در حال ویرایش بحرین (بخش)

===دولت‌های شیعی===
بحرین در سده‌های پسین و در پی نابودی قرمطیان، شاهد روی کار آمدن چند دولت شیعی مذهب بود. سلسله عیونی منتسب به عبدالقیس (حک: 466-642ق.)، [[بنی‌العصفور]]<ref>اطلس شیعه، ص425.</ref> (حک: 620-700ق.)، و [[بنی‌جروان]] (حک: 705ق.) از آن شمار هستند.<ref>الدرر الکامنه، ج1، ص83؛ اخبار القرامطه، ص56.</ref>[[آل جبر]] نیز از خاندانی بودند که در سده نهم ق. بر این سرزمین حکومت کردند. حکومت آنان به دست [[عثمانی]] از میان رفت. ترکان از سال 962 تا 1080ق. بر بحرین چیره شدند.<ref>اطلس شیعه، ص425.</ref>نیز [[صفویان]] (حک: 907-1135ق.) در دوران شاه عباس اول، با اخراج پرتغالی‌ها (1062م.) از جزایر خلیج فارس، بر بخشی بزرگ از بحرین چیره شدند.<ref>اطلس شیعه، ص426؛ تاریخ اجتماعی ایران، ج2، ص418؛ دانشنامه تاریخ، ج2، ص227.</ref>

با ضعیف شدن حکومت عثمانی، دولت شیعی [[بنی‌خالد]] در بحرین بر کار آمد و با توسعه‌طلبی [[آل سعود]] به‌رویارویی پرداخت. به سال 1331ق. بحرین زیر سیطره [[عبدالعزیز]]، بنیان‌‌گذار دولت سعودی، درآمد. آل سعود و [[وهابیان]] در دوره اول حکومت‌شان، برای نابودی کامل [[امامیه]] که از هنگام نابودی قرمطیان در این منطقه غلبه یافته بودند، بسیار کوشیدند. اما با حمله عثمانی‌ها به نجد و شکست سعودی‌ها، شیعیان فرصت تجدید مدارس و مکان‌های مذهبی خود را یافتند و از قطیف، احساء و برخی مناطق دیگر بحرین، دانشوران بسیار برخاستند.<ref>اطلس شیعه، ص425-426.</ref>حضور برخی از خاندان سادات همانند آل حاجی و آل سید خلیفه و آل جمازی (از بازماندگان [[امام کاظم(ع)]]) در گرایش مردم بحرین به [[تشیع]]، نقشی چشمگیر داشته است.<ref>اطلس شیعه، ص431.</ref>

حضور شیعه در بحرین، به سده اول ق. بازمی‌گردد. سکونت قبایلی همانند عبدالقیس که همیشه به تشیع شهرت داشتند، در تشیع بحرینی‌ها نقشی برجسته داشت. این قبیله در [[نبرد جمل]] (36ق.) [[امام علی(ع)]] را همراهی کردند.<ref>الجمل، ص158؛ الغارات، ج2، ص784.</ref>وجود مزار [[صعصعة بن صوحان عبدی]]، از [[صحابه]] و یاران مخلص امام علی(ع) در بحرین که بحرینی‌ها به زیارت وی می‌روند و نیز مزار [[رشید هجری]]، از دیگر صحابه ویژه آن امام، و همچنین پیشینه حکومت‌های دیرپای شیعی در این سرزمین، مؤید تشیع مردم آن است.<ref>اطلس شیعه، ص435.</ref>این سرزمین از دیرباز از مراکز مهم شیعی بوده و دانشوران شیعه بسیار از آن برخاسته‌اند.<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج11، ص415.</ref>[[عبدالله بن علی بحرانی|شیخ عبدالله بن علی البحرانی]]<ref>الذریعه، ج18، ص107؛ مستدرکات اعیان الشیعه، ج2، ص162.</ref> (درگذشت 1148ق.)، [[احمد بن عبدالله بحرانی|شیخ احمد]] بن [[عبدالله بن متوج بحرانی]]<ref>امل الآمل، ج2، ص16؛ اعیان الشیعه، ج3، ص13.</ref> (درگذشت 820ق.)، [[احمد بن علی بحرانی|شیخ کمال‌الدین ابوجعفر احمد بن علی بحرانی]]، <ref>اعیان الشیعه، ج3، ص43.</ref> و [[ابن میثم بحرانی]] (درگذشت 679ق.) شارح نهج‌البلاغه از آن جمله هستند.<ref>اعیان الشیعه، ج1، ص136.</ref>
[[پرونده:930325-bahrain-02.JPG|بندانگشتی|شهرهای بحرین]]