در حال ویرایش بنی‌غطفان (بخش)

==بنی‌غطفان پس از رحلت پیامبر==

پس از رویداد [[سقیفه]] و به خلافت رسیدن ابوبکر، گروه‌هایی با انگیزه‌های گوناگون با حکومت او به مخالفت پرداختند و ابوبکر با نام مرتدان با آن‌ها پیکار کرد.<ref>الرده، ص49-50‌؛ تاریخ خلیفه، ص50-55؛ تاریخ طبری، ج3، ص242، 246.</ref> در این هنگام، برخی از قبایل از جمله تیره‌هایی از غطفان، نمایندگانی نزد ابوبکر فرستادند تا به شرط پرداخت نکردن زکات، به خلافتش تن دهند؛ اما او نپذیرفت.<ref>تاریخ ابن‌خلدون، ج2، ص496.</ref> پس از آن، تیره‌های غطفان<ref>تاریخ طبری، ج3، ص246.</ref> جز بنی‌اشجع<ref>تاریخ طبری، ج3، ص242.</ref> و بنی‌عامر بن صعصعه<ref>فتوح البلدان، ص102.</ref> با آگاهی از اعزام سپاه [[اسامه]] به شام و کمبود نیروی نظامی در مدینه، به صف مرتدان پیوستند و قصد حمله به مدینه کردند.<ref>تاریخ طبری، ج3، ص243-244.</ref>

پس از ناکامی مرتدان در حمله به مدینه، <ref>تاریخ طبری، ج3، ص246.</ref> تیره‌های [[بنی‌عبس|بنی‌عَبس]] و ذُبیان<ref>تاریخ طبری، ج3، ص243.</ref> و بنی‌فزاره به سرکردگی عُیَیْنَة بن حِصن فَزاری همراه قبایل هوازن و بنی‌سُلیم به [[طلیحة بن خویلد اسدی|طُلَیحة بن خُویلد اَسَدی]] که‌ اندکی پیش از رحلت پیامبر ادعای نبوّت کرده بود، پیوستند.<ref>الرده، ص49-50.</ref>

ابوبکر با بازگشت اسامه از شام، او را بر مدینه گماشت و خود با سپاهی، بنی‌عَبْس و ذُبْیان و کنانه را که در [[ابرق]]، ناحیه‌ای از ربذه، گرد آمده بودند، تار و مار کرد<ref>الکامل، ج2، ص344-345؛ تاریخ ابن‌خلدون، ج2، ص494-495.</ref> و خالد را برای سرکوب دیگر تیره‌های غطفان، رهسپار [[ذوالقصه]] نمود.<ref>تاریخ طبری، ج3، ص248-249.</ref>

در هنگامه نبرد خالد با طلیحه، عیینه که نگران سرنوشت نبرد بود، نزد طلیحه رفت تا از آیات نازل شده بر او سرانجام نبرد را دریابد. پاسخ طلیحه ادعای دروغین نبوّتش را بر او نمایاند.<ref>تاریخ ابن‌خلدون، ج2، ص496-497.</ref> بدین‌سان، عیینه و یارانش از او کناره‌گیری کردند. عیینه به دست مسلمانان اسیر شد و با اظهار اسلام، ابوبکر او را بخشید.<ref>فتوح البلدان، ص101؛ تاریخ ابن‌خلدون، ج2، ص497-498.</ref>

غطفانیان از جمله عیینة بن حصن فزاری<ref>الفتوح، ج1، ص17-18.</ref> کنار دیگر قبایل در فتوحات [[ایران]]، فتح نهاوند، به سال 21 ق. شرکت کردند.<ref>فتوح البلدان، ص101.</ref> از نقش غطفانیان در دوران عثمان، جز حضور برخی از بنی‌اشجع در قیام بر ضد عثمان و نیز در آغاز خلافت [[امام علی(ع)]] گزارشی در دست نیست.

در [[نبرد صفین|نبرد صفّین]] (37ق.) تیره‌های غطفانی ساکن [[عراق]] در سپاه امام علی(ع) حضوری چشمگیر داشتند.<ref>وقعة صفین، ص260.</ref> برخی از بنی‌فزاره و بنی‌عبس چون [[عبدالله بن معتم|عبدالله بن معتمّ]] همراه یازده تن از غطفانیان پس از قطعی شدن نبرد امام با شامیان، به سوی [[معاویه]] گریختند.<ref>وقعة صفین، ص94-98.</ref>

در [[رخداد حره|رخداد حرّه]] (61ق.) [[مسلم بن عقبه]]، فرمانده [[یزید بن معاویه]]، [[معقل بن سنان اشجعی]] از بزرگان بنی‌اشجع<ref>تاریخ طبری، ج5، ص487.</ref> را به سبب حضور اشجعیان در قیام بر ضد عثمان، به سال 35 ق. گردن زد.<ref>الاخبار الطوال، ص265-266؛ تاریخ طبری، ج5، ص487-488؛ الاصابه، ج6، ص143.</ref>