در حال ویرایش ام البنین (بخش)

==سوگواری برای امام حسین و فرزندان==

به ‌گزارش شماری از منابع، ‌ام البنین در پی آگاهی از واقعه کربلا، برای جان امام حسین(ع) بیش از پسرانش نگران بود. او از حال امام جویا شد و گفت: اگر حسین زنده باشد، غمی نیست که فرزندانم را از دست داده باشم.<ref>شرح الاخبار، ج3، ص186؛ تنقیح المقال، ج3، ص70؛ اشعار النساء، ص133.</ref>این‌ سخن‌ او را دلیل‌ اخلاص‌ کامل‌ او به‌ [[اهل بیت]] به ویژه امام‌ حسین‌(ع) دانسته‌اند. 

از آن پس وی در خانه‌اش با حضور زنان [[بنی‌هاشم]] مجلس سوگواری برپا می‌کرد.<ref>ادب الطف، ص74.</ref>او هر روز با نوه‌اش‌ عبیدالله‌، فرزند عباس، به بقیع می‌رفت و سروده‌هایی را که‌ خود در رثای عباس سروده‌ بود، می‌خواند و دردمندانه‌ می‌گریست‌. وی در این سروده‌ها، مردم را از‌ ام البنین خواندن خود نهی می‌کرد؛ زیرا چهار پسرش را که همچون شیر بیشه بودند، از دست داده بود و دیگر پسری نداشت که به نام آنان «مادر پسران» خوانده شود. نیز در سروده‌های دیگر، از شاهدان نبرد پسرانش می‌پرسد: چگونه گرز آهنین بر سر عباس فرود آمد؟ و خود پاسخ می‌دهد: اگر عباس دست داشت و شمشیرش در دستانش بود، کسی به او نزدیک نمی‌شد.<ref>شرح الاخبار، ج3، ص186؛ ابصار العین، ص64؛ مع رکب الحسین، ج6، ص410.</ref>مردم نزد او گرد می‌آمدند و با وی در گریستن‌ هم‌نوا می‌شدند. گفته‌اند که حتی [[مروان‌ بن‌ حکم‌ اموی]]، از دشمنان اهل بیت، نیز با شنیدن سروده‌های جانسوز او می‌گریست‌.<ref>مقاتل الطالبیین‌، ص90؛ شرح الاخبار، ج3، ص186؛ بحار الانوار، ج45، ص56.</ref>

محبت خالصانه‌ ام البنین به اهل بیت و نیز شهادت فرزندانش در رکاب سیدالشهدا(ع) موجب شده تا [[شیعیان]] برای او جایگاهی والا و ارزشی ویژه قائل باشند و از او نزد [[خدا]] شفاعت طلبند.