در حال ویرایش تکتف (بخش)

[[پرونده:تکتف.jpg|بندانگشتی|تکتف یا تکفیر]]

'''تَکَتُّف''' به معنای این است که نماز‌گزار در حال [[قیام]] دو دستانش را روی هم بگذارد و آن‌ها را بالا آورد و روی شکم یا بالای آن قرار دهد، به‌گونه‌ای که کف دست راست بر پشت دست چپ نهاده شود. 

در منابع فقهی، این مفهوم گاه با تعابیری چون تَکتیف، تَکفیر، وَضع، قَبض و ضَمّ یاد می‌شود. تکتف به‌عنوان سنّتی [[مستحب]] و مورد تاکید هنگام قیام [[نماز]] در میان [[اهل‌سنت]] به‌شمار می‌رود و حتی به‌صورت شعار بیشتر آنان درآمده است؛ اما در فقه امامی، بر [[بدعت]] بودن و [[حرمت]] و ممنوعیت آن تاکید شده است.

بر پایه منابع حدیثی [[امامیه]]، پیشینه تکتف به ایرانیان زردشتی بازمی‌گردد که به احترام حاکمانشان دستان خود را بر سینه می‌نهادند. پس از رخ دادن نبردی میان اعراب و [[ایرانیان]] در روزگار خلیفه دوم، اسیران ایرانی را نزد خلیفه آوردند. آنان دست‌های خود را بر سینه نهاده بودند. [[عمر بن خطاب]] سبب این‌کار را پرسید و پاسخ شنید که این نوعی احترام است. خلیفه از این‌کار شادمان شد و دستور داد در نماز نیز آن را انجام دهند. در متون روایی اهل‌سنت، تکتف به [[پیامبر(ص)]] و شماری از [[صحابه]]  نسبت داده شده است، اما اختلاف آرای [[مذاهب اهل‌سنت]] در اصل تکتف و شرایط و چگونگی آن از ادله ضعف انتساب آن به پیامبر(ص) است.

ادله حرمت تکتف در نزد [[شیعه]]، احادیثی است که از تکتف نهی کرده و آن را رفتار [[مجوس]] یا کاری بیگانه از نماز شمرده‌اند. همچنین اعتقاد به توقیفی بودن اجزای نماز و اینکه در روایات هیچ اشاره‌ای به تکتف پیامبر(ص) نشده است. پشتوانه دیگر فقیهان امامی، آن است که تکتف در نماز «فعل کثیر» یعنی کاری افزوده بر نماز به‌شمار می‌رود.