در حال ویرایش بنی‌کنانه (بخش)

===روی آوردن به اسلام===

[[ابوذر غفاری]] نخستین مسلمان از کنانیان و چهارمین ایمان آورنده به پیامبر(ص) بود.<ref>جمهرة النسب، ج1، ص220؛ انساب الاشراف، ج11، ص124-128.</ref> همچنین [[ایاس بن بکیر|ایاس]]، [[خالد بن بکیر|خالد]]، [[عاقل بن بکیر|عاقل]] و [[عامر بن بکیر|عامر]] پسران بکیر، از [[قبیله بنی‌‏لیث]]، نخستین مسلمانان کنانی بودند که در مکه و در مخفیگاه «[[دار ارقم]]» به اسلام گرویدند.<ref>جمهرة النسب، ج1، ص203-205؛ انساب الاشراف، ج11، ص98-99.</ref> 

پس از ناتوانی [[قریش]] در برابر دعوت پیامبر و مقاومت [[بنی‌هاشم]] در برابر دیگر قبایل، قریشیان در منطقه «[[خیف کنانه]]» هم‌سوگند شدند که با بنی‏‌هاشم و [[بنی‌عبدالمطلب]] ازدواج و داد و ستد نکنند تا آن‌ها را ناچار سازند که پیامبر را تحویل دهند.<ref>جمهرة النسب، ج2، ص192.</ref> 

پس از هجرت پیامبر(ص) به [[مدینه]] نیز افرادی‌ اندک از قبایل کنانی به اسلام روی آوردند. آورده‌‏اند که مردی از کنانه که در مکه به دین پیامبر(ص) درآمده بود، پس از هجرت پیامبر از مکه، به قصد دیدار او رهسپار مدینه شد؛ اما در میانه راه مرد. در این زمینه آیه {{قلم رنگ|سبز|﴿... و مَن یَخرُج مِن بَیتِهِ مُهاجِرًا اِلَی اللهِ و رَسولِهِ ثُمَّ یُدرِکهُ المَوتُ...﴾}} ([[سوره نساء]]، آیه 100) نازل شد.<ref>جامع البیان، ج5، ص326.</ref> 

در گزارشی دیگر آمده که برخی کنانی‌ها نزد پیامبر(ص) آمدند تا اسلام آورند؛ اما گروهی راه را بر ایشان بسته، آن‌ها را کشتند و اموالشان را به غارت بردند. پس از این رویداد، آیه 33 [[سوره مائده]] نازل شد<ref>روض الجنان، ج6، ص355.</ref> و این‌گونه رفتار را محاربه و فساد شمرد و سزای محاربان و مفسدان را در دنیا اعدام یا بر صلیب آویخته شدن یا قطع عضو یا تبعید و در آخرت عذابی بزرگ معرفی کرد؛

برخی دیگر از تیره‌‏های کنانی در سال نهم ق. معروف به «[[عام الوفود]]» کنار دیگر هیئت‌ها و گروه‌ها نزد پیامبر آمدند و اسلام آوردند. در این میان، می‏‌توان به هیئت‌های [[بنی‌علیم]] به ریاست قُطن و انس پسران حارثه، بنی‌لیث به ریاست صَعب بن جُثامه، و [[بنی‌بکیر|بنی‌بُکیر]] به ریاست [[عدی بن شراحیل]] اشاره کرد.<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص61.</ref> بر این اساس، بیشتر کنانیان تا سال‌های پایانی زندگانی پیامبر(ص) مسلمان نشده بودند.