در حال ویرایش اوقات نماز (بخش)

==نماز صبح==

به باور تمامی فقیهان امامی<ref>المقنعه، ص94؛ مفتاح الکرامه، ج5، ص101؛ الروضة البهیه، ج1، ص486.</ref> و اهل سنت<ref>البحر الرائق، ج1، ص424؛ المجموع، ج3، ص43؛ المغنی، ج1، ص395.</ref> اول وقت نماز صبح، طلوع فجر صادق (سپیدی منتشر در آسمان به گونه عرضی) است و پایان وقت نماز صبح بر پایه نظر مشهور امامیان<ref>تذکرة الفقهاء، ج2، ص316؛ السرائر، ج1، ص195؛ مفتاح الکرامه، ج5، ص103.</ref> و بیشتر فقیهان اهل سنت از جمله حنفیان<ref>المبسوط، سرخسی، ج1، ص141؛ تحفة الفقهاء، ج1، ص99؛ بدائع الصنائع، ج1، ص122.</ref> و شافعیان<ref>فتح العزیز، ج3، ص34؛ المجموع، ج3، ص43؛ اعانة الطالبین، ج1، ص139.</ref> و برخی حنبلیان<ref>الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج1، ص442؛ کشاف القناع، ج1، ص303.</ref> به پشتوانه چندین حدیث<ref>صحیح مسلم، ج1، ص426؛ التهذیب، ج2، ص36؛ الاستبصار، ج1، ص275.</ref> طلوع خورشید است. در برابر، شماری‌اندک از فقیهان امامی<ref>المبسوط، طوسی، ج1، ص75؛ الخلاف، ج1، ص267.</ref> و شماری از اهل سنت از جمله احمد بن حنبل و برخی مالکیان<ref>المغنی، ج1، ص395؛ بدایة المجتهد، ج1، ص82؛ الثمر الدانی، ص88.</ref> طلوع خورشید را پایان وقت اضطراری نماز صبح دانسته و پایان وقت اختیاری را پیدایش سرخی پیش از طلوع یا اسفار صبح (هنگامی که چهره افراد نمایان می‌شود) شمرده‌اند.<ref>بدایة المجتهد، ج1، ص82-83؛ حاشیة الدسوقی، ج1، ص179؛ الشرح الکبیر، ابوالبرکات، ج1، ص179.</ref> وقت فضیلت نماز صبح به باور فقیهان امامی،<ref>شرائع الاسلام، ج1، ص48؛ تذکرة الفقهاء، ج2، ص316؛ مجمع الفائده، ج2، ص25.</ref> شافعی، مالکی و حنبلی<ref>المجموع، ج3، ص51-54؛ المغنی، ج1، ص405؛ بدایة المجتهد، ج1، ص82-83.</ref> به پشتوانه روایات<ref>صحیح البخاری، ج1، ص210؛ صحیح مسلم، ج1، ص445؛ التهذیب، ج2، ص37.</ref> هنگام تاریکی آسمان (تغلیس) و پیش از اسفار صبح است.

اما حنفیان به پشتوانه احادیثی دیگر<ref>سنن الترمذی، ج1، ص103؛ سنن النسائی، ج1، ص272.</ref> به تاخیر‌انداختن نماز صبح را تا هنگام روشنی آسمان (آخر وقت) مستحب دانسته‌اند.<ref>بدائع الصنائع، ج1، ص124؛ المبسوط، سرخسی، ج1، ص145.</ref> البته به باور آن‌ها، نماز خواندن در تاریکی (تغلیس) برای زن و مرد حج‌گزار در [[مزدلفه]] از نماز خواندن در روشنی آسمان برتر است.<ref>المبسوط، سرخسی، ج4، ص19؛ بدائع الصنائع، ج1، ص124.</ref>