در حال ویرایش بنی‌اسلم (بخش)

===اسلام اسلمی‌ها===

درباره هنگام و چگونگی اسلام آوردن اسلمی‌ها، گزارش‌های چندان بر جای نمانده است. از گزارش‌های پراکنده برمی‏‌آید که برخی از ایشان در همان سال‌های نخست [[هجرت پیامبر]](ص)، [[اسلام]] آوردند و او را در غزوه‌هایش یاری کردند.

در هجرت پیامبر(ص) به [[یثرب]]، [[بریدة بن حصیب]]، رئیس قبیله اسلم<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص79.</ref> در جایی به نام غمیم میان رابُغ و جُحْفه نزدیک مکه<ref>الطبقات، ج4، ص242؛ معجم البلدان، ج4، ص214.</ref> نزد او آمد و با پذیرش دعوت وی، همراه 80 خانواده مسلمان شد. آنان در این ناحیه با [[رسول خدا(ص)]] نماز جماعت برپا کردند.<ref>الطبقات، ج4، ص242؛ اسد الغابه، ج1، ص175.</ref> بریده سپس به میان قبیله‌اش بازگشت و پس از نبرد احد (3ق.) به مدینه آمد.<ref>الطبقات، ج4، ص242.</ref>

در [[غزوه احد|غزوه اُحد]]<ref>جمهرة انساب العرب، ص240.</ref> یا حَمْراء الاسد<ref>المغازی، ج1، ص337.</ref> برخی اسلمیان در پیشاپیش سپاه اسلام حضور داشتند؛ پس از رویداد [[بئر معونه|بِئر مَعونه]] (4ق.) که در آن برخی مبلغان به شهادت رسیدند، رسول خدا(ص) درباره قبایلی چون عَضْل و قاره، نفرین نمود و در حق قبایلی چون اَسلم دعا کرد.<ref>المغازی، ج1، ص350؛ الطبقات، ج1، ص354.</ref> این از اسلام آوردن یا دست کم بی‏طرفی برخی از اسلمی‌ها حکایت دارد.

در خبری دیگر، پیامبر(ص) این قبیله را بهتر از قبایلی چون تَمیم و غَطَفان دانست.<ref>الانساب، ج1، ص26.</ref>

آورده‌اند که عمرة بن افصی/ اقصی اسلمی با گروهی نزد پیامبر(ص) آمد. آنان با معرفی خود به عنوان تیراندازان عرب، از پیامبر خواستند تا منزلتی برای آن‌ها نزد خود قائل شود، بدان‌سان که دیگران آن را بپذیرند و به آن اقرار کنند. از همین‌رو، به دستور رسول خدا برای آن‌ها نامه‌‏ای نوشته شد.<ref>الطبقات، ج1، ص271، 354؛ اسد الغابه، ج4، ص139.</ref>

منابع به مفاد این نامه اشاره نکرده‌اند. برخی مفسران آیه 11 [[سوره احقاف]]: ({{قلم رنگ|سبز|وَ قالَ الَّذینَ کَفَرُوا لِلَّذینَ آمَنُوا لَو کانَ خَیراً ما سَبَقُونا اِلَیهِ وَ اِذ لَم یَهتَدُوا بِهِ فَسَیَقُولُونَ هذا اِفکٌ قَدیمٌ}}) را درباره اسلام آوردن بنی‌اسلم و دیگر قبایل صحرانشین و در پاسخ به خرده‌گیری برخی قبایل دیگر درباره اسلام ایشان دانسته‌اند.<ref>مجمع البیان، ج9، ص129.</ref>

همچنین مقصود از صحرانشینان مؤمن در آیه 99 [[سوره توبه]]: ({{قلم رنگ|سبز|وَ مِنَ الاَعرابِ مَن یُؤمِنُ بِاللهِ وَ الیَومِ الآخِرِ وَ یَتَّخِذُ ما یُنفِقُ... غَفُورٌ رَحیمٌ}}) را اسلمی‌ها و برخی دیگر از قبایل دانسته‌اند.<ref>زاد المسیر، ج2، ص291.</ref>

به گزارش [[واقدی]]، در [[حدیبیّه]] (6ق.) ه [[مسلمانان]] به قصد انجام [[عمره]]، به مکه رفتند، 100 یا 70 تن از اسلمیان حضور داشتند<ref>المغازی، ج2، ص574.</ref> و [[ناجیة بن جندب اسلمی]] با جوانانی از قبیله خود، قربانی‌ها را حرکت می‏‌داد.<ref>المغازی، ج2، ص732.</ref>

هشت تن از فرزندان حارثه اسلمی نیز در [[بیعت رضوان]] شرکت کردند.<ref>اسد الغابه، ج4، ص398.</ref> با این حال، به گزارش [[ابن‌عباس]]، مقصود از صحرانشینان متخلف در آیه 11 فتح برخی اسلمیان بودند که پس از فراخوان رسول خدا برای شرکت در غزوه حدیبیه، با بهانه‏‌تراشی، دعوت پیامبر را اجابت نکردند: <ref>مجمع البیان، ج9، ص175؛ زاد المسیر، ج4، ص130؛ تفسیر قرطبی، ج16، ص268.</ref>  ({{قلم رنگ|سبز|سَیَقُولُ لَکَ الْمُخَلَّفُونَ مِنَ الْاَعْرابِ شَغَلَتْنا اَمْوالُنا وَ اَهْلُونا}}).  بر پایه گزارشی، تعدادی از قبیله اسلم و غفار و جهینه، با آگاهی از حرکت [[ابوبصیر]] و گفتار رسول خدا، به او پیوستند.<ref>المناقب، ج1، ص175؛ عیون الاثر، ج2، ص132-133.</ref>