در حال ویرایش الجزایر (بخش)

==معرفی اجمالی==

جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر، به پایتختی الجزائر (در فارسی: الجزیره)<ref>جهان اسلام، ج1، ص125-126.</ref>در بخش مرکزی آفریقای شمالی، میان [[مراکش]] در غرب و [[تونس]] در شرق قرار دارد.<ref>Encyclopedia of Islam، vol. 1، p346.</ref>نام این کشور از پایتخت آن، بندر الجزایر، برگرفته شده که پیشتر آن را جزایر «بنی مَزغَنّا» می‌نامیده‌اند.<ref>تاریخ وتمدن مغرب، ج2، ص215.</ref>الجزایر به عنوان یک هویت مستقل سیاسی، پیشینه‌ای 400 ساله دارد<ref>تاریخ وتمدن مغرب، ج3، ص165.</ref>و پیشتر آن را به عنوان بخشی از مغرب بزرگ، مغرب میانه (المغرب الاوسط) می‌نامیدند. مغرب میانه تقریباً شامل مناطقی بوده که امروزه به عنوان مناطق مرکزی و غربی الجزایر کنونی شناخته می‌شوند.<ref>تاریخ و تمدن مغرب، ج1، ص29.</ref><ref>مقدمه‌ای بر تاریخ سیاسی اجتماعی شمال آفریقا، ص195.</ref>

این کشور از نظر وسعت، دومین کشور پس از [[سودان]] در میان پنج کشور [[آفریقای شمالی]] است و برخی شهرهای آن قُسَنطینَه ([[قسطنطنیه]])، الاصنام و عَنّابه (بونه) نام دارند. مساحت الجزایر 741/381/2 کیلومتر مربع است و گستره سواحل آن با دریای مدیترانه 1104 کیلومتر تخمین زده می‌شود. این کشور با تونس، [[لیبی]]، مراکش، [[نیجر]]، [[مالی]] و [[موریتانی]] در مجموع 7476 کیلومتر مرز مشترک دارد.

الجزایر از سه ناحیه ساحلی، فلات مرکزی و ناحیه صحرایی تشکیل می‌شود. بخش ساحلی، جلگه‌ای باریک اما حاصل‌خیز با آب و هوایی مدیترانه‌ای؛ بخش مرکزی دارای فلات‌های بلند و آب و هوایی نسبتاً خشک و زمستان سرد و تابستان گرم؛ و ناحیه صحرایی نیز بسیار خشک و سوزان و از گرم‌ترین مناطق جهان است. نیمی از جمعیت الجزایر در کشتزارهای جلگه ساحلی متراکم شده‌اند که بخش کوچکی از مساحت کل کشور است. جمعیت الجزایر 17818834 تن است که 99% [[عرب]] [[مسلمان]] و کمتر از یک درصد اروپایی یعنی مسیحی و یهودی هستند. تا سال 1976م. شماره ساکنان غیر عرب و غیر بربر در الجزایر به صد هزار تن می‌رسید که بازماندگان یک میلیون اروپایی و 150/000 یهودی ساکن تا هنگام استقلال این کشور بوده‌اند. زبان رسمی مردم الجزایر [[عربی]] است و بیشتر مردم به این زبان سخن می‌گویند. البته رسمیت زبان فرانسوی در دوران استعمار، باعث بی‌اقتداری زبان عربی شده و زبان فرانسه دست کم به عنوان زبان نیمه‌رسمی هنوز در الجزایر حضور دارد. بربرهایی که در برابر فرهنگ عربی مقاومت کرده‌اند، به زبان‌های قبایلی، شاریه، طوارق و مزابی سخن می‌گویند. این زبان‌ها تنها در محاورات به کار می‌روند و خط و الفبایی مشخص ندارند.<ref>جهان اسلام، ج1، ص126-131.</ref><ref>پایگاه اطلاع‌رسانی مؤسسه مطالعاتی و تحقیقاتی آفران (ایران و آفریقا)، http://www.afran.ir/modules/publisher/item.php?itemid=78.</ref>