در حال ویرایش تقیه (بخش)

'''«تقیه»'''، در اصطلاح عبارت است از: صیانت خویش از صدمه دیگری با ابراز همسویی با او در گفتار یا رفتار مخالف حق؛ و به تعبیر دیگر، پنهان کردن حق و پوشاندن اعتقاد به آن در برابر مخالفان به منظور تحفّظ از زیان دینی و دنیایی.

يكى از مسائلى كه در تمامی جمعیت‌های بشری و در بین همه ادیان الهی و مكتب حيات بخش [[اسلام]] به عنوان يكى از اصول مسلم پذیرفته شده است، «اصل تقيه» می‌باشد؛ زیرا انسجام و اتحاد هر جامعه بشری در برابر دشمن مشترک، از ضرورت‌هاى اجتناب‌ناپذير است که تقیه، در حفظ و گسترش آن نقش بسزایی دارد.

در تقیه بر خلاف نفاق ـ که موضوع آن پنهان کردن [[شرک]] و باطل و تظاهر به حق است ـ مؤمن به دلیل بیم از رسیدن ضرر به او از اظهار حقیقت خودداری می‌کند. تقیه در حقیقت از یک سو، سپر دفاعی برای مؤمن جهت مصون ماندن از تعرّض دشمن و تحفّظ از خطرهای جانی و مالی است و از دیگر سو موجب پیشگیری از اختلاف و خون‌ریزی و حفظ مذهب و مصالح اجتماعی است.

بر اساس منابع فقهی شیعی قلمرو تقیه، آنچنان گسترده است که ادله مشروعیت آن، بر دیگر ادله واجبات و محرمات [[حکومت]] دارد؛ به همین دلیل سفارش شده که شیعیان نباید در میان مخالفان، کاری سرزنش‌آمیز انجام دهند؛ به ویژه در ایام حج، از هر کار تفرقه‌انگیز، باید پرهیز نمایند.