در حال ویرایش الجزایر (بخش)

===نفوذ فرانسویان===

فرانسویان از لحظه ورود با مقاومت مسلمانان روبه‌رو بودند و 30 سال گذشت تا توانستند بر قیام‌های مردمی غلبه کنند.<ref>تاریخ و تمدن مغرب، ج3، ص395-409.</ref>از مبارزان معروف، امیر عبدالقادر الجزایری است که سال‌ها در برابر اشغالگران جنگید و سرانجام قیام او شکست خورد.<ref>جغرافیای جهان اسلام، ص339-340.</ref>آن‌ها بی‌وقفه زمین‌های بومیان را مصادره و به مستعمره‌نشینان وا‌گذار کردند. مساجد را به کلیسا یا انبار سلاح بدل نمودند. زبان عربی و تعلیمات اسلامی را از برنامه درسی مدارس حذف و بسیاری از دانشوران و رهبران اسلامی را تبعید کردند. تا 1860م./1277ق. بیش از 72% بناهای مذهبی الجزایر ویران شده بود. تا 1900م./1318ق. 3/000/000 تن از مردم این کشور جان دادند و مسلمانان الجزایر از رفاه نسبی به وضعیت اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی نامناسب سقوط کردند. با ناکامی مبارزات سیاسی و سیاست گفت‌وگو برای اصلاح وضعیت الجزایر، جبهه آزادی‌بخش ملی در 1954م./1333ش. طرح‌هایی را برای قیام پیش‌رو نهاد. دیگر گروه‌های مذهبی و سیاسی نیز به این جبهه پیوستند و نبرد میان الجزایری‌ها و فرانسوی‌ها آغاز شد. مقاومت الجزایری‌ها نتیجه داد و پس از فراز و نشیب‌هایی، سرانجام دولت فرانسه و جبهه آزادی‌بخش در 1962م./1340ش. اعلامیه‌ای را در اویان فرانسه صادر کردند که تضمین‌کننده تشکیل دولت مستقل الجزایر پس از یک دوره انتقالی و تامین حقوق و آزادی‌های فردی را در پی داشت. در همه‌پرسی همان سال 91% رای دهندگان به استقلال الجزایر رای دادند.<ref>جهان اسلام، ج1، ص138-150.</ref>فرانسوی‌ها تا زمانی که الجزایر را در دست داشتند، آن را «آفریقای شمالی فرانسه» می‌نامیدند.<ref>تاریخ معاصر آفریقا، ص100.</ref>

پس از پیروزی مبارزان و استقلال الجزایر، اتحادها از هم گسیخت و اختلاف‌ها آشکار شد و نبردهای داخلی در الجزایر به راه افتاد. اما پس از کودتای آرام و بدون خونریزی «بومدین» بر ضد بن بلّا و بر اثر سرکوب‌ها و ایجاد محدودیت‌ها، آرامش در الجزایر برقرار شد.<ref>جهان اسلام، ج1، ص150-157.</ref>