در حال ویرایش بسمله (بخش)

====عدم قرائت بسمله از سوی بزرگان در نماز====
به گفته برخی از معاصران، عدم قرائت بسمله در نماز از سوی افراد یاد شده، بر فرض درستی روایات، دلیل عدم وجوب قرائت بسمله در نماز است و نه جزء قرآن نبودن آن.<ref>تفسیر القرآن الکریم، سید مصطفی خمینی، ج1، ص47-48.</ref> 

در روایتی دیگر از این گستره، پیامبر(ص) تنها یک سوره را شامل سی آیه شمرده و شارحان بر پایه آن، [[سوره ملک|سوره مُلک]] را بدون بسمله یگانه مصداق آن دانسته‌اند.<ref>المستدرک، ج2، ص497-498؛ مجمع الزوائد، ج7، ص127.</ref> برخی در نقد این سخن، سوره‌های فجر و [[سوره سجده|سجده]] را نیز دارای سی آیه دانسته و روایت را تضعیف کرده‌اند.<ref>تفسیر القرآن الکریم، سید مصطفی خمینی، ج1، ص52-53.</ref> 

روایت‌های شیعه نیز با احادیث گستره نخست همگامی می‌کنند؛ ولی بر پایه‌ اندکی از آن‌ها، [[اهل بیت(ع)]] بسمله را از آیات حمد می‌شمرند<ref>التهذیب، ج2، ص289؛ نک: تفسیر القرآن الکریم، سید مصطفی خمینی، ج1، ص46.</ref> و در دیگر روایات، به پیروان خویش دستور می‌دهند آن را در آغاز حمد و سوره قرائت کنند.<ref>الکافی، ج3، ص312-313، 485؛ التهذیب، ج2، ص69.</ref> 

روایت‌های دیگر از [[امامان شیعه]]، ترک بسمله را هنگام [[تقیه]] جایز شمرده‌اند و برهمین اساس، شیعیان روایت‌های گویای جواز ترک بسمله در نماز را تقیه‌ای دانسته‌اند.<ref>وسائل الشیعه، ج6، ص60-62؛ نک: التهذیب، ج2، ص68.</ref> 

موافقان جزء قرآن بودن بسمله، افزون بر ردّ یا توجیه موردی روایت‌های مخالف،<ref>نک: التفسیر الکبیر، ج1، ص179، 182.</ref> آن‌ها را به سبب مخالفت با روایت‌های منقول در منابع شیعه و اهل سنت، نپذیرفته‌اند.<ref>البیان، ص443-447.</ref>