در حال ویرایش اخبار مکه (واقدی) (بخش)

== درباره نویسنده ==
===نام و لقب، قبیله، تولد، مناصب دولتی===
[[محمد بن عمر واقدی|ابوعبدالله محمد بن عمر]] ملقّب به واقدی، از موالی [[بنی‌سهم بن اسلم|بنی‌سهم بن اَسلَم]]<ref>تاریخ بغداد، ج۳، ص۲۱۲، ۲۳۰؛ سیر اعلام النبلاء، ج۹، ص۴۵۷؛ الوافی بالوفیات، ج۴، ص۱۶۸.</ref> یا [[بنی‌هاشم]]<ref>الوافی بالوفیات، ج۴، ص۱۶۸.</ref> بوده است. [[ابن سعد]] تولد او را در سال ۱۳۰ق. و وفاتش را روز دوشنبه ۱۱ ذی‌حجه سال ۲۰۷ق. دانسته است.<ref>الطبقات، ج۵، ص۴۳۳؛ الواقدی و منهجه، ص۸۴.</ref> گفته‌اند وی در ۱۸۰ق. از [[مدینه]] به [[عراق]] رفته و از سوی [[هارون الرشید]] قاضی عسکر [[بغداد]] شده و تا پایان عمر عهده‌دار این منصب بوده است.<ref>الواقدی و منهجه، ص۹۲.</ref> 

===اساتید و شاگردان ===
[[ابن جریح|ابن جُریح]] (<small>درگذشت در ۱۵۰ق.</small>)، [[محمد بن عجلان|محمد بن عِجلان]] (<small>درگذشت در ۱۴۸ق.</small>)، [[معمر بن راشد|مَعْمَر بن راشد]] (درگذشت در ۱۵۳ق.)، [[ابراهیم بن سعد]] (درگذشت در ۱۸۵ق.)، [[ابن ابی‌ذئب|ابن ابی‌ذِئْب]] (درگذشت در ۱۵۹ق.)، [[سفیان ثوری|سُفیان ثَوری]] (<small>درگذشت در ۱۶۱ق.</small>)، [[عبدالرحمن بن عبدالعزیز]] (<small>درگذشت در ۱۶۲ق.</small>)، [[عبدالحمید بن جعفر]] (<small>درگذشت در ۱۵۳ق.</small>) و [[عبدالعزیز دراوردی|عبدالعزیز دراوَرْدی]] (<small>درگذشت در ۱۸۷ق.</small>) شماری از شناخته شده‌ترین استادان و مشایخ واقدی هستند که او در مغازی، سیره، فتوحات و اختلافات حدیثی و فقهی، از آنان دانش فراگرفته است.<ref>میزان الاعتدال، ج۳، ص۶۶۴؛ الواقدی و منهجه، ص۱۱۶-۱۳۰.</ref> 

=== مرتبت علمی ===
بسیاری از دانشوران و محدثان او را [[روایت ضعیف|ضعیف]] و غیر ثقه دانسته‌اند.<ref>میزان الاعتدال، ج۳، ص۶۶۲.</ref> [[بغدادی]] گزارشی گسترده از دیدگاه‌های این افراد آورده است.<ref>تاریخ بغداد، ج۳، ص۲۲۲-۲۲۸.</ref> با وجود این، [[ابن سید الناس]] از او دفاع کرده، بر این باور است که این نقدها به دلیل اِغراب (<small>ناآشنا بودن</small>) و [[خبر واحد|تفرد]] روایت‌های واقدی است.<ref>الطبقات، خامسه، ج۱، ص۳۲-۳۵، «مقدمه».</ref> در پژوهش‌های هم‌روزگار ما از جمله مقدمه آثار موجود واقدی و نیز کتاب [[الواقدی و کتابه المغازی(کتاب)|الواقدی و کتابه المغازی]] نوشته [[یاسر خصیر الحداد]] و نیز در [[الواقدی و منهجه فی کتابه المغازی]] نوشته [[عبدالعزیز بن سلیمان السلومی]]، به تفصیل درباره روش تاریخنگاری و ویژگی‌های سبک و جایگاه دانشی واقدی تحقیق شده است.

[[ابن ندیم]] به پشتوانه نوشتار یکی از شاگردان [[مدائنی]] و از اخباریان شناخته شده، [[احمد بن حارث خراز]] (<small>درگذشت در ۲۵۸ق.</small>) آورده است که دانشوران باور دارند [[ابومخنف|ابومِخنَف]] در تاریخ و فتوحات عراق، [[مدائنی]] (<small>درگذشت در ۲۳۱ق.</small>) در شناخت [[خراسان]] و [[هند]] و [[فارس]]، و واقدی در حجازشناسی و سیره‌پژوهی ممتاز و یگانه هستند و دانش و آگاهی هر سه درباره فتوحات [[شام]] همسان است.<ref>الفهرست، ص۱۰۶.</ref> 

===تشیع===
ابن ندیم این اندیشه را به میان کشیده که واقدی به [[تشیع]] گرایش داشته و در اعتقاد به مذهب شیعه [[تقیه]] می‌کرده است.<ref>الفهرست، ص۱۱۱.</ref> سپس این سخن را از وی آورده که [[علی(ع)]] برای [[پیامبر اکرم(ص)]] معجزه‌ای همسان عصا برای [[موسی بن عمران|موسی]] و احیای مردگان برای [[حضرت عیسی|عیسی]] بود. گفتنی است که [[شیخ طوسی]] (<small>درگذشت در ۴۶۰ق.</small>) هم‌روزگار ابن ندیم، به این نکته و دیدگاه او درباره تشیع واقدی نپرداخته است.

===آثار===
واقدی در بیشتر دانش‌های روزگار خود کتاب نگاشته و فهرست آثار او را به ترتیب، ابن ندیم، یاقوت حِمَوی، صَفْدی و [[اسماعیل پاشا بغدادی]] آورده‌اند.<ref>الفهرست، ص۱۱۱؛ معجم الادباء، ج۶، ص۲۵۹۸؛ الوافی بالوفیات، ج۴، ص۱۶۹.</ref> برخی از آثار او عبارتند از: [[وفاة النبی(کتاب)|وفاة النبی]]، [[مولد الحسن و الحسین(کتاب)|مولد الحسن و الحسین]]، [[مقتل الحسین(ع) واقدی|مقتل الحسین(ع)]]، [[التاریخ و المغازی و المبعث|التاریخ و المغازی و المَبعث]]، [[ازواج النبی واقدی(کتاب)|ازواج النبی]]، [[الطبقات الکبری(کتاب)|الطبقات]]، الفقهاء، [[مراعی قریش و انصار فی القطائع|مُراعی قریش و انصار فی القَطائع]]، [[ذکر القرآن واقدی(کتاب)|ذکر القرآن]]، و [[غلط الحدیث واقدی(کتاب)|غلط الحدیث]]. [[ابن سعد]]، کاتب شناخته شده واقدی، الطبقات الکبری را از روی آثار واقدی، [[کلبی|کلْبی]]، [[هیثم بن عدی|هَیثم بن عدی]] (<small>درگذشت در ۲۰۷ق.</small>) و [[مدائنی]] (<small>درگذشت در ۲۳۵ق.</small>) نوشته است. طبقه پنجم این کتاب درباره [[امام حسن مجتبی(ع)|امام حسن(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] و بررسی [[واقعه کربلا|رویداد شهادت امام حسین(ع)]] و قیام‌های پس از آن است. ابن سعد حدود ۲۶ درصد روایت‌های این بخش را از واقدی برگرفته و ‌گزارش کرده است.