در حال ویرایش بنی‌زهره (بخش)

==بنی‌زهره پس از رحلت پیامبر(ص)==

پس از رویداد [[سقیفه]] و بیعت مسلمانان با [[ابوبکر]]، بنی‌زهره هم با او بیعت کردند. برخی از بنی‌زهره از جمله‌ هاشم بن عتبه<ref>جمهرة انساب العرب، ص129؛ تاریخ طبری، ج3، ص90.</ref> و عامر بن ابی‌وقاص در زمره پیروان [[علی(ع)]] باقی ماندند.<ref>نسب قریش، ص264.</ref> از نقش آن‌ها در نبردهای ردّه گزارشی در دست نیست؛ در فتوحات، برخی از بنی‌زهره حضور داشتند؛ چنان‌که از سعد بن ابی‌وقاص به عنوان فرمانده نبرد [[قادسیه]] و [[جلولاء]] (17ق.) و فتح [[مدائن]] که در برابر ایرانیان صورت گرفت، نام برده‌اند.<ref>الاخبار الطوال، ص119-127؛ نسب قریش، ص263؛ الاستیعاب، ج4، ص1547.</ref>

همچنین به حضور‌ هاشم بن عتبه در فتوحات [[شام]]، [[عراق]]، قادسیه و جلولاء<ref>الاستیعاب، ج4، ص1546.</ref> و نیز شرکت عمرو بن عتبه در جلولاء اشاره شده است.<ref>انساب الاشراف، ج10، ص11.</ref> عروه، <ref>نسب قریش، ص267.</ref> عبدالله اکبر و سالم فرزندان عبدالرحمن بن عوف در [[افریقیه]]؛ و اسماعیل بن سعد بن ابراهیم در [[روم]] کشته شدند.<ref>جمهرة انساب العرب، ص131-133.</ref>

[[عمر]] در آستانه مرگ، سعد بن ابی‌وقاص و عبدالرحمن بن عوف را در شورای شش نفره برای تعیین جانشین خود برگزید و به عبدالرحمن که داماد [[عثمان بن عفان]] و نیز‌ [[ام‌کلثوم]] خواهر رضاعی او<ref>الطبقات، ج8، ص182-183.</ref> بود، حق رای ویژه داد. نتیجه این شورا انتخاب عثمان به عنوان خلیفه بود که با حمایت عبدالرحمن حاصل شد.

انتخاب دو تن از بنی‌زهره در این شورا با امتیاز ویژه برای عبدالرحمن، بیانگر جایگاه مهم آن‌ها در این دوره است.<ref>الامامة و السیاسه، ج1، ص42، 45؛ نسب قریش، ص263-265.</ref> روابط نیکوی بنی‌زهره با عثمان دیری نپایید و آن‌ها پس از ضرب و شتم [[عبدالله بن مسعود]]، هم‌پیمان بنی‌زهره، به دست عثمان به صف ناراضیان او پیوستند. حضور بنی‌زهره میان مخالفان عثمان و محاصره‌کنندگان خانه او، بیانگر عمق شکاف میان این تیره و خلیفه است.<ref>مروج الذهب، ج2، ص344؛ البدء و التاریخ، ج5، ص25.</ref>
===دوران خلافت امام علی===
پس از خلافت [[امام علی(ع)]]، بنی‌زهره رفتاری یکسان نداشتند. شماری چون‌ هاشم بن عتبة بن ابی‌وقاص، <ref>جمهرة انساب العرب، ص129.</ref> حمایتی چشمگیر از او کردند؛ به گونه‌ای که می‌توان‌ هاشم را نخستین فردی دانست که در [[کوفه]] پس از تعلل [[ابوموسی اشعری]] در بیعت با امام ضمن توبیخ او با امام غیاباً بیعت کرد<ref>انساب الاشراف، ج3، ص14؛ الفتوح، ج2، ص438-439.</ref> و در نبردهای امام از فرماندهان و پرچم‌دارانش بود.<ref>تاریخ خلیفه، ص6-11؛ انساب الاشراف، ج2، ص31؛ الاخبار الطوال، ص171.</ref> او همراه پسرش عبدالله در [[صفّین]] حضور داشت. در این نبرد، عبدالله مجروح شد و‌ هاشم به شهادت رسید.<ref>الاخبار الطوال، ص183-184؛ الفتوح، ج3، ص124-125.</ref> اما سعد بن ابی‌وقاص که با توجه به عضویت در شورای خلافت عمر از جایگاهی ویژه برخوردار شده بود، با تخطئه امام علی(ع) همراه شماری دیگر از [[صحابه]] چون [[عبدالله بن عمر]] و [[محمد بن مسلمه انصاری]] راه اعتزال را در پیش گرفت.<ref>الاخبار الطوال، ص141؛ تاریخ طبری، ج4، ص431؛ شرح نهج البلاغه، ج18، ص115.</ref>
===عصر امویان===
بنی‌زهره در جریانات سیاسی و مذهبی عصر [[امویان]] حضور داشتند. [[عمر بن سعد|عمر]] بن [[سعد بن ابی‌وقاص]] کسی بود که در [[کربلا]] در نقش فرمانده سپاه، [[امام حسین(ع)]] را به شهادت رساند و سرانجام وی و فرزندش حفص به دست [[مختار]] کشته شدند.<ref>انساب الاشراف، ج10، ص25؛ جمهرة انساب العرب، ص129-130؛ نسب قریش، ص265.</ref> برخی از آن‌ها هم‌چون [[زید بن عبدالرحمن]]، [[ابان بن عبدالله]]، [[عیاض بن حسن]]، [[حسن بن عوف]]<ref>تاریخ خلیفه، ص150-151.</ref> و [[مسور بن مخرمه|مُسَّوَر بن مَخرَمه]]<ref>نسب قریش، ص263.</ref> که همراه با مردم [[مدینه]] بر ضد حکومت [[یزید]] قیام کرده بودند، در رخداد [[حرّه]] (64ق.) کشته شدند.

گزارش‌هایی از نقش بنی‌زهره در دوران [[عباسیان]] در دست است؛ چنان‌که از [[محمد بن عبدالعزیز زهری]] به عنوان قاضی مدینه در حکومت [[منصور دوانقی|منصور]] (136-156ق.) یاد کرده‌اند. هنگامی که محمد بن عبدالله ([[نفس زکیه]]) در مدینه بر ضد منصور قیام کرد، برخی از بنی‌زهره همراه قاضی مدینه در دستگیری قیام کنندگان مشارکت داشتند.<ref>الکامل، ج5، ص553-557.</ref>