در حال ویرایش زیارتنامه امام سجاد در بقیع
این ویرایش را میتوان خنثی کرد. لطفاً تفاوت زیر را بررسی کنید تا تأیید کنید که این چیزی است که میخواهید انجام دهید، سپس تغییرات زیر را ذخیره کنید تا خنثیسازی ویرایش را به پایان ببرید.
| نسخهٔ فعلی | متن شما | ||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''زیارتنامه امام سجاد | '''زیارتنامه امام سجاد در بقیع''' زیارتنامهای که زائر به هنگام زیارت قبر امام سجاد در [[بقیع|قبرستان بقیع]] می خواند. | ||
علی بن الحسین، مشهور به امام سجاد و زین العابدین (۳۸- ۹۵ق)، چهارمین امام شیعیان است. امام سجاد(ع) در [[واقعه کربلا]] حضور داشت. لشکر عمر بن سعد پس از [[شهادت امام حسین(ع)]] او را همراه [[اسیران کربلا]] به [[کوفه]] و [[شام]] بردند. | |||
علی بن الحسین، مشهور به امام سجاد و زین العابدین (۳۸- ۹۵ق)، چهارمین امام شیعیان است. | وقایعی چون [[واقعه حره]]، [[نهضت توابین]] و [[قیام مختار]] در زمان امام سجاد(ع) روی داد. مجموعه [[دعا|ادعیه]] و [[مناجات|مناجاتهای امام سجاد(ع)]] در کتاب [[صحیفه سجادیه]] گرد آمده است. رسالة الحقوق، شامل ۵۰ حقّ از حقوق خدا و بندگان، مردم و حاکمان، والدین و فرزندان، همسایگان و ... از سخنان اوست. | ||
به باور شیعیان، امام سجاد(ع) به دستور ولید بن عبد الملک حاکم اموی، با سمّ به شهادت رسید. مدفن وی در قبرستان بقیع کنار قبر امام حسن مجتبی(ع)، امام محمد باقر(ع) و [[امام صادق(ع)|امام جعفر صادق(ع)]] است. | |||
امام نزد [[اهل سنت]] نیز جایگاه والایی دارد و علم و عبادت و ورع او را میستایند. | |||
==مضمون زیارتنامه== | ==مضمون زیارتنامه== | ||
زیارتنامه امام | زیارتنامه امام، با ستایش امام(ع) در قالب درودهای پیاپی آغاز میشود که هر خطاب، گوهری از مقامات ایشان را آشکار میسازد. امام(ع) با عنوان «ولی مسلمانان» (سرپرست و رهبر مؤمنان)، «نور دیده عارفان» (نور چشمان جانآگاهان) و «وصی اوصیا» (جانشین جانشینان پیامبران) خوانده میشوند. جایگاه ایشان به عنوان «خازن وصایای المرسلین» (نگهدارنده وصیتنامههای پیامبران) و «مصباح العالمین» (چراغ فروزان جهانیان) ترسیم میگردد. | ||
در ادامه، تصویری ژرف از هدایتگری امام(ع) ارائه میشود که ایشان را «سفینة العلم» (کشتی نجاتبخش دانش)، «سکینة الحلم» (آرامشِ بردباری) و «ضوء المستوحشین» (نور پناهجویانِ هراسان) مینامد. همچنین، امام(ع) به «بحر الندی» (دریای بخشش) و «بدر الدجی» (ماهِ شبهای تاریک) تشبیه میشوند که راهنمای جویندگان حقیقت در تاریکیهاست. | |||
در فراز پایانی، زائر با گواهی دادن به «حجة الله» (دلیل و برهان الهی) بودن امام(ع)، بر عبادت خالصانه، تقوای ستودنی و اطاعت بیچون و چرای ایشان از پروردگار تأکید نموده و این زیارت روحافزا را با درخواست رحمت و برکات الهی به پایان میبرد. | |||
==متن زیارتنامه== | ==متن زیارتنامه== | ||
به باور عالمان شیعه بهترین زیارت برای زیارت امامان شیعه، زیارت جامعه کبیره و زیارت امین الله است.<ref> راهنمای حرمین شریفین، غفاری، ابراهیم، انتشارات اسوه، ج۵، ص۱۵۹، ۱۳۷۰ش.</ref> با اینحال زیارت نامههای مختصری نیز برای زیارت ایشان نقل شده است. | |||
{{نقل قول دوقلو | {{نقل قول دوقلو | ||
| خط ۱۷: | خط ۲۶: | ||
| اخلاص، سلام بر تو ای دریای بخشش، سلام بر تو ای ماه تابان شب تار سلام بر تو ای مرد دعا و بردباری سلام بر تو ای شکیبای حکیم، سلام بر تو ای سرور گریه کنندگان، سلام بر تو ای چراغ هدایت مؤمنان، سلام بر تو ای مولایم ای ابا محمّد، گواهی میدهم که تویی حجت خدا و فرزند و پسر حجت خدا و پسر امین او و فرزند امنای الهی، تو در عبادت پروردگارت خالصانه کوشیدی و برای جلب خوشنودیش شتافتی و دشمنانش را مأیوس و اولیائش را مسرور ساختی، گواهی میدهم که تو حق عبادت الهی گزاردی، و حق تقوا و اطاعتش را بجای آوردی تا آنگاه که درگذشتی، پس بر تو باد ای مولای من ای فرزند رسول خدا برترین درود و سلام و رحمت و برکات الهی. | | اخلاص، سلام بر تو ای دریای بخشش، سلام بر تو ای ماه تابان شب تار سلام بر تو ای مرد دعا و بردباری سلام بر تو ای شکیبای حکیم، سلام بر تو ای سرور گریه کنندگان، سلام بر تو ای چراغ هدایت مؤمنان، سلام بر تو ای مولایم ای ابا محمّد، گواهی میدهم که تویی حجت خدا و فرزند و پسر حجت خدا و پسر امین او و فرزند امنای الهی، تو در عبادت پروردگارت خالصانه کوشیدی و برای جلب خوشنودیش شتافتی و دشمنانش را مأیوس و اولیائش را مسرور ساختی، گواهی میدهم که تو حق عبادت الهی گزاردی، و حق تقوا و اطاعتش را بجای آوردی تا آنگاه که درگذشتی، پس بر تو باد ای مولای من ای فرزند رسول خدا برترین درود و سلام و رحمت و برکات الهی. | ||
}} | }} | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۲۷: | خط ۳۲: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
* | * راهنمای حرمین شریفین، غفاری، ابراهیم، انتشارات اسوه، ج۵، ص۱۵۹، ۱۳۷۰ش. | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||