در حال ویرایش اهل ذمه (بخش)

==روابط اهل ذمه با مسلمانان==

به رغم کارشکنی‌های فراوان یهود بر ضد مسلمانان، ‌گزارش‌های تاریخی حکایت از روابط نیکو در مناسبات اجتماعی دو طرف دارد. آنان از همدیگر پول، گندم، جو و دیگر نیازهای زندگی را وام می‌گرفتند. ‌گزارش شده که هنگام رحلت [[پیامبر(ص)]]،  زره ایشان در گرو یکی از یهودیان مدینه در برابر وامی که از وی گرفته بود، قرار داشت.<ref>البدایة و النهایه، ج5، ص283؛ تاریخ الاسلام، ج1، ص475.</ref> رسول خدا(ص) از بیمارهای اهل ذمه عیادت می‌کرد<ref>احکام اهل الذمه، ج1، ص427.</ref> و در برابر جنازه آن‌ها از پای برمی‌خاست.<ref>صحیح البخاری، ج2، ص87؛ سبل السلام، ج2، ص108.</ref> دیگر اصحاب نیز با آنان روابط خوبی داشتند. برای نمونه، می‌توان به وام گرفتن [[علی(ع)]] از یک یهودی در ماجرای نذر برای شفای [[حسن]] و [[حسین(ع)]] که به نزول آیات [[سوره دهر]] انجامید، اشاره کرد.<ref>مجمع البیان، ج10، ص611-612؛ زبدة التفاسیر، ج7، ص275.</ref>

گفتنی است که پیامبر(ص) پس از نزول سوره توبه باقیمانده قبایل یهودی را از مدینه اخراج کرد.<ref>احکام اهل الذمه، ج1، ص372.</ref> از این ‌رو، در رهن زره پیامبر در برابر وام از یهودی، برخی احتمال داده‌اند مربوط به یهودیانی باشد که حق داشتند برای تجارت و حمل مواد غذایی به مدینه و مناطقی که سکونت آن‌ها در آن‌جا ممنوع بود، رفت و آمد کنند و تا سه روز نیز مجاز به توقف بودند.<ref>احکام اهل الذمه، ج1، ص392.</ref> احتمال دیگر این‌که آن شخص از افرادی بوده که با مسلمانان نبرد نکرده و برای سکونت در مدینه امان گرفته بوده است.<ref>احکام اهل الذمه، ج1، ص372.</ref>