در حال ویرایش تصدیه (بخش)

==تفسیر آیه==

بر خی مشرکان گمان می‌کردند از آن جا که اهل عبادت و [[استغفار]] هستند، خداوند آنان را عذاب نمی‌کند. خداوند در دو آیه 34 و 35 سوره انفال به آنان هشدار می‌دهد که به دو دلیل سزاوار عذاب هستند؛ یکی از این رو که مانع عبادت دیگران در مسجدالحرام می‌شوند و دیگر این‌که عبادتشان جز سوت و کف زدن نیست. <ref>. التبیان، ج5، ص116؛ المیزان، ج9، ص73.</ref> این از آن رو است که طواف آنان به گرد کعبه همراه با سوت کشیدن و کف زدن بوده است <ref>. تاریخ شبه الجزیرة العربیه، ج1، ص176.</ref> و آن‌ها این کار را جایگزین عبادت خدا کرده بودند. <ref>. الکشاف، ج2، ص218.</ref>


اطلاق صلاة بر سوت و کف مشرکان در این آیه یا از آن رو است که مشرکان به جای نماز و دعا و [[تسبیح]]، سوت می‌زدند <ref>. التبیان، ج5، ص116-117.</ref> و حتی در جایی مخصوص نزدیک کعبه، کنار [[کوه ابوقبیس]] به سوت زدن می‌پرداختند <ref>. جامع البیان، ج9، ص158؛ التحریر و التنویر، ج9، ص92.</ref> و یا عبادتی شبیه نماز به جا می‌آوردند، ولی از آن جا که همراه با سوت و کف بود، <ref>. التبیان، ج5، ص116-117.</ref>  کارشان به‌گونه مجازی صلاة خوانده شده است.

شاید نیز از آن روی باشد که آنان به قصد تمسخر، قرائت و عبادت مسلمانان را واگویه می‌کردند. <ref>. التحریر و التنویر، ج9، ص92.</ref> در هر حال، نفی شایستگی ولایت مشرکان بر مسجدالحرام که در آیه 34 سوره انفال آمده، جای اعتر اض نیست؛ زیرا ولایت بر این مکان شریف از آن کسانی است که اهل تقوا باشند و مشرکان با کاری از جنس [[لهو و لعب]]، همانند سوت و کف زدن در کنار مسجدالحرام، به جای عبادت خدا، شایسته این جایگاه نبودند. <ref>. البحر المحیط، ج5، ص314؛ تفسیر ثعالبی، ج3، ص131؛ المیزان، ج9، ص72.</ref>