در حال ویرایش اوس (بخش)

==روابط اوس و خزرج در دوران نبوی==

با هجرت پیامبر(ص) به رغم اختلاف‌های پیشین اوس و [[خزرج]] که حتی در دوران سکونت نخستین پیامبر در قبا نیز خود را نشان داد و بسیاری از خزرجیان به سبب درگیری‌های گذشته نمی‌توانستند به دیدار پیامبر بیایند،<ref>وفاء الوفاء، ج1، ص249-250.</ref> روابط این دو قبیله چنان با شتاب تغییر کرد که برخی یهودیان از همنشینی‌های اوسیان با خزرجیان شگفت‌زده ‌شدند و برای آسیب رساندن به پیامبر، تلاش ‌کردند اختلاف‌های آن‌ها را احیا کنند. یک بار نقشه آن‌ها مؤثر افتاد و بازگویی خاطرات نبرد بعاث، به یادآوری کینه‌های پیشین انجامید. سپس شماری از هر دو گروه با هم وعده کردند در یکی از حره‌های یثرب با هم مبارزه نمایند. اما در پی حضور سریع پیامبر و شنیدن سخنان ایشان، گریه‌کنان یکدیگر را در آغوش گرفتند. آیات 100-105 [[سوره آل‌عمران]] به این اختلاف‌ها اشاره دارند.<ref>جامع البیان، ج4، ص34-54؛ مجمع‌البیان، ج2، ص802-808؛ لباب النقول، ص44.</ref> 

[[خداوند]] در این آیات، اطاعت از یهودیان را بازگشت به [[کفر]] دانسته، از [[مؤمن|مؤمنان]] می‌خواهد بر اسلام خود استوار باشند و اوسیان و خزرجیان را سرزنش می‌کند که چگونه با آن که به پیامبر خدا و آیات الهی دسترسی دارند، به کفر بازمی‌گردند. در ادامه، خداوند آنان را از تفرقه برحذر داشته، اخوّت و الفت آنان را نعمتی الهی و موجب رهایی از آتش می‌داند و از آنان می‌خواهد هم‌چون دیگر اقوامِ گرفتار در عذاب، در پی دلیل‌های روشنی که دریافت کرده‌اند، دچار تفرقه و اختلاف نشوند.

===رویداد افک===

یکی از مهم‌ترین مشاجره‌های اوس و خزرج مربوط به رویداد [[افک]] است؛ هنگامی که [[عبدالله بن ابی خزرجی]] با دامن زدن به این شایعه، در صدد فشار بر پیامبر بود. ناراحتی ایشان از عبدالله، واکنش اوسیان را در پی داشت. آنان برای کشتن عبدالله اعلام آمادگی کردند. این خبر، واکنش [[سعد بن عباده]]، بزرگ خزرجیان، و مشاجره دو تیره را در پی داشت.<ref>السیرة النبویه، ج2، ص300؛ تاریخ المدینه، ج1، ص332.</ref> این اختلاف گاه به افتخارورزی آنان در خدمت به اسلام و شخصیت‌های مؤمن آن‌ها نیز کشیده می‌شد. اوسیان در افتخارات خود به شهیدان برجسته‌ای چون [[سعد بن معاذ]]، [[حنظله غسیل الملائکه]]، [[خزیمة بن ثابت|خُزیمة بن ثابت]] و [[عاصم بن ثابت]] تأکید می‌کردند و خزرجیان چهار تن از قاریان خزرجی و برجسته [[قرآن]] چون [[ابی‌بن کعب]]، [[معاذ بن جبل]]، [[زید بن ثابت]] و [[ابوزید]] را از خود می‌دانستند.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج2، ص432، 487؛ تاریخ دمشق، ج16، ص368-369.</ref>