در حال ویرایش تعرب بعد الهجره (بخش)

==تعرب پس از فتح مکه==

در این‌که تعرب بعد الهجره پس از فتح مکه حرام بوده یا نه، به احتمال سخن گفته‌اند.<ref>شرح اصول الکافی، ج12، ص261.</ref> احتمال دوم با دیدگاه کسانی که هجرت پس از فتح را مستحب می‌دانند، سازگار است.<ref>روضة المتقین، ج8، ص3؛ نک: شرح اصول الکافی، ج12، ص261.</ref> حدیث «لا هجرة بعد الفتح» که شماری از [[صحابه]] چون حضرت علی(ع) و [[ابن‌عباس]] نقل کرده‌اند، خوشایند [[امویان]] نبود که در فتح مکه مسلمان شده بودند.

 

امیرالمؤمنین در نامه‌ای به معاویه یادآوری کرده که هجرت از روز فتح مکه که برادر معاویه، [[یزید بن ابوسفیان]]، به اسارت درآمد، پایان یافت.<ref>نهج البلاغه، شرح عبده، ج3، ص122-123؛ نک: امتاع الاسماع، ج6، ص262.</ref> به نقل از [[خلیفه دوم]] آورده‌اند که هجرت پس از وفات پیامبر(ص) به پایان رسید.<ref>سنن النسائی، ج7، ص146.</ref> اما در گزارش‌های متعدد، تصریح شده که پس از فتح مکه، پیامبر(ص) بر اسلام و جهاد، نه هجرت، بیعت می‌کرد.<ref>دلائل النبوه، ج5، ص109؛ المعرفة و التاریخ، ج1، ص400.</ref>

 

اگر روایت خلیفه دوم درست باشد، [[طلقا|طُلَقا]] در شمار مهاجران خواهند بود؛ گر چه احتمال می‌رود که امویان اصل این روایت منقول از خلیفه را خود ساخته باشند.<ref>سیره رسول خدا، ج1، ص425.</ref> در حقیقت، دیدگاه عمومی مسلمانان این بود که ضرورت هجرت با فتح مکه به پایان رسیده و آن امتیازها و پاداش‌های اخروی پیشین، به سبب آمدن به مدینه به کسی تعلق نمی‌گیرد.<ref>تاریخ المدینه، ج2، ص482-483.</ref> اما بر پایه گزارش‌هایی، همچنان دوری از تعرب، ارزشی اجتماعی و سیاسی بود و بازگشت به بادیه نکوهیده به شمار می‌رفت.<ref>سیره رسول خدا، ج1، ص424.</ref>