در حال ویرایش تقیه (بخش)

===محدوده جواز===
به گفته روایات، تقیه تا هنگامی مجاز است که به فساد در دین نینجامد.<ref>وسائل الشیعه، ج11، ص469.</ref> بر همین اساس، مفسران و فقیهان بر آنند که هر گاه دین در معرض خطر باشد<ref>مجمع البیان، ج2، ص273؛ صحیفه نور، ج9، ص170.</ref> یا تقیه نکردن مستلزم مشقت غیر قابل تحمل نباشد،<ref>التهذیب، ج1، ص362.</ref>  تقیه جایز نیست؛ زیرا تقیه در [[فروع دین]] جریان دارد، نه در اصول آن.<ref>التهذیب، ج8، ص11.</ref>

برخی از اهل سنت، سازش و مدارا با فاسق و ظالم را از روی تقیه برای حفظ آبرو و مال نیز جایز دانسته‌اند<ref>روح المعانی، ج2، ص118؛ تفسیر مراغی، ج3، ص137.</ref> و بعضی برای پیامبران نیز تقیه مداراتی و مصلحتی را جایز شمرده‌اند.<ref>روح المعانی، ج3، ص125.</ref> در روایات اهل بیت، بر مدارا با اهل سنت بسیار تاکید گشته و سفارش شده که شیعیان نباید در میان مخالفان، کاری سرزنش‌آمیز انجام دهند.

بنابراین، بایستی از انزوا در جامعه اسلامی پرهیز کرد. شیعیان باید در تشییع جنازه مخالفان شرکت کنند و از بیمارانشان عیادت نمایند و در امور خیر مشارکت ورزند<ref>الکافی، ج2، ص219؛ وسائل الشیعه، ج16، ص219.</ref> و در [[نماز جماعت]] آنان شرکت کنند.<ref>من لا یحضره الفقیه، ج1، ص383؛ وسائل الشیعه، ج8، ص299.</ref> بر اساس ظاهر برخی روایات، عبادت تقیه‌ای صحیح نیست؛<ref>الکافی، ج3، ص371؛ وسائل الشیعه، ج8، ص309.</ref> ولی بعضی از همین روایات تقیه مداراتی‌ را تایید می‌نمایند.<ref>وسائل الشیعه، ج8، ص302.</ref>