در حال ویرایش تقیه (بخش)

==تقیه در روایات شیعه==

در روایات شیعه، هم مشروعیت تقیه و هم اهداف و شروط آن بررسی شده است.<ref>الکافی، ج2، ص217-224؛ وسائل الشیعه، ج11، ص475؛ بحار الانوار، ج72، ص393.</ref>

===روش فقها در حمل روایات===

از آن جا که احادیث تقیه‌ای و غیر تقیه‌ای به هم آمیخته‌اند، روش فقیهان شیعه در حمل روایات بر تقیه یکسان نیست. دسته‌ای ‌از فقیهان که به روش اجتهادی بیشتر بها داده‌اند، بر خلاف کسانی که مسلک اخباری دارند، روایات کمتری را حمل بر تقیه نموده‌اند.<ref>نقش تقیه در استنباط، ص245-253.</ref>

===مرجح بودن تقیه در تعارض===
با معیارهایی که در علم اصول تعیین شده، می‌توان [[احکام واقعی]] را از احکام تقیه‌ای تشخیص داد.<ref>التعادل و التراجیح، ص12.</ref> به گفته اصولیان، در حل مشکل اختلاف و تعارض اخبار، صادر شدن روایت بر اساس تقیه، از مرجحات به شمار می‌رود.<ref>التعادل و التراجیح، ص217؛ زبدة الاصول، ج4، ص401.</ref> حتی برخی، آن را مهم‌ترین مرجح، پس از عرضه بر قرآن، شمرده‌اند.<ref>الحدائق، ج1، ص5.</ref>

همین امر، لزوم آگاهی فقیه از فتاوای اهل سنت در دوران ائمه، را ایجاب می‌کند.<ref>التعادل و التراجیح، ص12.</ref> از نگاه برخی، صدور روایات تقیه‌ای تنها برای موافقت با دیدگاه‌های اهل سنت نبوده است.<ref>الحدائق، ج1، ص6-7.</ref> بنابراین، در باب تعارض دو خبر، به صورت مطلق به روایتی که مخالف اهل سنت باشد، عمل نمی‌شود و حتی به بسیاری از روایاتی که راویان آن از اهل سنت هستند، نیز عمل می‌گردد.<ref>الشیعة بین الحقائق و الاوهام، ص196-197.</ref> برخی بر آنند که در حمل روایات بر تقیه نباید زیاده‌روی کرد و اگر بنا باشد هر حدیثی را به دلیل موافقت با فتوای یکی از اهل سنت، کنار نهند، به نابودی [[مذهب شیعه]] می‌انجامد.<ref>جواهر الکلام، ج9، ص363.</ref>

===یکسان نبودن تقیه بین ائمه===

نیز باید توجه داشت که دوران امامان، از جهت لزوم تقیه، یکسان نبوده است. برای نمونه، در دوران [[امام باقر(ع)]] موقعیت تقیه بسیار کمتر از روزگار امام صادق(ع) پیش می‌آمده است.<ref>جواهر الکلام، ج9، ص363.</ref> برخی بر این باورند که بیشترین تقیه امامان معصوم در [[فتوا]] و به منظور حفظ شیعیان‌شان بوده است.<ref>الرسائل العشره، ص11.</ref> امامان معصوم در مواردی که احساس می‌کردند حقایقی باید گفته شود، از بیان آن فروگذار نمی‌کردند.<ref>نور علم، ش50-51، ص24-25، «جلوه‌هایی از حیات علمی علامه شعرانی. </ref>

===تواتر بر مشروعیت===

از هر روی، روایات اهل بیت بر مشروعیت تقیه، متواتر است<ref>القواعد الفقهیه، بجنوردی، ج5، ص51؛ المیزان، ج3، ص63؛ القواعد الفقهیه، مکارم، ج1، ص376.</ref> و در بسیاری از آن‌ها، مفهوم و شروط و فلسفه تقیه بیان شده است.

این روایات به چند دسته تقسیم می‌شوند:

احادیث فضیلت تقیه و تبیین ماهیت آن‌که سپر مؤمن برای نگاهبانی خود و دیگران است؛<ref>وسائل الشیعه، ج11، ص459.</ref> روایات وجوب تقیه در صورت بیم ورزیدن بر جان<ref>وسائل الشیعه، ج11، ص459.</ref> و احادیث جواز تقیه در هر امر اضطراری.<ref>الکافی، ج2، ص219؛ وسائل الشیعه، ج11، ص467.</ref>

===مصداق نفی ضرر===

[[حدیث نفی ضرر]] و [[حدیث رفع]] نیز بر جواز تقیه به عنوان مصداقی از موارد خود دلالت دارند.<ref>التقیه، ص40، 52.</ref> ابن عباس نیز از حدیث رفع، جواز تقیه را برداشت کرد.<ref>مسند الربیع، ج1، ص301.</ref> بر پایه روایتی که در منابع اهل سنت آمده، کسی که تقیه نکند، دین ندارد.<ref>المصنف، ج12، ص359.</ref> البته دسته‌ای از روایات امامیه، تقیه را در صورتی که به فساد در دین بینجامد، جایز نمی‌دانند.<ref>وسائل الشیعه، ج11، ص469.</ref> برای نمونه، امام باقر(ع) تشریع تقیه را برای حفظ خون افراد دانسته و فرموده که اگر به مرز خون رسد، جایز نیست؛<ref>الکافی، ج2، ص220؛ المحاسن، ج1، ص259؛ وسائل الشیعه، ج11، ص483.</ref> زیرا تقیه مرزی دارد و فراتر از آن پذیرفته نیست.<ref>وسائل الشیعه، ج11، ص469.</ref>