در حال ویرایش جزیرةالعرب (بخش)

===دوران اسلامی===

[[بعثت پیامبر]] در سال ۶۱۰ م. نقطه عطفی در تاریخ سیاسی شبه‌جزیره عربستان بود. با [[هجرت پیامبر]] به مدینه و تشکیل حکومت اسلامی، مرکز ثقل سیاسی از جنوب به حجاز منتقل شد. پس از [[فتح مکه]] و پاکسازی کعبه از بت‌ها، اکثر قبایل شبه‌جزیره در «[[سنةالوفود]]» اسلام آوردند یا پیمان صلح بستند.<ref>السیرة النبویه، ج4، ص51، 858-859، 985؛ فتوح البلدان، ص49.</ref>

پس از رحلت پیامبر(ص)، خلافت [[ابوبکر بن ابی‌قحافه|ابوبکر]] با شورش‌های گسترده قبایل (جنگ‌های ردّه) مواجه شد که سرکوب گردید.<ref>الرده، ص49 به بعد.</ref> در دوره [[عمر بن خطاب|عمر]]، تسلط حکومت مرکزی بر کل شبه‌جزیره کامل شد و درآمدها به شدت افزایش یافت.<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص161؛ تاریخ عرب، ص305.</ref>

انتقال مرکز خلافت از مدینه به [[کوفه]] توسط [[حضرت علی(ع)]] و سپس به شام توسط [[معاویه]]، به تدریج شبه‌جزیره را به حاشیه سیاست جهان اسلام راند. این امر به قیام‌هایی مانند قیام عبدالله بن زبیر (که در ۷۴ ق. توسط حجاج بن یوسف ثقفی سرکوب شد) انجامید.<ref>تاریخ طبری، ج7، ص394؛ انساب الاشراف، ج9، ص289-303؛ البدایة و النهایه، ج10، ص35.</ref> دیگر شورش‌های مهم شامل قیام خوارج، قیام نفس زکیه (۱۴۵ ق.) و جنبش قرمطیان بود.<ref>تاریخ خلیفه، ص276-277؛ انساب الاشراف، ج3، ص92-109؛ الکامل، ج7، ص493-495؛ تاریخ ابن خلدون، ج4، ص110-118.</ref>

با این حال، شبه‌جزیره به دلیل وجود [[حرمین|حرمین شریفین]] (مکه و مدینه) و نقش آن در مشروعیت‌بخشی، همواره برای خلفا و سلسله‌های مختلف (از جمله عباسیان، فاطمیان و مملوکان) اهمیت داشت. این حکومت‌ها خدمات عمرانی گسترده‌ای در حرمین و مسیرهای حج انجام می‌دادند.<ref>خلاصة الکلام، ص16، 46؛ تاریخ عمارة المسجد الحرام، ص58-162؛ عمارة المسجد النبوی، ص185 به بعد.</ref>