در حال ویرایش تابعین (بخش)

==کارکرد نام تابعین در گفتمان دینی سده‌های نخست==

مکتب فقهی حدیثی که نخست پایگاه آن در مدینه بود، در پاسخ به مسائل نوپدید فقهی و کلامی مسلمانان در مناطق فتح شده، به حدیث مراجعه کرد و پاسخ خود را سنت نامید. اما همه راویان حدیث در فقه یا کلام تابع آنان نبودند. از همین روی، اهل حدیث در برابر این گروه واکنش نشان دادند و آنان را اهل بدعت شمردند<ref>الرحلة فی طلب الحدیث، ص221.</ref> تا روایات آنان را از اعتبار ساقط سازند.<ref>ادب الاملاء و الاستملاء، ص5، 56؛ مقدمه ابن‌صلاح، ص91.</ref>

[[ابن‌سیرین]] (م. 110ق.) با تقسیم راویان حدیث به [[اهل‌سنّت]] و اهل بدعت، محدثان را از نقل کردن حدیث از اهل بدعت نهی کرده است.<ref>صحیح مسلم، ج1، ص11.</ref>

خطیب بغدادی (م. 463ق.) پس از برشمردن اهل بدعت از جمله [[خوارج]]، [[قدریه]]، [[رافضه]] و اهل تاویل، به آرای محدثان درباره روایت از آنان اشاره کرده است.<ref>الکفایة فی علم الروایه، ص148-154.</ref>

از دیدگاه [[ابن‌عبدالبر]] (م. 463ق.) هر متکلم اعم از اشعری و غیر اشعری، در شمار اهل بدعت است. او روایاتی درباره نشنیدن روایت از آنان نقل کرده است.<ref>جامع بیان العلم، ج2، ص96-98.</ref>

[[ابن‌ابی‌یعلی]] حنبلی (م. 526ق.) اهل رای به رهبری [[ابوحنیفه]] و نیز [[شعوبیه]] را که عرب را برتر از عجم نمی‌دانستند، به فهرست اهل بدعت افزوده است.<ref>طبقات الحنابله، ج1، ص33-35.</ref>

[[عسقلانی]] (م. 852ق.) در شمار علل ضعف راویان، به پیروی از مذاهبی چون [[مرجئه]]، [[شیعه]]، قدریه، [[جهمیه]]، ناصبی‌ها، و خوارج اشاره کرده است.<ref>مقدمه فتح الباری، ص460.</ref>

[[سیوطی]] (م. 911ق.) با عرضه فهرستی از راویان متهم به مرجئه، قدریه، شیعه و خوارج، کسانی را که به منطق و فلسفه می‌پردازند، اهل بدعت دانسته و برخی از دانشوران ایشان را در زمره کافران شمرده است.<ref>تدریب الراوی، ج1، ص326-328.</ref> بدین روی، صحابی و تابعی فردی است که عملکرد فقهی و باورهای دینی وی با اهل حدیث سازگار باشد.<ref>اختلاف الحدیث، ص480.</ref>

به نظر می‌رسد نام‌گذاری گروهی از راویان حدیث با نام تابعین و معرفی آنان به عنوان مسلمان و پایبند واقعی به دین اسلام و مصادره بشارت‌های الهی به بهشت در [[قرآن]] به نفع آنان، بر ضدّ دیگر جریان‌های فکری و عقل‌گرای آن عصر از جمله متکلمان روی داده تا صبغه الهی به نگرش خویش بخشند و خود را برترین مردم زمانه بدانند. افزودن عبارت «رضی‌الله‌عنه» در پی نام صحابه و تابعین نیز با همین استناد صورت گرفت.

در این میان، فرقه‌های دیگر در برابر [[اهل حدیث]] و تعریف آنان از اهل سنّت واکنش نشان دادند.

[[شیخ طوسی]] (م. 460ق.) افزون بر60 تن از اصحاب [[امام باقر(ع)]] و [[امام صادق(ع)]] را تابعی شمرده<ref>نک: رجال الطوسی.</ref> و خطیب (م. 741ق.) <ref>نک: الاکمال فی اسماء الرجال.</ref> هم به همین میزان از این اصطلاح استفاده کرده است.

حنفیان ابوحنیفه (م. 150ق.) را سرآمد تابعین دانسته‌اند.<ref>شرح معانی الآثار، ص8؛ اسماء الکتب، ص201.</ref> [[جعد بن درهم]] نیز از تابعین به شمار می‌آید<ref>میزان الاعتدال، ج1، ص399؛ لسان المیزان، ج2، ص105.</ref> ولی از آن جهت که به زندقه یا قدریه و خلق قرآن یا [[اهل رای]] منتسب شده، کمتر کسی به تابعی بودن او توجه کرده و روایات او<ref>الفهرست، ص401؛ سیر اعلام النبلاء، ج5، ص433؛ الضعفاء الکبیر، ج1، ص206.</ref> و پیروانش<ref>الضعفاء الکبیر، ج4، ص52-54؛ الجرح و التعدیل، ج1، ص411.</ref> را فاقد اعتبار دانسته‌اند.

[[عبدالله بن اباض]] (م. 86ق.) یکی از خوارج و بنیان‌گذار [[فرقه اباضیه]] نیز در السیر «شماخی» به عنوان تابعین شناخته شده است.<ref>الاعلام، ج4، ص62.</ref>