نگه دارند و از شیر آن‌ها بیماران بنی‌‌ضبه را پذیرایی و پرستاری کنند. آنان با حمایت پیامبر(ص) در مدتی کوتاه سلامت خود را بازیافتند؛ اما به جای قدردانی، سه تن از نگهبانانِ شترها را کشتند و شتران را به سرقت بردند. هنگامی که این خبر ناگوار به پیامبر(ص) رسید، [[امام علی(ع)|علی(ع)]] را مأمور دستگیری آنان کرد. امیرمؤمنان(ع) این خطاکاران را تعقیب و بازداشت نمود و به حضور پیامبر(ص) آورد. در این لحظه [[جبرئیل|پیک وحی]] نازل شد و آنان را محارب دانست و حکم آنان را که اعدام یا قطع دست و پا در جهت مخالفِ هم یا تبعید از سرزمین خود بود، به پیامبر ابلاغ کرد. ([[سوره مائده]]، آیه ۳۳) پیامبر با قطع یک دست و یک پا در جهت مخالف هم، حکم خدا را درباره آنان جاری کرد.<ref>الکافی، ج۷، ص۲۴۵؛ دعائم الاسلام، ج۲، ص۴۷۶؛ تهذیب، ج۱۰، ص۱۳۴-۱۳۵.</ref> برخی گزارش‌ها این سارقان را به اقوام دیگر منتسب کرده‌اند.<ref>المغازی، ج۲، ص۵۶۹-۵۷۱؛ التبیان، ج۳، ص۵۰۵.</ref> 

راویان حدیث پیامبر از آل ضبه اندک بودند؛ مانند سلمان بن عامر و به نقلی عَتّاب بن شُمَیر.<ref>الاستیعاب، ج۲، ص۶۳۳؛ اسد الغابه، ج۲، ص۲۶۴.</ref>