در حال ویرایش جامی (بخش)

== معرفی ==
مولانا نورالدین عبدالرحمان جامی (۸۱۷–۸۹۸ق)، شاعر، ادیب و صوفی نامدار قرن نهم است. وی در طریقت [[نقشبندیه]] بود و تا آخر عمر به آن پایبند بود.<ref>جامی، ص۱۳۰، ص۲۳۰ و ص۲۳۱؛ نقد و بررسی آثار و شرح احوال جامی، ص۲۲۲.</ref> جامی در دربار هرات راه یافت<ref>جامی، ص۸۶.</ref> و با گذشت زمان بر نفوذ و قدرت جامی در دربار [[تیموریان|تیموری]] افزوده شد تا آنکه در سال‌های ۸۷۷–۸۷۰ قمری در مرکز قدرت رسمی و دیوانی قرار گرفت و ضمن حفظ زندگی عارفانه و ارشاد مریدان، دولتمردان را هم زیر نفوذ خود آورد.<ref>پیوند سیاست و فرهنگ در عصر زوال تیموریان و ظهور صفویان، ص۲۶۵.</ref> جامی در پی جاه و مقام نبود و گرایشی به تجمل نداشت؛ لباسی بر تن می‌کرد که آن را پلاس می‌خواند و سرمایه خود را صرف ساختن مسجد و مدرسه و خانقاه و تأمین رفاه شاگردان و کمک به نیازمندان و نشر فرهنگ می‌کرد.<ref>تاریخ ادبیات ایران (از دوران باستان تا قاجاریه)، ص۴۵۴؛ جامی، ص۸۴.</ref>

وی آثار زیادی در زمینه تصوف و عرفان و فقه دارد و همچنین سه دیوان شعر و هفت مثنوی بلند از خود به جای گذاشت که در آنها بار دیگر مضامین شعر فارسی را تجربه کرد و به همین دلیل به خاتم‌الشعرا ملقب شد. برخی مرگ وی را نقطه پایان عصر طلایی ادبیات کلاسیک فارسی دانسته‌اند.<ref>ادبیات کلاسیک فارسی، ص۷۱.</ref>