در حال ویرایش ابولهب (بخش)

===پیش از بعثت===
در گزارشی آمده که چون [[ثویبه]] ولادت پیامبر را به مولای خود ابولهب بشارت داد، وی به پاس این خبر خوش او را آزاد کرد و ثویبه پیامبر را شیر داد.<ref>المصنف، ج۷، ص۴۷۷؛ البدایة و النهایه، ج۲، ص۳۳۲.</ref> آورده‌اند که پس از مرگ ابولهب، وی را درخواب دیدند و از حالش پرسیدند. گفت: پس از شما راحتی نیافتم، جز این که از انگشتم به سبب آزاد کردن ثویبه می‌نوشم.<ref>المصنف، ج۷، ص۴۷۸؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص(ص)؛ البدایة و النهایه، ج۲، ص۳۳۲.</ref> اما این ماجرا پذیرفتنی نیست؛ زیرا آزادی ثویبه بیش از ۵۰ سالِ بعد، پس از [[هجرت پیامبر|هجرت]] رخ داده است.<ref>الطبقات، ج۱، ص۱۰۸؛ الاستیعاب، ج۱، ص۲۸؛ الاصابه، ج۸، ص۶۰.</ref> حتی به سبب آن که وی پیامبر را شیر داده بود، [[خدیجه(س)|خدیجه]] قصد داشت او را از ابولهب خریده، آزاد کند؛ ولی ابولهب از فروش وی خودداری کرد.<ref>الاستیعاب، ج۱، ص۲۸؛ الکامل، ج۱، ص۴۵۹؛ الاصابه، ج۸، ص۶۰.</ref> 

[[عبدالمطلب]] تختی را که از [[عبد‌مناف]] ارث برده بود، کنار [[بیت‌ الحرام]] نصب کرده، بر آن می‌نشست و بزرگان و فرزندانش پیرامونش جمع می‌شدند. کسی جز عبدالمطلب جرئت نشستن بر این تخت را نداشت. یک روز که بزرگان پیرامون آن تخت گرد آمده بودند، محمد خردسال آمد و بر آن نشست. ابولهب معترض شد و کوشید با خشونت او را پایین آورد. اما عبدالمطلب بر سرش فریاد زد و او را از این کار بازداشت و وی شرمنده بر جای خود نشست.<ref>الفضائل، ص۴۴-۴۵.</ref> 

هنگام احتضار عبدالمطلب، ابولهب برای سرپرستی فرزند عبدالله داوطلب شد. اما عبدالمطلب به او گفت: شرّ خود را از محمد باز‌دار! سپس سرپرستی وی را به ابوطالب سپرد<ref>مناقب، ج۱، ص۳۴.</ref> که به نزدیکی و محبت بیشتر میان محمد و او انجامید. روزی در ستیز میان ابولهب و ابوطالب، ابولهب او را بر زمین زد و بر سینه‌اش نشست. محمد جوان به ابوطالب کمک کرد تا بر ابولهب فائق آید. ابولهب به وی اعتراض کرد: من و او هر دو عموی تو هستیم. چرا به او کمک کردی؟<ref>انساب الاشراف، ج۱، ص۱۴۶-۱۴۷.</ref> برخی همین رخداد را باعث دشمنی ابولهب با پیامبر می‌دانند؛ اما این دیدگاه اختلاف‌های اساسی این دو را در حد درگیری‌های شخصی فرومی‌کاهد. در این زمینه، نباید [[بنی امیه|اموی]] بودن همسر وی اُم‌جمیل را با توجه به رقابت‌های دیرین بنی‌امیه و [[بنی‌هاشم]]، از نظر دور داشت.

با این همه، رفتار ابولهب با پیامبر پیش از بعثت مثبت بوده است. آنچه میان آن دو رخ داده، از قبیل اتفاقاتی است که میان هر عمو و برادرزاده‌ای درآن روزگار می‌توانست رخ دهد. شاهد این ادعا، ازدواج پسران ابولهب، عتبه و عتیبه، با دختران رسول خدا(ص) است. این ازدواج‌ها تنها در صورتی ممکن بود که روابط نسبتاً خوبی میان آنان برقرار باشد. اما پس از آشکار شدن دعوت پیامبر(ص)، روابط ابولهب با او سخت رو به تیرگی نهاد و وی به یکی از سرسخت‌ترین دشمنان پیامبر بدل گشت.