در حال ویرایش اندونزی (بخش)

==سودجویی برخی مطوفان==
حکومت‌ اندونزی حاجیان را درگروه‌های معین به حسب مناطق گوناگون این کشور تقسیم می‌کرد و به هریک مطوفی را اختصاص می‌داد. حاجیان جاوی هنگام عزیمت به مکه، مبلغی میان 50-150 گیلدر همراه می‌بردند تا به یکی از ساکنان مکه یا دوستانشان در مکه برای [[حج نیابتی]] وا‌گذار کنند. اما برخی مطوفان سودجو مانع می‌شدند که حاجیان حج نیابی و مبالغ مربوط به آن را به دیگران دهند. خود این مطوفان آن مبلغ را گرفته، به دیگر افراد وا‌گذار می‌کردند و مقداری برای خود برمی‌داشتند. افزون بر این‌ها، مطوفان دیگر مبالغ این حاجیان را به عنوان امانت و محافظت از آن‌ می‌گرفتند و هنگام تحویل مقداری را برای خود برمی‌داشتند. حاجیان در منزل [[مطوف]] و یا دوستان وی ساکن می‌شدند.<ref>صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص382-385.</ref> 

‌گزارش شکایت حاجیان جاوه از مطوفان با نام «شکوی حجاج جاوه من المطوفین بالحجاز» که به سال 1322ق. در روزنامه اللواء منتشر شده، بیانگر [[ستم]] آنان به حاجیان جاوه است. در این مقاله، یکی از مردم جاوه از بی‌انصافی‌ و سودجویی مطوفان شکایت کرده و در شش مورد ستم و زیاده‌خواهی آنان را برشمرده؛ از جمله: گرفتن مبلغی بیشتر هنگام پیاده شدن از کشتی به بهانه کرایه حمال و قایق، گرفتن مبلغ 18 ریال از هر تن در مسیر میان [[جده]] تا [[مکه]] به سبب سوار شدن بر شتر یا حمل اثاثیه، اخذ چهار یا پنج ریال از هر فرد در [[روز عرفه]] و [[ایام منا]] به عنوان حق الضیافه.<ref>مرآة الحرمین، ج2، ص81-84؛ افادة الانام، ج4، ص154-159.</ref> 

حاجیان جاوه در سه مرحله یعنی هنگام ورود به مکه، ورود به [[مدینه]]، و بازگشت به وطن خویش، با [[آب زمزم]] غسل می‌کنند و بدین جهت، متصدی آب زمزم، هزینه سه بار غسل را در آغاز از این حاجیان دریافت می‌کند. برخی حاجیان این کشور در پی ورود به حجاز بار دیگر عمل ختنه را انجام می‌دهند؛ زیرا بر این باورند که ختنه‌ای که در سرزمینشان انجام گرفته، مطابق با [[شریعت اسلام]] نبوده و گاه با رسوم و تشریفات [[بت‌پرستی]] آمیخته شده است.<ref>صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص385؛ صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص394.</ref> 

حاجیان‌ اندونزی با‌اندام و چهره، از حاجیان دیگر کشورها شناخته می‌شوند. بسیاری از سفرنامه نویسان به این نکته توجه داده و آن‌ها را همانند مردم چین، سرخ‌رو و کم مو معرفی کرده‌اند.<ref>الرحلة السریه، ص147؛ سفرنامه میرزا محمد حسین فراهانی، ص166.</ref>