در حال ویرایش جمع بین الصلاتین (بخش)

==اَشکال==

===در شرایط عادی===
'''در باور شیعه'''

به نظر فقیهان [[شیعه]]، جمع بین الصلاتین در شرایط عادی جایز است.<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص140؛ ذکری، ج2، ص331-335؛ ج4، ص335؛ جواهر الکلام، ج 7، ص309-311.</ref> به باور آنها، هر یک از نمازهای ظهر و عصر و مغرب و عشا دارای سه نوع وقت «اختصاصی»، «فضیلت» و «مشترک» هستند.<ref>تهذیب، ج2، ص39-40؛ وسائل الشیعه، ج4، ص141، 156.</ref> برای نمونه، وقت اختصاصی نماز ظهر از آغاز زوال به اندازه خواندن چهار رکعت است و وقت اختصاصی نماز عصر به اندازه چهار رکعت مانده به غروب خورشید است. دو وقت فضیلت و مشترک، میان هر دو نماز مشترک است؛<ref>جامع الخلاف، ص55؛ نهایة الاحکام، ج1، ص311؛ المعتبر، ج2، ص35.</ref> از این رو، با هم خواندن دو نماز باعث نمی‌شود یکی از آن دو خارج از وقت خود خوانده شود.<ref>الخلاف، ج1، ص588-589؛ نک: تذکرة الفقهاء، ج2، ص365؛ سلسلة المسائل الفقهیه، ج7، ص22 - 25.</ref> دلیل فقیهان شیعه، احادیث<ref>الکافی، ج3، ص286، 287؛ علل الشرائع، ج2، ص321؛ من لایحضره الفقیه، ج1، ص287.</ref> و سیره عملی [[حضرت محمد(ص)]] است.<ref group="یادداشت">حضرت محمد(ص) بارها در شرایط عادی در [[مدینه]] بین دو نماز جمع کرده‌اند. </ref><ref>تفسیر عیاشی، ج1، ص273؛ من لایحضره الفقیه، ج1، ص287.</ref> 

مشهور فقیهان شیعه، در شرایط عادی، خواندن جداگانه نمازها را از جمع میان آنها برتر دانسته‌اند.<ref>المقنعه، ص165؛ کشف الغطاء، ج3، ص126؛ جواهر الکلام، ج7، ص310-311.</ref> دلیل آنها، برتر بودنِ توزیع عبادت در طول زمان<ref>المهذب البارع، ج1، ص496؛ کتاب الصلاه، ج2، ص23.</ref> و نیز استحباب خواندن هر نماز در وقت فضیلت آن است.<ref>موسوعه الإمام الخویی، ج11، ص219-220. «کتاب الصلاة»</ref><ref group="یادداشت">برخی از فقیهان شعیه، در شرایط عادی در صورت خواندن نوافل بین دو نماز، جمع نکردن میان دو نماز را برتر دانسته و در صورت نخواندن نوافل، جمع کردن را برتر دانسته‌اند.</ref><ref>الرسائل العشر، ص123؛ الحدائق، ج6، ص150-151.</ref>

'''در باور اهل سنت'''

عموم فقیهان [[اهل سنت]] جمع بین الصلاتین را جایز نشمرده‌اند.<ref>المدونة الکبری، ج1، ص115؛ المبسوط، سرخسی، ج1، ص149؛ المجموع، ج4، ص384.</ref> البته شمار اندکی از [[مذهب شافعی|شافعیان]] به استناد احادیث<ref>صحیح مسلم، ج2، ص151؛ سنن ابی داود، ج1، ص271-272؛ سنن الترمذی، ج1، ص121.</ref> جمع بین الصلاتین را در شرایط عادی جایز دانسته‌اند.<ref>المجموع، ج4، ص384.</ref> 

ده‌ها روایت در منابع اهل سنت، مانند صحاح،<ref>صحیح مسلم، ج2، ص151-153؛ صحیح البخاری، ج1، ص39-40.</ref> سنن<ref>سنن الترمذی، ج1، ص121؛ سنن ابی داود، ج1، ص272؛ سنن النسائی، ج1، ص290.</ref> و دیگر منابع<ref>مسند الامام احمد بن حنبل، ج1، ص 71، 81؛ الموطا، ج1، ص144؛ المصنّف، ج2، ص 555-556.</ref> از جمع کردن دو نماز توسط حضرت محمد(ص) در شرایط عادی سخن گفته‌اند.<ref group="یادداشت">راویان این سیره نبوی(ص) کسانی مانند [[عبدالله بن عباس]]، [[عبدالله بن عمر بن خطاب|عبدالله بن عمر]]، [[ابوایوب انصاری]]، [[ابوهریره]]، [[جابر بن عبدالله انصاری]] و [[عبدالله بن مسعود]] هستند.</ref> محدثان و فقیهان اهل سنت این روایت‌ها را قابل استناد ندانسته و دلیل آن را عمل نکردن فقهیان به مفاد این روایات دانسته‌اند.<ref>سنن الترمذی، ج1 ص121-122.</ref> برخی نیز، جمع یاد شده در روایات را به «جمع صوری» تأویل برده‌اند<ref>الحجة علی اهل المدینه، ج1، ص177؛ شرح معانی الآثار، ج1، ص160-166؛ المبسوط سرخشی، ج1، ص149-150.</ref> یا آن را در شرایط عذر یا سفر یا بارش باران دانسته‌اند.<ref>مسائل الامام أحمد، ج3، ص 177؛ الحاوی فی فقه الشافعی، ج2، ص359؛ الاستذکار، ج2، ص211.</ref> این تأویلات، به این جهت است که در باور فقیهان اهل سنت، وقت هر یک از نمازهای پنجگانه مختص است و وقت مشترک ندارند.<ref group="یادداشت">برای آگاهی بیشتر روی [[اوقات نماز]] تلیک کنید!</ref>

