در حال ویرایش ریچارد فرانسیس برتون (بخش)

===دیدار از کعبه===

برتن پس از استراحتی دو ساعته در منزل محمد، به دیدن [[خانه خدا]] شتافته است. وی درباره نخستین دیدارش از [[کعبه]] نوشته که سرانجام برنامه و آرزوی چندین ساله‌اش تحقق یافته است.

به گزارش وی، در آن‌جا قطعات عظیمی به قدمت اهرام مصر و زیبایی و هماهنگی بناهای یونان و ایتالیا و زرق و برق ساختمان‌های هند دیده نمی‌شود؛ ولی چشم‌اندازی عجیب و یگانه و بسیار ستودنی دارد.<ref>Christians at Mecca،P182.</ref> 

به باور برتن، حتی زائرانی که گریه‌کنان به [[پرده کعبه]] آویخته بودند و شماری دیگر که برای رسیدن به [[حجرالاسود]] هجوم می‌آوردند، احساسی عمیق‌تر از او نداشتند. در نظر وی، گویا این حرکت بال فرشتگان است که پرده کعبه را تکان می‌دهد، نه نسیم صبحگاهی.<ref>Christians at Mecca،P182.</ref> 

به گفته او، احساسات و اشتیاق عجیبی نزدیک کعبه حکمفرما است که او را از خرسندی به وجد آورده است. وی که با کمک محمد در طواف شرکت کرده بود، ابتدا بوسیدن حجرالاسود را در ازدحام جمعیت کاری ناممکن دانست؛ ولی سرانجام محمد و دوستانش مسیری را برای وی باز کردند تا او به تنهایی این کار را انجام دهد. وی حجرالاسود را بوسیده و دستان و پیشانی‌اش را بر آن مالیده و به دقت آن را دیده و اطمینان یافته که حجرالاسود یک شهاب و سنگ آسمانی است.<ref>Christians at Mecca،P183.</ref> 

وی در همان شب اول اقامتش در مکه در حالی که قرص ماه کامل بوده، دیگر بار به دیدن خانه خدا رفته و ابهت و شکوه آن را بیش از هنگام روز دانسته است. به باور وی، شب هنگام، محو شدن خانه‌ها و ساختمان‌های پیرامون کعبه در تاریکی باعث انزوای خانه کعبه می‌شود و این انزوا به تحقق ایده‌ای می‌انجامد که به اسلام زندگانی بخشیده است.<ref>Christians at Mecca،P183.</ref> 

در نظر برتن، مکه شهری میان تپه‌های ترسناک بوده و وی آن را با فلورانس در ایتالیا مقایسه کرده که از دید او، زیبایی‌های فلورانس را ندارد.

وی [[مناره‌های مسجدالحرام]] را زیر نور ماه به ستون‌های نقره‌ای رنگ تشبیه کرده است.