در حال ویرایش جمرات (بخش)

==مصداق جمره از نظر فقهی==
بسیاری از فقهای اهل سنت و برخی از فقیهان شیعه، جمره را خود زمینی می‌دانند که ستون‌ها به عنوان نشانه در آن ساخته شد و پیرامون هرکدام، حوضچه‌ای قرار داشت.<ref>الدروس الشرعیه، ج1، ص428؛ رمی جمرات در گذشته و حال، ص107؛ الجامع لاحکام الحج و العمره، ص343</ref> برخی دیگر از فقیهان شیعه و سنی، جمره را «مجتمع الحصی» (توده و پشته‌های متراکم از سنگریزه) دانسته‌اند.<ref>الدروس الشرعیه، ج1، ص428؛ المجموع، ج8، ص176؛ کشف القناع، ج2، ص582. </ref>  برخی دیگر، جمره را ستون‌های سابق جمرات (پیش از تخریب آن) دانسته‌اند.<ref>الدروس الشرعیه، ج1، ص428.</ref>  برخی، ستون‌ها به همراه سنگریزه‌های جمع شده پیرامون آن را جمره در زمان پیامبر(ص) می‌دانند.<ref>البحوث العلمیه، ج4، ص127.</ref>

به نظر می‌رسد جمره، در زمان پیامبر اکرم(ص)، سنگ نشانی بوده، که به طور طبیعی، امکان جمع‌شدن، توده‌های سنگریزه پیرامون آن را با قابلیت رمی شدن و ایستادن بالای آن را داشت و برای رمی آن دقت چندانی لازم نبود. این احتمال نزدیک به معنای چهارم بود. قراینی وجود دارد که احتمال اخیر را تقویت می‌کند: 1. جمرات در مسیر سیلاب بوده و سیلاب‌های متعددی بر آن می‌گذشته، بنابراین باید از قدیم برای از بین نرفتن جای آن، علامت و نشانه‌های ثابتی تعبیه شده باشد.<ref>تحقیقی دقیق درباره جمرات، ص70-71؛ النوازل فی الحج، ص549. </ref> 2. گزارشِ قرار دادن بت، توسط عمرو بن لحی روی جمرات، بیانگر این است که جمرات چیزی شناخته شده بود که عمرو روی آن‌ها بت‌ها را قرار داد.
3. قصیده حضرت ابوطالب که به شکل ظاهری جمره کبری، اشاره دارد.<ref>الکافی، ج4، ص483؛ تهذیب، ج5، ص266. </ref> 3. تعبیرهای روایات، مانند: «ترمی من قبل وجهها» امر به رمی کردن جمره از روبه‌رو و تعبیر «حصی الجمار»؛ «سنگریزه‌های جمرات»<ref>الکافی، ج4، ص483؛ تهذیب، ج5، ص266. </ref>  که نشان از تفکیک بین جمرات و سنگریزه‌هاست. همچنین دستور رمی کردن از فاصله ده تا پانزده ذراع یا خطوه (حدود 5 تا 7 متری<ref>فقه الرضا، ص225؛ الکافی، ج4، ص479؛ تهذیب، ج5، ص198. </ref> از جمرات) و پرتاب سنگریزه‌ها با سر انگشتان<ref>قرب الاسناد، ص359؛ الکافی، ج4، ص478. </ref>  که فقهای شیعه<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص369؛ جواهر الکلام، ج19، ص109، 112؛ جامع المدارک، ج2، ص445. </ref> بر آن فتوا داده‌اند، مؤید این نکته است که جمره، نه زمین است و نه استوانه، اما باید چیزی باشد که روبه‌رو و پشت برای آن معنا داشته، و امکان ایستادن روی آن ممکن باشد.