در حال ویرایش اربعین
این ویرایش را میتوان خنثی کرد. لطفاً تفاوت زیر را بررسی کنید تا تأیید کنید که این چیزی است که میخواهید انجام دهید، سپس تغییرات زیر را ذخیره کنید تا خنثیسازی ویرایش را به پایان ببرید.
نسخهٔ فعلی | متن شما | ||
خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
گزارش دیگری که نزد شیعیان مشهور است، حاکی از آن است که در روز بیستم صفر سال ۶۱ یعنی چهل روز بعد از شهادت امام حسین(ع)، کاروان اسرای اهل بیت که از شام به سوی مدینه میرفت، به کربلا رسید و قبر امام حسین(ع) را زیارت کرد. | گزارش دیگری که نزد شیعیان مشهور است، حاکی از آن است که در روز بیستم صفر سال ۶۱ یعنی چهل روز بعد از شهادت امام حسین(ع)، کاروان اسرای اهل بیت که از شام به سوی مدینه میرفت، به کربلا رسید و قبر امام حسین(ع) را زیارت کرد. | ||
قدیمترین گزارش از بازگشت کاروان اسرا به کربلا، در کتاب آثار الباقیه ابوریحان بیرونی آمده است. او به بازگشت | قدیمترین گزارش از بازگشت کاروان اسرا به کربلا، در کتاب آثار الباقیه ابوریحان بیرونی آمده است. او به بازگشت حرم امام حسین به کربلا در این روز تصریح کرده است. به نوشته ابوریحان در این روز سر امام حسین به بدنش ملحق و در همان مکان دفن شد.<ref name=":1">الآثار الباقیه عن القرون الخالیه، ص ۴۲۲</ref> نقلهای دیگری در منابع وجود دارد که نشان میدهد این باور در نزد شیعیان رواج داشته است. از جمله قرطبی(م.۶۷1ق) در کتاب تذکره<ref>التذکره فی احوال الموتی و الامور الاخره، ج2، ص 245</ref> به زیارت اربعین توسط شیعیان اشاره کرده است. شیخ بهایی نیز در توضیح المقاصد این گزارش را پذیرفته است.<ref>توضیح المقاصد، ص ۷۶</ref> | ||
[[سید بن طاووس]](م۶۶۴ق.) در کتاب [[ملهوف]]، گزارشی از این واقعه بیان کرده است که بر اساس آن وقتی خانواده امام که از شام بازمیگشتند از کربلا عبور کردند و در آنجا جابر بن عبدالله انصاری و عده ای از بنی هاشم و خاندان پیامبر را دیدند که برای زیارت امام حسین آمده بودند و با هم عزاداری کردند.<ref>تصحیح و منبعشناسی کتاب الملهوف، ص ۲۶۴</ref> | [[سید بن طاووس]](م۶۶۴ق.) در کتاب [[ملهوف]]، گزارشی از این واقعه بیان کرده است که بر اساس آن وقتی خانواده امام که از شام بازمیگشتند از کربلا عبور کردند و در آنجا جابر بن عبدالله انصاری و عده ای از بنی هاشم و خاندان پیامبر را دیدند که برای زیارت امام حسین آمده بودند و با هم عزاداری کردند.<ref>تصحیح و منبعشناسی کتاب الملهوف، ص ۲۶۴</ref> |