دلائل فقیهان اهل سنت بر جایز نبودن جمع میان دو نماز، مورد مناقشه قرار گرفته است.<ref>نک: سلسلة المسائل الفقهیه، ج7، ص36-50؛ الشیعة شبهات و ردود، ص130.</ref> از جمله انتقادات مطرح شده آن است که اهل سنت در سفر و نیز در حالت وجود عذر جمع بین الصلاتین را جایز دانسته‌اند، درحالی که اگر وقت مشترک میان دو نماز وجود نداشته باشد، جمع میان دو نماز در این حالات نیز، موجب می‌شود که یکی از دو نماز در خارج از وقت خود خوانده شود.<ref>ذکری، ج4، ص335- 336.</ref>

در پاره‌ای از منابع اهل سنت، روایاتی نقل شده که جمع بین الصلاتین را از گناهان کبیره شمرده است.<ref>سنن الترمذی، ج1، ص121.</ref> راوی بیشتر این احادیث، شخصی به نام «حنش» است که در کتاب‌های رجالی اهل سنت، ضعیف خوانده شده است.<ref>میزان الاعتدال، ج1، ص546.</ref> 

===در سفر===

فقیهان [[شیعه]]،<ref>ذکری، ج2، ص331-335؛ ج4، ص335؛ المهذب البارع، ج1، ص495-496؛ کشف الغطاء، ج3، ص355.</ref> [[مذهب شافعی|شافعی]]،<ref>الأم، ج1، ص96؛ ج7، ص203؛ فتح العزیز، ج4، ص469؛ فتح الوهاب، ج1، ص128.</ref> [[مذهب مالکی|مالکی]]<ref>المدونة الکبری، ج1، ص116-117؛ مواهب الجلیل، ج2، ص267، 511؛ الثمر الدانی، ص193-194.</ref> و [[مذهب حنبلی|حنبلی]]<ref>المغنی، ج2، ص112؛ کشاف القناع، ج2، ص3.</ref> به استناد روایات<ref>صحیح مسلم، ج2، ص150-151؛ سنن النسائی، ج1، ص287-288؛ الکافی، ج3، ص280، 431.</ref> جمع میان دو نماز ظهر و عصر و نیز جمع میان دو نماز مغرب و عشا را در سفر جایز دانسته‌اند. شافعیان و حنبلیان این حکم را منوط به آن دانسته‌اند که سفر به‌گونه‌ای باشد که نماز مسافر در آن شکسته باشد و سفر معصیت نیز نباشد.<ref>المغنی، ج2، ص116؛ فتح العزیز، ج4، ص469؛ کشاف القناع، ج2، ص3.</ref> بیشتر مالکیان، سفر معصیت نبودن و شماری از آنان اهمیت و فوری بودن سفر را شرط کرده‌اند.<ref>حاشیة الدسوقی، ج1، ص368.</ref> 

فقیهان شافعی برای چگونگی جمع بین الصلاتین در سفر تفاصیلی ذکر کرده‌اند.<ref>فتح العزیز، ج4، ص475-476؛ فتح الوهاب، ج1، ص128.</ref> برخی فقیهان شیعه، با استناد به احادیث،<ref>الکافی، ج3، ص280، 431؛ الاستبصار، ج1، ص267؛ تهذیب، ج2، ص32.</ref> جمع بین دو نماز را در سفر مستحب دانسته‌اند.<ref>ذکری، ج4، ص336؛ الرسائل العشر، ص123.</ref> در برابر، شافعیان جدا انداختن میان دو نماز را در سفر مستحب می‌دانند.<ref>المجموع، ج4، ص378.</ref> 

اما حنفیان اصولاً جمع بین الصلاتین در سفر را جایز ندانسته و روایات حاکی از جمع را بر «جمع صوری» حمل کرده‌اند.<ref>المبسوط، سرخسی، ج1، ص149؛ بدائع الصنائع، ج1، ص126.</ref>

===در حالت عذر و اضطرار===
'''در باور شیعه'''

