در حال ویرایش اقامت در مکه (بخش)

====دیدگاه مشهور====

بر پایه دیدگاه مشهور فقیهان امامی،<ref>الدروس، ج1، ص471؛ مدارک الاحکام، ج8، ص271؛ کفایة الاحکام، ج1، ص360.</ref> مجاورت (اقامت) در مکه مکروه است.<ref>المبسوط، ج1، ص385؛ تذکرة الفقهاء، ج8، ص447؛ جواهر الکلام، ج20، ص70.</ref> پشتوانه آنان، چندین حدیث مانند روایت [[محمد بن مسلم]]از [[امام باقر(ع)]]<ref>الکافی، ج4، ص230؛ التهذیب، ج5، ص448.</ref> و حدیث حلبی،<ref>التهذیب، ج5، ص420.</ref> [[ابوالصباح کنانی]]،<ref>الکافی، ج4، ص227؛ من لا یحضره الفقیه، ج2، ص252.</ref> [[ابوبصیر]] و [[داود رقّی]]<ref>الکافی، ج4، ص230؛ من لا یحضره الفقیه، ج2، ص254.</ref> از [[امام صادق(ع)]] است که بر اقامت نکردن در مکه و بیرون رفتن از آن، پس از ادای حج تاکید کرده است. آنان به پشتوانه آیه 25 [[سوره حجّ]]: {{قلم رنگ|سبز|وَمَن یُرِد فِیهِ بِاِلحَادٍ بِظُلمٍ نُذِقهُ مِن عَذَابٍ اَلِیمٍ}} هر ستم شخص را در مکه به خود و دیگران مصداق [[شرک]] و [[کفر]] شمرده‌اند. همچنین برخی روایات از [[سیره پیامبر گرامی(ص)]] در بیرون آمدن از مکه پس از ادای مناسک حج حکایت دارند.<ref>من لا یحضره الفقیه، ج2، ص194؛ علل الشرایع، ج2، ص446.</ref> گزارش شده که [[حضرت علی(ع)]] از آن‌رو که [[پیامبر(ص)]] از مکه مهاجرت کرده بود، هیچ‌گاه شب را در مکه سپری نمی‌کرد.<ref>نک: بحار الانوار، ج96، ص82.</ref> 

در روایات و منابع فقهی، چندین حکمت‌ برای این کراهت یاد شده است؛ از جمله: پدیدار شدن قساوت قلب به سبب اقامت در مکه،<ref>علل الشرایع، ج2، ص446؛ المقنعه، ص444.</ref> قبح بیشتر ارتکاب گناه در مکه در مقایسه با مکان‌های دیگر،<ref>الدروس، ج1، ص471؛ وسائل الشیعه، ج13، ص231-232؛ جواهر الکلام، ج20، ص70.</ref> بیرون شدن اجباری (هجرت) پیامبر(ص) از مکه،<ref>علل الشرایع، ج2، ص446.</ref> از میان رفتن حرمت مکه بر اثر حضور مداوم در آن،<ref>نک: مسالک الافهام، ج2، ص380.</ref> لزوم تداوم اشتیاق به حضور در مکه، و پرهیز از ملالت بر اثر اقامت در آن.<ref>الکافی، ج4، ص230؛ من لا یحضره الفقیه، ج2، ص254.</ref>