در حال ویرایش تیموریان (بخش)

==نزاع دوباره بر سر قدرت و افول نهایی==
با مرگ شاهرخ، فرزندش اُلَغ‌بیک (850-853ق.)  در سمرقند بر تخت نشست. وی در سال 853ق. به دست فرزندش عبداللطیف (853-854ق.)  به قتل رسید.<ref>تاریخ حبیب السیر، ج5، ص42؛ احسن التواریخ، ج1، ص465؛ تاریخ اجتماعی ایران، ج2، ص360</ref> از این هنگام، افزون بر شدت یافتن نبرد میان امیران تیموری و کشته شدن برخی از آنان، در شمال غرب ایران ترکمن‌های آق‌قویونلو سر به شورش برداشتند.<ref>نک: تاریخ ادبیات در ایران، ج4، ص9؛ تاریخ ایران از زمان باستان، ص237</ref> نیز تیموریان در شرق با یورش‌های [[ازبکان]] مواجه گشتند و در برابر یورش‌ آنان تاب نیاوردند.<ref>تاریخ ادبیات در ایران، ج4، ص527؛ تاریخ ایران از آغاز تا انقراض سلسله قاجاریه، ص649</ref> 

سرانجام فشار ازبکان موجب پناهنده شدن بدیع‌الزمان فرزند حسین‌میرزا به سال 916ق. به [[شاه اسماعیل]] (حک: 907-930ق.)  بنیان‌گذار سلسله [[صفویان]] شد.<ref>تاریخ تطبیقی ایران، ص378؛ رجال کتاب حبیب السیر، ص20</ref>نیز با پناهنده شدن محمد‌زمان‌میرزا، واپسین شاهزاده تیموری، به دربار [[ظهیرالدین بابر تیموری]]، بنیان‌گذار دولت [[بابریان]] ([[گورکانیان]] یا [[مغولان کبیر]]) در هند (933ق.)  سلسله تیموریان برچیده شد. البته دولت بابریان که به تیموریان نسبت می‌یافت و هویتی متمایز داشت، چند سده در هند دوام آورد.<ref>تاریخ اجتماعی ایران، ج2، ص373؛ تاریخ ادبیات در ایران، ج5، بخش1، ص47</ref>