در حال ویرایش ابولهب (بخش)

==بت‌پرستی، سرقت و زناکاری==
ابولهب مانند دیگر مشرکان قریش در روزگار جاهلیت بت می‌پرستید. وی به بت [[بت عزی|عُزّیٰ]] ارادت بیشتر داشت. بت عُزیٰ از دو بت دیگر، [[بت لات|لات]] و [[بت منات|منات]]، جدیدتر بود و پس از آن دو مورد پرستش قرار گرفت و نزد قریش به بزرگ‌ترینِ بت‌ها تبدیل شد که به زیارتش رفته، برایش قربانی ‌می‌کردند.<ref>الاصنام، ص۱۶-۱۸.</ref> دلبستگی او به این بت شگفت‌آور بود. [[ابواُحیحه]]، سعید بن العاص بن امیة بن عبدالشمس بن عبدمناف، متولی بت عزی، چون به حال احتضار افتاد، از بیم آن که این بت پس از وی پرستیده نشود، می‌گریست. ابولهب وی را دلداری داد و سوگند یاد کرد که عُزّیٰ تا آن روز به سبب وی پرستیده نشده و بر اثر مرگ او نیز پرستش آن ترک نخواهد شد. ابواُحیحه از دلبستگی ابولهب به پرستش عُزّیٰ به شگفت آمد و وی را جانشینی مطمئن برای خود دانست.<ref>الاصنام، ص۲۳.</ref> گویند ابولهب از آن پس می‌گفت: اگر عُزّیٰ پیروز گردد، با خدمتی که به او کرده‌ام، در امان هستم و اگر محمد پیروز شود که نمی‌شود برادرزاده من است.<ref>تاریخ دمشق، ج۱۶، ص۲۳۳.</ref> 

اندکی پیش از [[بعثت]] پیامبر، ابولهب به سرقت [[گنجینه کعبه|گنجینه]] و [[دو غزال کعبه]] متهم شد. این دو غزال زرین را [[قبیله جرهم]] دفن کرده بودند و عبدالمطلب هنگام حفر [[زمزم]]، آن‌ها را یافت.<ref>تاریخ طبری، ج۲، ص۳۹.</ref> شخصی به نام [[قیس بن عدی]] از [[بنی‌سهم]]<ref>المنمق، ص۶۰؛ الاشتقاق، ص۱۲۱.</ref> ، گروهی از جوانان قریش از جمله ابولهب را که به خانه‌اش برای شرابخواری و آوازخوانی رفت‌وآمد داشتند، به سرقت غزال کعبه تحریک کرد.<ref>الاشتقاق، ص۱۲۱.</ref> برخی خود ابولهب را تحریک‌گر دانسته‌اند؛ زیرا وی خود را از این دو غزال که به پدرش تعلق داشت، دارای سهم می‌دانست.<ref>المنمق، ص۶۰-۶۱.</ref> زبیر و ابوطالب، برادران بزرگ‌تر ابولهب، برآشفتند و سوگند یاد کردند که اگر به سارق دست یابند، دست او را قطع خواهند کرد. آن دو پس از دستیابی به سارقان دستشان را قطع کردند و چون ‌خواستند دست ابولهب را قطع کنند، دایی‌های وی که از قبیله خزاعه بودند، به حمایت از وی برخاستند و با قدرت و نفوذشان او را از این مجازات رهانیدند.<ref>السیر و المغازی، ج۲، ص۸۳؛ المنمق، ص۶۲، ۶۹؛ الکامل، ج۲، ص۴۴.</ref> 

آورده‌اند که ابولهب در دوران جاهلیت به زناکاری شهرت داشت. وی همراه [[عاص بن وائل]]، [[امیة بن خلف]]، [[ابوسفیان بن حرب]] و... در یک زمان با [[نابغه]]، مادر [[عمرو بن عاص]] که همراه دخترانش به مکه آمده بود، درآمیخت و آن‌گاه عمرو زاده شد. همه اینان بر سر انتساب عمرو به خود به ستیز برخاستند. نابغه از آن‌ رو که عاص بن وائل به دخترانش بیشتر بخشش می‌کرد، عمرو را به او نسبت داد.<ref>السیرة الحلبیه، ج۱، ص۷۰.</ref>