در حال ویرایش تبدل حج و عمره (بخش)

===تبدیل حج به عمره مفرده===

فقیهان امامی، <ref>المبسوط، طوسی، ج1، ص383-384؛ السرائر، ج1، ص619-620؛ جواهر الکلام، ج19، ص88.</ref> حنبلی، <ref>المغنی، ج3، ص550؛ کشاف القناع، ج2، ص606-607.</ref> برخی فقیهان مالکی<ref>مواهب الجلیل، ج4، ص300؛ بلغة السالک، ج2، ص84.</ref> و‌ اندکی از حنفیان<ref>المبسوط، سرخسی، ج4، ص174-175.</ref> به پشتوانه احادیث<ref>سنن الترمذی، ج2، ص188؛ الکافی، ج4، ص475-476؛ التهذیب، ج5، ص294-295.</ref> بر آنند که اگر کسی پس از احرام، به [[وقوف در عرفات]] و [[مشعر]]<ref>الدروس، ج1، ص426؛ الحدائق، ج16، ص461.</ref> یا تنها به وقوف در عرفات<ref>بدائع الصنائع، ج2، ص126.</ref> هنگام ویژه آن نرسد، باید حج خود را تبدیل به عمره مفرده کند و پس از طواف و سعی از احرام بیرون شود.

در برابر، در باور فقیهان شافعی<ref>المجموع، ج8، ص285-287؛ فتح العزیز، ج8، ص47-52؛ مغنی المحتاج، ج1، ص533.</ref> و بر پایه دیدگاه مشهور حنفیان<ref>المبسوط، سرخسی، ج4، ص174-175؛ بدائع الصنائع، ج2، ص220؛ البحر الرائق، ج3، ص101-102.</ref> و برخی فقیهان مالکی<ref>مواهب الجلیل، ج4، ص300؛ بلغة السالک، ج2، ص84.</ref> [[تحلل]] و بیرون آمدن از احرام با اعمال عمره (طواف، سعی و حلق) صورت می‌گیرد؛ ولی حج به عمره تبدیل نمی‌گردد.


نیز در باور فقیهان امامی، اگر محصور پس از فرستادن قربانی از بیماری بهبود یابد و با احتمال درک حج به حج‌گزاران بپیوندد، ولی به وقوف نرسد، در صورت ذبح نکردن [[قربانی]] ـ و در باور برخی، حتی در صورت ذبح قربانی‌ ـ<ref>الروضة البهیه، ج2، ص370.</ref> حج او به عمره مفرده تبدیل می‌شود.<ref>کتاب الحج، خویی، ج5، ص455-458؛ تعالیق مبسوطه، ج10، ص675؛ مناسک الحج، وحید خراسانی، ص177.</ref>


به باور شماری از فقیهان امامی، اگر وقوف در عرفات به مقتضای حکم قاضی [[اهل سنت]] در روزی انجام شود که در باور امامیان قطعاً [[روز عرفه]] نیست، در صورتی که امکان وقوف اضطراری در [[مزدلفه]] ـ هر چند از آن رو که بر خلاف [[تقیه]] به شمار می‌رود ـ نباشد، حج تمتع به عمره مفرده تبدیل می‌شود.<ref>کتاب الحج، خویی، ج5، ص152-153، 158؛ تفصیل الشریعه، ج5، ص107-108؛ مصباح الناسک، ج2، ص253-254.</ref>

در این صورت، حج‌گزار اگر در طول سال آینده استطاعت حج پیدا کند یا از پیش حج بر عهده او مستقر باشد، در سال بعد باید حج را به جا آورد.<ref>کتاب الحج، خویی، ج5، ص158.</ref> پشتوانه این سخن، افزون بر روایات عام دلالت‌گر بر تقیه، <ref>المحاسن، ج1، ص257؛ الکافی، ج2، ص217؛ دعائم الاسلام، ج1، ص60.</ref> حدیثی از [[امام صادق(ص)]]<ref>التهذیب، ج4، ص317.</ref> است.