فقیهان شیعه به استناد احادیث،<ref>الکافی، ج3، ص431.</ref> جمع بین الصلاتین را به طور مطلق، چه در موارد اضطرار مانند بارش باران، برف، وزش باد شدید و ترس و چه در شرایط عادی جایز شمرده‌اند.<ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج1، ص140؛ تذکرة الفقهاء، ج2، ص371-372؛ نضد القواعد الفقهیه، ص75- 76.</ref> حتی برخی از آنان به استناد احادیث<ref>من لایحضره الفقیه، ج1، ص64؛ تهذیب، ج1، ص348.</ref> جمع بین الصلاتین را با یک غسل برای زن مستحاضه<ref>المقنعه، ص57؛ المهذب، ج1، ص37-38؛ شرائع الاسلام، ج1، ص28.</ref> و با یک وضو برای مسلوس<ref group="یادداشت">کسی که اختیار نگهداری ادرار خود را ندارد.</ref> و مبطون<ref group="یادداشت">کسی که اختیار مدفوع خود را ندارد.</ref><ref>منتهی المطلب، ج2، ص137؛ مدارک الاحکام، ج1، ص242-243؛ نک: جواهر الکلام، ج2، ص 319-320.</ref> اگر حفظ طهارت برای آنان ممکن باشد واجب دانسته‌اند.

'''در باور اهل سنت'''

فقیهان شافعی جمع بین الصلاتین را در حالاتی مانند بارش باران، برف و تگرگ، که به خیس شدن لباس بینجامد، جایز دانسته‌اند.<ref>فتح العزیز، ج4، ص470-471، 479.</ref> آنها در نماز جماعت، در صورت دائم الحدث بودن یا پوشیده نبودن عورت، جمع کردن را برتر شمرده‌اند.<ref>فتح الوهاب، ج1، ص128.</ref> برخی از آنان، جمع بین الصلاتین را برای مسلوس در صورت باقی ماندن طهارت واجب می‌دانند؛<ref>حواشی الشروانی، ج2، ص394.</ref> ولی به باور مشهور شافعیان در حالاتی مانند بیماری، ترس، گل‌آلود بودن مکان نماز یا گل‌آلود بودن مسیر رفتن به مسجد، وزش باد شدید و تاریکی، جمع میان دو نماز جایز نیست.<ref>فتح العزیز، ج4، ص481؛ المجموع، ج4، ص378، 381.</ref>

فقیهان مالکی، جمع بین دو نماز مغرب و عشا را در هنگام باریدن باران یا گل آلود بودن زمین و تاریکی، و جمع میان نمازهای ظهر و عصر و نیز مغرب و عشا را برای بیماری که از تب شدید یا بی‌هوشی می‌ترسد، جایز دانسته‌اند.<ref>المدونة الکبری، ج1، ص115-116؛ مواهب الجلیل، ج2، ص267؛ حاشیة الدسوقی، ج1، ص370.</ref> 

به باور فقیهان حنبلی، مصداق‌هایی از عذر و اضطرار که جمع بین الصلاتین را مجاز می‌کند، چنین است: استحاضه، مسلوس بودن، بیماری، طهارت داشتن با تیمّم، بارش باران،<ref group="یادداشت">بارش باران، تنها در دو نماز مغرب و عشا.</ref> شیر ده بودن زن، پیری زیاد و حصول مشقت.<ref>المغنی، ج1، ص356-375؛ ج2، ص116-121.</ref> مستند این حکم فقهی، احادیث<ref>صحیح مسلم، ج2، ص152؛ سنن ابن ماجه، ج1، ص340؛ سنن النسائی، ج2، ص15.</ref> و نیز تحقق حرج و مشقت<ref>المغنی، ج2، ص119-121؛ المجموع، ج4، ص378، 379؛ الشرح الکبیر، ج1، ص368-370.</ref> ذکر شده است. 

حنفیان، جمع بین الصلاتین را حتی در حالت عذر و اضطرار جایز نمی‌دانند و احادیثی که بر جواز دلالت دارد بر «جمع صوری» حمل کرده‌اند.<ref>المبسوط، سرخسی، ج1، ص149؛ بدائع الصنائع، ج1، ص126-127.</ref>
===در روز جمعه===

فقیهان شیعه<ref>المعتبر، ج2، ص136؛ الحدائق، ج6، ص150؛ جواهر الکلام، ج7، ص308، ج9، ص30.</ref> و شافعی<ref>المجموع، ج4، ص383؛ مغنی المحتاج، ج1، ص271؛ حواشی الشروانی، ج2، ص394.</ref> جمع بین دو نماز ظهر و عصر یا جمعه و عصر را در روز جمعه جایز یا مستحب دانسته‌اند. به باور فقیهان شیعه، در روز جمعه جمع میان دو نماز جمعه و عصر یا دو نماز ظهر و عصر، بر خلاف روزهای دیگر، از خواندن جداگانه دو نماز برتر است.<ref>نک: المقنعه، ص165؛ السرائر، ج1، ص304؛ کتاب الصلاة، ج2، ص23.</ref>